صبح امروز دوستان و یاران قدیمی کوروش ابوطالب امام به خانه هنرمندان ایران آمدند تا با دوست و یار قدیمیشان وداع کنند. در این مراسم که با همکاری انجمن عکاسان ایران، انجمن عکاسان انقلاب و دفاع مقدس و انجمن صنفی عکاسان مطبوعات برگزار شد اباصلت بیات، سیدعباس میرهاشمی و خسرو سینایی در سخنان کوتاهی نام و یاد وی را گرامی داشتند سپس پیکر کوروش ابوطالب امام بردوش حاضران جهت تشییع به بهشت زهرا منتقل و در قطعه هنرمندان آرام گرفت.
کوروش سید ابوطالب امام در سال ۱۳۳۳ در تهران متولد شد.
وی کار عکاسی را از ده سالگی در کنار پدر آغاز کرد. خود درباره چگونه عکاس شدنش می‌گوید: «عکاسی دلمشغولی‌ام از زمان کودکی بوده است. آن موقعی که باید با بچه‌ها در کوچه فوتبال بازی می‌کردم یا دوچرخه سواری به دلیل منع از بازی در کوچه با دوربین ساده‌ای که پدرم در اختیارم گذاشته بود مشغول می‌شدم.»
پس از گذراندن دوران متوسطه در مدرسه عالی ساختمان مشغول به ادامه تحصیل در رشته معماری داخلی شد. بعد نقاشی را شروع کرد و سپس گرافیست شد اما چون دلمشغولی اصلی‌اش عکاسی بود تقریبا فعالیت‌های دیگر را کنار گذاشت.
اوج فعالیت‌های عکاسی ابوطالب امام به دوران آغاز جنگ ایران وعراق باز می‌گردد. اوکه به دلیل اصلیت خرمشهری خود دلبستگی خاصی به این منطقه داشت به مناطق جنگی جنوب کشور سفر کرد و تا پایان جنگ به عکاسی پرداخت.
در سال ۶۲ به طور اتفاقی سردبیر هفته نامه سروش آقای فروزان تعدادی از کارهای او را دید و از او خواست تا عکس‌هایش را در صفحه‌ای تحت عنوان (هنر و جنگ) به چاپ رساند. از آن زمان بود که همکاری وی با هفته نامه سروش آغاز شد. این اولین باری بود که عکس‌های جنگ در اندازه بزرگ و با چاپی نسبتا خوب در مطبوعات منتشر می‌شد. ابوطالب امام درباره عکاسی جنگ می‌گفت: «عکاسی جنگ را باید به دو مقطع زمانی دوران جنگ و پس از جنگ تقسیم کنیم که عکاسی زمان جنگ الزاما محدود به خط مقدم جبهه و درگیری‌های نظامی نمی‌شود بلکه دادن تصاویری زنده و واقعی از شهرهای مرزی که به طور مستقیم جنگ را لمس می‌کردند و مردمی که زیر حملات هوایی در جنوب و غرب کشور و به واقع در کنار جنگ به زندگی مشغول بودند بخش قابل توجهی از عکاسی زمان جنگ را شامل می‌شود.»
وی از سال ۶۲ همکاری خود با سازمان تبلیغات را آغاز کرد و همچنین با نشریات گوناگون نیز همکاری داشت. وی در به مدت سه سال در میانه جنگ به عنوان طراح نمایشگاه‌های صنعتی بنیاد مستضعفان به لبنان رفت و در اوقات آزاد و فراغت شروع به عکاسی از این کشور کرد که حاصل این سفر نمایشگاهی انفرادی در موزه هنرهای معاصر تهران با عنوان (نگاهی به لبنان) بود.
در سال ۱۳۷۸ اقدام به جمع آوری ۲۵۰ عکس مربوط به دوران ویرانی محله‌های مختلف سراسر ایران در دوران جنگ کرد. سپس اقدام به عکاسی از همان نقاط و مکان‌ها در زمان جدید کرد و مجموعه عکس‌های مقایسه‌ای را تهیه کرد که در دو جلد کتاب تحت عنوان «رویشی در سپیده» به کوشش دفتر مناطق بازسازی شده جنگ تحمیلی به چاپ رسید.
از همین زمان بیماری تنگ شدن مجاری نخاعی وی رو به شدت گذاشت و سبب شد که از عصا برای راه رفتن استفاده کند. وی در طول دوران فعالیت حرفه‌ای خود نمایشگاه‌های انفرادی زیادی بر پا کرد که نمایشگاه «تهران-جنگ-زندگی» در فرهنگسرای بهمن، یادگارهای خرمشهر در خانه عکاسان ایران و سیاه مقش‌ها در نگارخانه بامداد بهمن ۸۵ از آن جمله‌اند.
با پیشرفت بیماری وی ناگزیر به استفاده از ویلچیر شد که تا حدود زیادی بر روی فعالیت‌های عکاسی او تاثیر گذاشت اما همچنان به فعالیت‌های مختلف از جمله ساختن فیلم‌های کوتاه و کلیپ‌های تصویری پرداخت.
کوروش ابوطالب عکس‌های نمایشگاه یادگارهای خرمشهر را با رویکرد تاثیر مفاهیم جنگ در نسل و جهان امروز در منزل شخصی خود و با بر پایی آتلیه‌ای کوچک تهیه کرد.
او آخرین نمایشگاه عکس‌های فتو کلاژ خود را که شامل عکس‌های زنده یادژازه طباطبایی بود در سال ۸۷ به یاد او در نگارخانه سیحون تهران برپا کرد.
گسترش بیماری سبب شد که یک سال پایانی عمر خود را به طور کامل و بی هیچ گونه تحرکی بر روی تخت بیمارستانی منزلش سپری کند که در این زمان نیز شور و امید به زندگی او را از حرکت باز نیاستاند و با کمک همسر خود به عکاسی از تعدادی از دوستان خود با پس زمینه سقف اتاق خود که تنها محل نگاهش بود پرداخت.
وی ظهر روز ۱۹ اسفند پس از تحمل ماه‌ها بیماری طاقت فرسا در بیمارستان شرکت نفت تهران دار فانی را وداع گفت.
روحش شاد و یادش گرامی