نن گلدین، نن گلدین یک ماه پس از ضرب و شتم، ۱۹۸۴
سیمای زنی که شاید به ما، به خودش، به هیچ‌کس یا به دوربین خیره شده، یک تصویر ساختگی فتوشاپی نیست. آن‌چه به چشم دیده می‌شود، خون‌مردگی پوشاننده‌ی چشم، جمع شده در سمت راست و کبودی رنگ‌به‌رنگ شده و تورم زیر هر دو چشم است که گویا مشمول زمانی نه چندان طولانی شده باشد.
لب‌هایی با رژ قرمز که به نظر می‌رسد نشانه‌ای از مقاومت در برابر علائم دردی است که به طور طبیعی در حال التیام یافتن است، دردی بدون منشأ طبیعی… .
تأثیرگذاری عکس صرفاً به تکنیک شخصی عکاس و فلاش دوربین محدود نمی‌شود. این، یادگاریِ تکان دهنده خشونتی است که نگاه صریح ثبت کننده‌اش تفاوت معناداری با نگاه دیگر قربانیان خشونت دارد؛ نگاهی مسلح به فریادی بی‌صدا، مستقیم به دوربین.
داستان این عکس مستند برگرفته که نه، از خود رنجی می‌آید که آشنایان زیادی دارد، آشنایانی که اغلب آثار به جای مانده از خشونت را در چهاردیواری زندگی خصوصی خود پنهان می‌کنند، نن گلدین اما در سال ۱۹۸۴، بی‌توجه به معیارهای زیباشناسانه‌ی رایج، صادقانه به ثبت خودنگاره‌ای با عنوان «نن، یک ماه پس از ضرب و شتم» [۱] در سی و یک سالگی‌اش پرداخته است.
نن گلدین می‌گوید که عکاسی زندگی‌اش را نجات داده و از پسِ هر واقعه‌ی سهمگین و عذاب‌آوری به کمک عکس گرفتن دوام آورده است.
[۱] Nan Goldin, Nan one month after being battered, ۱۹۸۴