محسن یزدی پور – منظری برای ندیدن

توضیحات

در مقدمه کتاب آمده است:
تجربه‌ی سی‌سال زندگی در یکی از محله‌های قدیمی تهران، فضاها و آدم‌های آن، نگاه و درک من به زندگی را ساخت و پرداخت. شکلی از زیستن در این شهر که به سختی بتوانم رهایش کنم.
به عقب که نگاه می‌کنم خاطرات آن خانه، محله، مدرسه، دانشگاه و حتی دوران سربازی همه و همه حول و حوش میدان بهارستان، پیچ شمیران و خیابان انقلاب می‌گذرد. اسامی خیابان‌های قدیمی شهر هنوز با زنگ صدای مادربزرگ درگوشم زنده می‌شود: ایستگاه درختی، حمام ولی آباد، میدان چه‌کنم، … .
آن روزها، شهر مقیاسی انسانی داشت. می‌توانستیم آن را ببینیم و به خاطر بسپاریم. خاطراتمان به قدم‌هایمان گره می‌خورد و سال‌ها بعد هر قدم تداعی خاطره‌ای می‌شد.
اما امروز، بعد از آن همه سال، محل زندگی‌ام تغییر کرده. خانه‌ام در محاصره‌ی بزرگراه‌هاست!
مدرنیسم، مختصات زندگی ما را عوض کرده و زندگی در شهر مدرن، ملزومات جابجایی را. مفهوم «سفر» که پیش از این به معنی خارج شدن از شهر بود، حالا در جابجایی‎های داخل شهر هم کاربرد پیدا کرده است.
امروز، پس از سال‎ها، واژه‌هایی مثل «سفر درون شهری» و «مسافر هر روزه بودن» تبدیل شده به تجربه‌ی هر روزه‌ی زندگی من!
در سفر درون شهری بیش از آنکه مجالی برای مشاهده، ارتباط برقرار کردن و به خاطر سپردن باشد، صرفاً فرصت نمایش وجود دارد و نگاه و برخورد سریع و گذرا. گویا کسانی که «تهران بزرگ» را می‌ساختند دغدغه‌ی ارتباط انسان با شهر را نداشتند؛ نگران خاطره مشترک نسل‌ها نبودند.
ساعت‌های طولانی که در بزرگراه‌های تهران می‌گذرانم، فضاها و چشم‌اندازهای جدیدی برایم ساخته‌اند. چیزی مثل سرگردانی یک کودک در مواجه اولیه‌اش با جهان؛ گرفتار در میان اجسام غول‌آسا!
این سبک جدید زندگی، مرا به درک جدیدی از زندگی رساند: تقاطع، ناقض چشم‌انداز انسان از زمین است.

بهار ۹۷

اطلاعات بیشتر