پامنار

توضیحات

مجموعه «پامنار» در ادامه‌ی عکاسی از شهر‌ها، مکان‌ها و چشم اندازهایی از کشور ایران توسط مهدی وثوق‌ نیا است که نگاه او را در سال‌های اخیر به خود مشغول داشته است. این مجموعه حدود ۲ سال (۱۳۹۲تا ۱۳۹۳) در روزهای تعطیل از محله‌ی پامنار عکاسی شده است.

در واقع، خیابانی که اکنون به نام پامنار معروف است حاصل تعریض و جا بازکردن زندگی مدرن و ماشین‌پسند در دل گذری پر پیچ و خمی است که از بازار تهران شروع و به دروازه شمیرانِ حصار شاه طهماسبی ختم می‌شده است. اما امروز از محله‌ی بزرگ عودلاجان چیز زیادی نمانده است. نقشه‌های بی‌کیفیتی که دست‌فروش‌های مترو می‌فروشند، کالبد ناچیز باقیمانده‌ی حد فاصل خیابان ناصرخسرو، بازار، محله‌ی سیروس و خیابان امیرکبیر را به هر دو نام عودلاجان و پامنار معرفی می‌کنند. بازار تهران پیکر نیمه جان همین باقیمانده را نیز ذرّه ذرّه تحلیل می‌برد و خانه‌هایی را که جذابّیت تجاری ندارند به انبار تبدیل کرده است.

اما همانطور که در طبیعت رواج دارد، در میان لاشه‌ی موجود تلف شده امکان تغذیه و نشو و نمای حیات جدیدی امکان‌پذیر است. هم‌اکنون آنجا، در میان ساکنین غیررسمی، رانده شدگان و به ته خط رسیده‌ها، خرده فرهنگ‌هایی وجود دارد؛ گیرم که خوش‌آیند طبع لطیف ما نباشد. چه بخواهیم یا نه همین بافت چل تیکه، طاق باقیمانده از شکوه تباه شده، مجتمع‌ تجاری خارج از ضابطه که با زد و بند متولد شده و کاروان پراکنده‌ی معتادان در حال تزریق و تماس‌های پر خطر، آینه‌ای است که وجهی از زیست امروزمان را برای خودمان آشکار می‌کند. به پامنار که قدم می‌گذارید، منتظر باشید همراه با سرخوشی، حس غریبی نیز آزارتان ‌دهد و چیزی شما را به خودش بخواند: دعوتی به شنیدن داستان‌هایی که هنوز میان این پیکره محبوس است و ما را به جایی دیگر- شاید دیروز نه چندان دور یا سمت دیگر امروز- ببرد.

مهدی وثوق‌نیا در معرفی کتاب خود می‌نویسد:

«آنجا پامنار است، محله‌ای که تاریخی را در خود جای داده، تاریخی از دوره صفوی تا عهد پهلوی؛ تاریخی که مساوی با تاریخ این شهر بزرگ است. در قدم زدن‌های پی در پی‌ام در این مکان که روزگاری مرکز تهران قدیم به حساب می‌آمده رودررو شدم با معماری حال آن و با دیدن فرم‌ها، شکل‌ها، در‌ها و دیوار‌ها، گذر‌ها و رنگ‌ها به فضاهای خالی رسیدم که بیش از هر چیزی من را به «گذشته و حال» پیوند می‌داد. گذشته‌ای با اتفاقات زیاد و حال با تغییرات شهری. بافت امروزی پامنار شکل بصری جدیدی از یک محله تاریخی به وجود آورده، شکلی که مدرنیته و سنت را در کنار هم جمع کرده و حاصل چشم اندازی شده عجیب و قابل تامل هنگامی که آن‌ها را با زوایه باز ببینی.»

درباره عکاس:
مهدی وثوق‌نیا متولد ۱۳۵۰ شهر قزوین و فارغ التحصیل کار‌شناسی رشته عکاسی از دانشگاه آزاد هنر و معماری تهران است. عکاسی را از سال ۱۳۶۷ از طریق کلاس‌های آزاد انجمن سینمای جوانان فرا گرفت و از ابتدای شروع کارش نگاه‌اش معطوف به عکاسی مستند شد. وی طی سال‌های ۱۳۷۰ تا ۱۳۸۲جوایز زیادی در زمینه عکاسی مستند از چندین جشنواره از آن خود کرد. در سال ۱۳۸۱ نیز موفق به دریافت عنوان عکاس برگزیده سال «خانه عکاسان ایران» در بخش دانشجویی شد.

او در نمایشگاه‌هاى متعددى در داخل و خارج از ایران شرکت داشته که حاصل آن تا حال ۱۱ نمایشگاه انفرادی و ۵۰ نمایشگاه گروهی است که از مهم‌ترین آن‌ها می‌توان به «انزلی»، گالری راه ابریشم، تهران ۱۳۹۳. «پرلاشز»، گالری مهروا، تهران، ۱۳۸۹. «مروری بر آثار»، موزه هنرهای معاصر، اصفهان، ۱۳۸۷. «اتاق‌های ابدی»، گالری مهر، قزوین، ۱۳۸۷. «به روایت عکاسان ایران»، گالری ملت، تهران ۱۳۹۲. صدای دیدن، گالری اسپیس، پاریس ۱۳۸۸. موج، ۵۳ هنرمند از ۲۲ کشور جهان، نمایشگاه خیابانی، دانمارک ۱۳۹۲. دومین جشنواره شش هفته با هنر ایرانی، تورنتو، گالری کوئین، کانادا ۱۳۹۱. اشاره کرد.

عکس‌های او در مجلات زیادی به چاپ رسیده و در سال ۲۰۰۸ در کتاب «عکاسی ایرانی حال حاضر»، با گردآوری رز عیسی، انتشارات هاچنز، آلمان حضور داشت. کتاب «انزلی» او در سال ۱۳۹۳ توسط نشر نظر به چاپ رسید.
مهدی وثوق‌نیا داور چندین جشنواره داخلی عکاسی و مدرس بیش از ۳۰ کارگاه تخصصی در زمینه عکاسی مستند از سال ۱۳۸۵ تا حال در ایران است.