عکس: Benjamin Lowy, iLibya Series
اختصاصی «سایت عکاسی» – بن لووی ۳۵ ساله عکاس خبری و جنگ است که کار حرفه‌ای خود را از سال ۲۰۰۳ با پوشش جنگ عراق شروع کرد اما چند سال بعد با عکاسی جنگ افغانستان و لیبی با آیفون موجب معروفیت وی در عرصهٔ عکاسی مطبوعاتی و موبایل شد.
لووی از سال ۲۰۰۳ تا ۲۰۰۸ از سوی آژانس کوربیس برای مجلهٔ تایم در عراق عکاسی کرد و بیشتر همراه با نیروهای آمریکایی و عراقی بود که کتاب عراق-چشم انداز را با همین عکس‌ها در سال ۲۰۱۱ منتشر کرد.
عکس: Benjamin Lowy, iLibya Series
او عکاسی با آیفون را در سال ۲۰۰۸ شروع کرد و پس از ایجاد اپلیکیشن هیپستاماتیک در سال ۲۰۱۰ با این نرم‌افزار که برای گوشی‌های همراه آیفون طراحی شد، شروع به کار کرد. او به هیپستاماتیک پیشنهاد درست کردن یک لنز مجازی در این اپلیکیشن کرد که برای عکاسی مطبوعاتی مناسب باشد و با همکاری با هیپستاماتیک در سال ۲۰۱۲ لنزی به نام خودش رونمایی شد که در دسترس عموم قرار گرفت.
عکس: Benjamin Lowy, iLibya Series
لووی در سال‌های اخیر همواره موافق و مدافع عکاسی موبایل بوده است و در این زمینه از پیشگامان این نوع عکاسی به شمار می‌رود. در اینجا دو مصاحبهٔ او را که در دو زمان متفاوت یعنی فوریه ۲۰۱۲ و آوریل ۲۰۱۴ انجام شده است ترجمه می‌کنم تا نظرات او را در طی زمان مورد عکاسی موبایل، هیپستاماتیک و اینستاگرام منعکس کنم.
+ چطور شد که از یک تلفن همراه برای عکاسی در مناطق بحران زده استفاده کردید؟
– من در افغانستان و لیبی با موبایلم عکاسی کردم و پس از آن مرا بیشتر با عکاسی موبایل می‌شناسند اما این کار را از سال ۲۰۱۰ در آمریکا شروع کردم. در ابتدا از موبایل تنها برای ثبت اتفاقات کوچکی که در اطرافم می‌دیدم استفاده کردم که کمتر جنبهٔ مطبوعاتی داشت.
اما برای انجام یک پروژهٔ عکاسی از من خواسته شد تا با فیلم کروم با فرمت پانوراما عکاسی کنم. من ده سالی می‌شد که پس از دانشگاه با فیلم عکاسی نکرده بودم و همزمان با این پروژهٔ کاری یک اپلیکیشن جدید به نام هیپستاماتیک به بازار آمد که کاملا ناشناخته بود. در نهایت من هم با فیلم و هم با آیفونم عکاسی کردم. در حالی که منتظر ظهور فیلم‌ها بودم عکس‌های آیفون را در اندازهٔ ۲۰ در ۲۰ سانتی‌متر چاپ کردم و به کارفرما دادم که از آن‌ها خوشش آمد و این‌طور بود که من عکاسی با موبایل را به شکل حرفه‌ای شروع کردم.
زمانی که در عکاسی با موبایل حس راحتی بیشتری داشتم به این نتیجه رسیدم که کار با این وسیله برای عکاسی مناطق بحران‌زده و جنگی مزیت‌های زیادی دارد. موبایل سنگین نیست و کمتر توجه کسی را جلب می‌کند و بسیار سریع است. کافی بود تلفنم را از جیبم بیرون بیاورم و از چیزهایی که در مقابلم اتفاق می‌افتاد عکس بگیرم.
و جالب‌تر اینکه با موبایل می‌شد عکس‌هایی را با جذابیت‌های تصویری متفاوتی گرفت که مردم پیش از این ندیده بودند. خبرهای زیادی در اطراف ما در جریان است و امروزه جلب توجه مردمی که بی‌تفاوت هستند بسیار سخت شده است. من معتقدم با نشان دادن عکس‌های مهم از جنگ یا مشکلات اجتماعی با استفاده از یک روش ظریف و منحصر به فرد مثل عکاسی موبایل می‌توان توجه مردم را جلب کرد و درک آسانتری از این داستان‌های اجتماعی را داد.
عکس: Benjamin Lowy, iAfghanistan Series
+ در شروع کار، این نوع عکاسی تا چه حد جدی گرفته می‌شد؟
– در ابتدا خیلی سخت بود و هنوز هم پذیرفتن آن سخت است و هنوز بازخوردهای منفی و حتی گاهی اوقات بی‌احترامی هم وجود دارد. در حال حاضر مشتری‌هایی هستند که عکس‌های موبایلی می‌خواهند اما دستمزد کمتری نسبت به عکاسی با دوربین‌های معمولی می‌دهند.
+ آیا مهارت خاصی برای عکاسی با موبایل در جاهایی چون افغانستان لازم است؟ به عنوان مثال مشکل باتری یا اینترنت وای‌فای را چگونه حل کردی؟ آیا هیچ وقت به خودت گفتی که کاش این عکس را با دوربین می‌گرفتم؟
– معمولا در شرایط سخت از هر دو دوربین آیفون و DSLR استفاده می‌کنم اما اتفاقات سریع زیادی در حین کار می‌بینیم که موبایل وسیلهٔ خوبی برای ثبت آن نیست. ممکن است گاهی اوقات در این شرایط بشود عکس بسیار خوبی با موبایل گرفت اما کار سختی است. همین طور عکاسی با موبایل در شرایط نور کم و یا در شب خیلی خوب نمی‌شود.
در مورد باتری، من معمولا چند باتری ذخیره برای آیفون مثل آی-بتز یا موفی دارم، ضمن اینکه همیشه شارژر ماشینی هم با خودم دارم. در مورد اینترنت، معمولا یک دستگاه ماهواره‌ای کوچک دارم اما ممکنه باورتان نشود ولی GPRS در افغانستان فوق العاده است، حتی سریع‌تر از نیویورک.
عکس: Benjamin Lowy, iLibya Series
+ آیا با آیفون به شکل تفریحی هم عکاسی می‌کنی؟
– من در نیویورک زیاد عکاسی خیابانی می‌کنم و زمانی که خانه هستم همیشه از دو بچه‌ام عکس می‌گیرم که سوژه‌های همیشگی من هستند، در حقیقت تولد بچهٔ دومم فقط با آیفون ثبت شد.
+ اگر یک ماشین زمان داشتی، دوست داشتی کدام واقعهٔ بزرگ جهانی را ثبت کنی؟
– به عنوان یک عکاس مطبوعاتی که دوست دارد تاریخ را ثبت کند رویدادهای زیادی هست که دوست داشتم ببینم. ترور دوک فردیناند که منجر به جنگ جهانی اول شد و همهٔ اتفاقات بزرگ پس از آن و یا عکاسی از افغانستان دههٔ ۶۰ میلادی.
ولی واقعا دیدن و عکاسی از دایناسور‌ها هم شگفت انگیزه، تصور کن از دایناسور‌ها عکس بگیری و آپلود کنی.
عکس: Benjamin Lowy, iLibya Series
+ آیا کار عکاسی مطبوعاتی در نگاهت به دنیا تاثیر گذاشته است؟
– بدون شک. ما همیشه پیش زمینه‌های فکری در مورد آدم‌ها و مکان‌های مختلف داریم و برخی شانس روبرو شدن با آدم‌های کشورهای دیگر را ندارند اما من به خاطر شغلم این امکان را دارم که یک مزیت است که ذهن و قلبت را باز می‌کند.
+ اخیرا یک سفارش کار برای نیویورکر داشتی برای عکاسی موبایلی از کنوانسیون‌های ملی آمریکا. فکر می‌کنی مطبوعات بیشتری تمایل به استخدام عکاسان مطبوعاتی برای پوشش زندهٔ رویداد‌ها با به اشتراک گذاشتن آنی عکس‌ها در شبکه‌های اجتماعی داشته باشند؟
– حتما. من طوفان سندی را با موبایل برای نیویورک‌تایمز پوشش دادم و به صورت زنده عکس‌ها را آپلود کردم. من معتقدم همیشه نیاز به پوشش زندهٔ عکسی با موبایل وجود دارد و فن‌آوری آن هم موجود است. مشکل زمانی حل می‌شود که رسانه‌های خبری به کیفیت و کمیت کار بها دهند در حالی که بار‌ها اتفاق افتاده که رسانه‌ها عکس‌های عکاسان غیرحرفه‌ای را از شبکه‌های اجتماعی برداشته‌اند و در ازای مبلغ بسیار کمی منتشر کرده‌اند.
عکس: Benjamin Lowy, iAfghanistan Series
+ با توجه به دسترسی بیشتر مردم به تلفن‌های همراه هوشمند، مردم شروع به اشتراک گذاشتن دیدگاه‌شان از آنچه در پیرامون آن‌ها اتفاق می‌افتد کرده‌اند. شما در مورد آینده چه فکر می‌کنید؟
– جنگ سوریه بیشتر توسط شهروند-خبرنگار‌ها پوشش داده شده است که نقش مهمی در بهار عربی داشت. این همان آیندهٔ به اشتراک گذاشتن اطلاعات و ارتباطات در دنیای مجازی است.
همهٔ ما قلم داریم اما همه نویسنده و یا عکاس نیستند. همه ما کامپیو‌تر داریم اما همه ما بیل گیتس و یا استیو جابز نیستیم. همیشه به هوش و کار مداوم خوب توسط حرفه‌ای‌ها نیاز است. داشتن تلفن‌های هوشمند بیشتر، مخاطب بیشتری به ما می‌دهد.