درباره عکاسی – فرزانه طاهری

عکس هم حضوری است کاذب و هم نشانه‌ای است از غیب. عکس – به ویژه عکس آدم‌ها، مناظر دور و شهرهای دوردست و گذشته‌ای دیگر غیبش زده است – مثل آتش هیزم در اتاق خیالات خام را برمی‌انگیزند. احساس دست‌نیافتنی بودن عکس‌ها، به طور مستقیم به احساسات عشقی آنهایی دامن می‌زند که کشش و میل‌شان به وقت هجران دلدار تشدید می‌شود. تصویر صورت سیاستمداران بر آرم مخصوص مبارزات انتخاباتی که به یقه رأی‌دهنده الصاق شده، عکس فوری فرزندان راننده تاکسی که به شیشه جلو چسبانده شده است – همه این کاربردهای طلسم‌گونه عکس نشانه احساسی است که هم ناشی از رقت قلب است و هم به طور ضمنی مفهومی جادویی دارد: تلاشی است به منظور حفظ ارتباط با واقعیتی دیگر یا مطالبه آن.