عکس‌های کاوائوچی شبیه زندگی روزمره ژاپنی‌ها و حتی سبک معماری و تزیین اتاق‌هایشان، ساده و آراسته است، همان‌طور که آن‌ها در فضای نشیمن خانه‌هایشان از چیدن صندلی‌های بزرگ و گلدان‌های متعدد پشت پنجره‌ها پرهیز می‌کنند و یا قلم‌های زیادی را نمی‌توان در قلمدان‌های روی مزشان دید، عکس‌های کاوائوچی نیز ترکیب‌های ساده و خلوتی دارد.
در این عکس‌ها، هیچگونه هیجانی نیست و عکاس به صورت عامدانه‌ای در پی نمایش لحظه‌های محض زندگی است، آن‌گونه که این سوال را در ذهن ایجاد می‌کند که براستی چرا عکاس در برابر این موضوعات کم جذبه ایستاده است و آن‌ها را به قهرمان‌هایی برای دیده‌شدن تبدیل کرده است؟ در یک کلام، عکس‌های کاوائوچی غیر قابل پیش‌بینی‌اند.
کیارنگ علایی در مقدمه‌ی این کتاب می‌نویسد:
«آنچه در این کتاب مطالعه خواهید کرد، یک بازی است! من نام آن را بازی قرابت می‌گذارم. بازی که می‌تواند در نهایت منجر به ایجاد یک احساس خاص از خویشاوندی و وحدت بین دو مؤلفه متفاوت با خصیصه‌های کاملا نامتجانس شود؛ یعنی شعر و عکس.
یعنی قرابت کمابیش اتفاقی شاعرانی در قرن‌های گذشته و عکاس جوانی در حوالی همین امروز.
حقیقتی است که همه ما از قیاس لذت می‌بریم. از چیدن چیزهایی که در ظاهر با هم جور نیستند اما در یک قالب خاص، کنار یکدیگر معنایی تازه و متفاوت می‌یابند. این چیدمان، ذهن ما را متوجه شباهت‌هایی می‌کند که در ظاهر امور پیدا نیست.»
نقد و بررسی‌ها
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.