مجموعه عکس‌های عکاسان بزرگ جهان

توضیحات

دایان آربوس ۱۹۲۳-۱۹۷۱ آمریکا

«دایان نمروکس» در سال ۱۹۲۳ ودر خانواده‌ای ثروتمند در شهر نیویورک متولد شد. در سن ۱۸ سالگی با «آلن آربوس» ازدواج کرد و نام خانوادگی همس

ر خود را پذیرفت. بین سالهای ۱۹۵۵ تا ۱۹۷۷، عکاسی را نزد «لیزت مدل» آموخت. او که تحصیلات خود را در مدرسه «Ethical Caltuer» به پایان برده بود. نزد «مدل» سبک عکاسی را یافت و آنرا ارتقاء داد. «مدل» نگاه او را «مستند اجتماعی ُبرنده» می‌نامد. آربوس موضوعاتی نظیر مردم خیابان و بی‌خانمان‌ها و… را برای کار انتخاب می‌کرد.

سوژه‌های آربوس معمولاً مستقیم به درون دوربین خیره شده‌اند و از نور مستقیم یا فلاش برای بیان حالت مستند و واقعی آن‌ها استفاده می‌کرد. او در سال‌های ۱۹۶۳ و ۱۹۶۶ جایزه موزه گوگن‌هایم را از آن خود نمود و در سال ۱۹۶۷ نمایشگاهی از آثارش در موزه هنرهای مدرن نیویورک به همراه دو عکاس نو گرای دیگر، «گری وینوگراند» و «لی فریدلندر» برگزار گردید. در جولای ۱۹۷۱ او در اثر بیماری افسردگی دست به خودکشی زد اما توانست جان سالم بدر ببرد.

سبک دایان آربوس را شیوه‌ای نو در مستند اجتماعی می‌دانند. کتاب آثار او پس از مرگش به چاپ رسیده که تا به حال یکصد هزار نسخه از آن به فروش رسیده است. «چیزی که سعی می‌کنم شرح دهم این است که غیر ممکن است شما از پوست خودتان خارج شوید و بجای کس دیگری باشید. تراژدی آدمهای دیگر، هرگز شبیه تراژدی شما نیست.»

/یوسف کودکا ۱۹۳۸ چک

«یوسف کودکا» برای خلق تصاویری حساس و بسیار رسمی از بقایای زندگی کولی‌ها شناخته می‌شود. او از سال ۱۹۶۲ آغاز به سفر کرد که در طی آن بطور وسیعی کولی‌ها را در اروپای غربی، انگلستان، ایرلند، فرانسه و اسپانیا به تصویر درآورده است. او که عکاسی کاملاً مستقل می‌باشد. مانند مردمانی که از آن‌ها عکاسی می‌کند همیشه در حرکت و هیچگاه پذیرای نشریات و یا ماموریت‌های تبلیغاتی نبوده. او سالیان طولای را بدون یک تاریکخانه ثابت گذرانده که در نتیجه انباشته عظیمی از تصاویری که هنوز چاپ نشده‌اند را گردآوری کرده است.

آثار او بر آئین‌های روزمره اجتماعی، تولد، مرگ و ازدواج بطور استوار متمرکز است کودکا در شهر بوسکویی واقع در ایالت موراویا در چک و اسلواکی به دنیا آمده است. او در سال۱۹۶۱ فارغ التحصیل رشته مهندسی فضانوردی از دانشگاه پراگ شده و از سال ۱۹۶۱ تا ۱۹۶۷ در این رشته مشغول به کار بوده. اولین نمایشگاه وی در سال ۱۹۶۱ در پراگ برگزار شد و مدت کوتاهی بعد از آن، عکاسی خود را از مجموعه زندگی کولی‌ها شروع نمود. از سال ۱۹۶۲ تا ۱۹۷۰ کودکا به عنوان یک عکاس غیر وابسته در زمینه عکاسی تا‌تر کارکرد. او در تا‌تر دیوالدو «» Divaldo واقع در پراگ و تا‌تر زوبونو «zu Branou» بعنوان یک عکاس رسمی از ۱۹۶۵ تا ۱۹۷۰ فعالیت داشت.

کودکا نخستین سفر خود را به انگلستان در سال ۱۹۶۱ آغاز کرد. در سال ۱۹۷۰ چک واسلواکی را برای همیشه ترک کرد و تا سال ۱۹۸۰ ساکن انگلستان شد. او در۱۹۷۱ به آژانس عکس مگنوم پیوست و از یک ارتباط شغلی نزدیک با هانری کارتیه برسن بهره مند شد. کودکا از سال ۱۹۶۵ تا ۱۹۷۰ عضو انجمن اتحادیه هنرمندان چک و اسلواکی بوده و در سال ۱۹۶۷ جایزه سالیانه عکاسی تئا‌تر را دریافت نمود. او جایزه یادبود رابرت کاپا را در سال ۱۹۷۰ و جایزه نادار را در سال ۱۹۷۸ دریافت کرد. در سال ۱۹۷۶ او از انجمن هنری انگلستان کمک هزینه اهدائی دریافت نمود تا منسوخ شدن شیوه‌های زندگی کولی‌ها را در انگلستان به تصویر بکشد. او در سالهای اخیر موضوع عکاسی خود را به جشن‌های مذهبی و زندگی روزمره مردم ساکن در اروپا و بریتانی اختصاص داده است. محل اقامت او در سالهای اخیر فرانسه بوده است.

استیو مک کاری متولد ۱۹۵۰، یک فتوژورنالیست آمریکائی است.

ابتدا در سال ۱۹۶۸ در رشته‌های تاریخ سینما، فیلمبرداری و کارگردانی تحصیل کرد ولی در ‌‌نهایت در سال ۱۹۷۴ در رشتهٔ تأتر Cume laude فارغ التحصیل شد.

زمانیکه مک کاری برای روزنامه Penn State عکاسی می‌کرد علاقه‌اش به عکاسی شدت یافت. حرفه عکاسی فتوژورنالیستی او با گزارشش در مورد جنگ شوروی در افغانستان شروع گردید. او با پوشیدن لباس مبدل بومی تغییر شکل داده و فیلمش را با دوختن آن در لباس‌هایش پنهان می‌کرد.

عکس‌های جنجال برانگیز او بصورت گسترده‌ای انتشار یافتند. گزارش او برندهٔ مدال طلایی Robert Capa برای بهترین عکاسی گزارشی خارجی شد. مک کاری به ثبت گزارش در مورد جنگ‌های ایران و عراق، بیروت، ‌کامبوج، فیلیپین، افغانستان و جنگ خلیج (فارس) پرداخت. آثار او در نشریات در سراسر دنیا به تصویر کشیده شد. او یکی از همکاران دائمی نشنال جئوگرافی بوده و از سال ۱۹۸۶ عضو مگنوم می‌باشد. او در حال حاضر از دوربین‌های D۷۰۰ Nikon و Hasselblad استفاده می‌کند.

او در مصاحبه‌ای می‌گوید: در زمان قدیم من معمولا از لنزهای ۲۸، ۳۵ و ۵۰ میلی متری درجه یک استفاده می‌کردم. ولی این روز‌ها با استفاده از لنز زوم نیکور ۷۰ـ۲۸ که در نتیجه عکس‌های واضحی را می‌دهد راضی هستم. شاخص‌ترین عکس‌های مک کاری از دختر افغان است که قبلا یک پناهندهٔ افغانی نا‌شناس بود. این عکس به عنوان شاخص‌ترین عکس در تاریخ مجله نشنال جئوگرافی نام گذاری شده و چهره آن دختر در انتشار روی جلد ژوئن ۱۹۸۵ به شهرت رسید. از این عکس بطور گسترده‌ای در بروشور، پوس‌تر و تقویم استفاده شده. هویت این دختر افغان به مدت ۱۵ سال ناشناخته ماند تا اینکه مک کاری و تیمی از نشنال جئوگرافی این زن را که شربت گولا Sharbat Gula نامیده می‌شود در سال ۲۰۰۲ شناسایی کردند.

رابرت هاوزر

رابرت هاوزر در اشتوتگارت پرورش یافت. جوانی بیش نبود که از مادر خود اتاقک تاریک عکاسی را به عنوان هدیه دریافت کرد و با آن اولین عکس‌های خود را گرفت. از سال ۴۱-۱۹۴۰ زمانی که داوطلبانه به عنوان یک خبرنگار عکاس فعالیت می‌کرد در اشتوتگارت به تحصیل پرداخت. سپس تا سال ۱۹۴۲ در کالج فنی اشتوتگارت در زمینهٔ عکاسی کارآموزی کرد. در سال ۱۹۴۶ با الفرید مایر ازدواج کرد و از او صاحب دختری شد.

از سال ۱۹۴۹ در مدرسه هنرهای کاربردی در ویمار Weimar به تحصیل پرداخت. در سال ۱۹۵۰ اولین نمایشگاه او در اولین فتوکینا در کلن برگزار شد. همزمان آکادمی عکاسی آلمان با نام اختصاری امروزی (DFA) تشکیل شد. و بعنوان یک عضو فعال در هیئت داوری فعالیت می‌کرد. بزودی عکسهای او در نشریات آلمان غربی چاپ شدند و جایزه گرفتند. در سال ۱۹۵۷یک استودیوی عکاسی دایر کرد. او از طریق انتشار کتابهایی دربارۀ آثار خودش و مناظر شهری امرارمعاش می‌کرد. در دهۀ ۱۹۶۰ از طرف مجله‌های صاحب نام به مأموریت می‌رفت و خیلی زود به عکاسی توانا در زمینۀ صنعت و معماری در سرتاسر دنیا اشتهار یافت. او کتابهایی در زمینۀ پرتره شخصیت‌های سیاسی و فرهنگی به چاپ رساند.

مجموعۀ آثار هنری او همگی سیاه و سفید و به چندین دوره تقسیم می‌شود. عکسهای ۱۴ سالگی او هم جزو مجموعه هستند. عکسهای ۱۸ سالگی او هم که در عکاسی مدرن برجسته هستند در این مجموعه جای دارند. او با کنتراست بالا کار می‌کرد. عکسهای اولیۀ او به گفتۀ خودش تحت تأثیر دوران سخت رهبری نازی و سالهای جنگ، خشن، سیاه و خشک بودند. سالهای ۱۹۵۴-۱۹۵۲، «دوران درخشان» عکاسی او به شمار می‌آیند و پرتره‌های او بخصوص از هنرمندان و عکسهای او از مردم در خیابان‌های شلوغ استثنایی هستند. در سال ۱۹۸۹ موفق به دریافت عنوان پروفسور شد. در هشتادمین سالگرد تولدش آثار او همراه با صدمین نمایشگاه انفرادی او در موزۀ مان‌هایم به نمایش در آمد و از وی تجلیل شد. او موفق به دریافت جایزه‌های زیادی شده است.

پیشگامان عکاسی شوروی

در سال ۱۹۱۷ در اوضاع نا‌آرام انقلاب اکتبر چند عکاس از جمله کارل بولا Karl Bulla، یاکوب اشتانبرگJakob Steinberg، پیو‌تر آتسوپ Pyoter Otsup، و پاول ژوکف Pavel Zhukov عکاسی خبری را ابداع کردند و بی‌شک سنت‌های عکاسی نمایشگاهی را که تا کنون در روسیه فراگیر بود شکستند. همزمان میخائیل ناپلباومMikhail Nappelbaum و آبرام اشترنبرگ Abram Shternberg به نوعی عکاسی پرتره به سبک اکسپرسیونیستی پرداختند.

با کوشش آلکساندر روتچینکو Aleksandr Rodcheko در دههٔ ۲۰ عکاسی هنر مدرن شد و زیبایی‌شناسی جدیدی شکل گرفت. شاگردان و مریدان روتچینکو از جمله باریس و آلگا یگناتویچ Boris & Olga Ignatovich، الئاسار لانگمن Eleazar Longman، ‌دمیتری دایبابوف Dmitry Dybabov، ‌هنر عکاسی را ارتقاء دادند. نوعی عکاسی که حقیقتا زنده بود. شوروی در حال تسخیر بود و بسوی آینده پیش می‌رفت.

در آن زمان عکاسی به عنوان وسیله‌ای برای ثبت واقعیت زندگی مردم در قلب وقایع واقعی معرفی شد. این عکاسان جنجالی نمود یک تعهد همگانی بودند که آنچه را که در پیش داشتند با شور و شوق انتخاب کنند و در سالهای بعد انقلاب اکتبر، ‌هنرمندان سعی کردند این فلسفه را بکار ببندند. در میان عکسهای فوق العاده این کتاب که در زمانی چاپ شد که علاقهٔ غربی‌ها در مورد آثار اولیه عکاسان شوروی هرگز به این اندازه مهم نبوده، ‌ما می‌بینیم چگونه عکاسی نقش قدیمی تصویر شوروی را در انتقال جوهره یک باور عمومی تعریف می‌کند. و خیلی زود به ابزار و شاهدی برای انتقال انقلاب تبدیل می‌شود.

سباستیائو سالگادو

سالگادو عکاس مستند اجتماعی و خبری در سال ۱۹۴۴در برزیل متولد شد. در دانشگاه سائوپولو University of Sao Pauloدر رشته اقتصاد به تحصیل پرداخت. بعنوان یک اقتصاد‌دان شروع به کار کرد و اغلب از طرف بانک جهانی در مٱموریت‌هایی به آفریقا سفر می‌کرد. در همین زمان بود که بطور جدی شروع به عکاسی کرد. در سال ۱۹۷۳ او از شغل خود به عنوان یک اقتصاد‌دان دست کشید و کارش را روی عکاسی متمرکز کرد. ا و قبل از اینکه به عکاسی مستند گرایش پیدا کند در زمینهٔ خبری کار می‌کرد. سالگادو در ابتدا با آژانس‌های عکس زیگما Sygma و گاما Gamma همکاری داشت، اما در سال ۱۹۷۹به جمع عکاسان بین المللی مگنوم Magnum پیوست. در سال ۱۹۹۴ مگنوم را ترک کرد و به اتفاق همسرش للیا ونیک سالگادو Lelia Wanick Salgado آژانس خود را در پاریس راه اندازی کرد تا عکس‌هایش را به نمایش بگذارد. او به خاطر عکس‌های مستند اجتماعی‌اش از کارگران در مناطق عقب افتاده مشهور است. سالگادو برای پروژه‌های عکاسیش به بیش از ۱۰۰ کشور سفر کرده است. بسیاری از این عکس‌ها علاوه بر انتشار یافتن در نشریات مطبوعاتی، ‌در بسیاری از کتاب‌ها نیز چاپ شده‌اند. هل گولد Hal Gould مدیر گالری هنری لانگ تایم Longtime، ‌ سالگادو را بزرگ‌ترین عکاس قرن بیست و یکم می‌داند. او ترتیبی داد که سالگادو اولین نمایشگاهش را در آمریکا، برگزار کند.

سالگادو موفق به دریافت جایزه‌های بسیاری شده، سفیر عکس یونیسف بوده و عضو افتخاری آکادمی هنر و علوم Academy of Arts and Sciences در آمریکا نیز می‌باشد. معروف‌ترین عکس‌های او از یک معدن طلا در برزیل به نام سراپلاداSerra Pelada می‌باشد. او اخیرا روی پروژه‌ای بنام Genesis (پیدایش) ‌کار می‌کند و عکس‌هایی از مناظر، ‌گیاهان و جانوران مناطقی از زمین که دست بشر به آنجا نرسیده می‌گیرد. در سپتامبر و اکتبر ۲۰۰۷ سالگادو عکسهای خود را از کارگران قهوه هند، گواتمالا، اتیوپی و برزیل در سفارت برزیل در لندن به نمایش گذاشت. هدف از این نمایشگاه برانگیختن توجه مردم به خاستگاه این نوشیدنی محبوب بوده است.

اطلاعات بیشتر