سکوت

توضیحات

البرز کاظمی درباره عکس‌هایش چنین نوشته است: :

«همیشه از مادربزرگ و پدربزرگ‌ام عکس می‌گرفتم. رابطه‌ی بین آن دو به نظر بسیار ساده، و در عین حال پیچیده می‌آمد. رابطه‌ای شصت ساله‌ای که برایم باورکردنی نبود. احساس می‌کردم زندگیشان را هدر داده‌اند. وقتی کار عکاسی‌ام به اتمام رسید متوجه وجود آرامشی بین آن دو پس از گذشت سالیان سال زندگی شدم.»
پیمان هوشمند‌زاده در مقدمه‌ی این کتاب می‌نویسد:

«…، عکس‌ها برای ما قصه می‌گویند، فقط قصه. سر و ته واقعیت را می‌زنند تا باورشان کنیم. و ما باور می‌کنم. اما درست بعد از آنکه خود را به ما اثبات کردند، ما را‌‌ رها می‌کنند و فقط باور ماست که همه چیز را می‌سازد. ولی رازی بین همه عکس‌های خوب هست که عکس‌های دیگر از آن بی‌خبرند. جمله اول همه آن‌ها یکی ست: مرا ببین.
ولی وقتی عکسی از سکوت می‌گوید، وقتی از زمان که در سکوت کش می‌آید، فقط صداست، صداهای بسیار ظریف، باریک و مقطعی که مهم می‌شوند. مهم می‌شوند و تمام سکوت را، تمام فضا را و همه کلامی که هرگز بیان نمی‌شوند را برای ما می‌سازند.
کلام و از آن مهم‌تر جهان، غرق در صدا و سکوت است. یکی که هست دیگری نیست و همیشه آنکه نیست مهم‌تر می‌شود.»

اطلاعات بیشتر