عکاسی برشی از زمان و مکان

توضیحات

پیرامون انسان، دنیایی از زیبایی و عظمت است و کار هنر، «به دیده آوردن» و «به رخ کشیدن» آن است. کار عکاسی، «ثبت تاریخ (حافظه تاریخی)» و «مانایی و جادوانه ساختن» بوده که این هنر و در عنوان جامع‌تر، «هنر-صنعت» همزمان با آغاز خود، با پیشرفت و تکنولوژی همچنان همراه بشر بوده است.

از آن روزهای اولیه آزمون و خطاهای دستیابی به شیوه‌ای که بتوان تصاویر را در قابی ثبت کرد و روزگاری که جذبه و شوق مردم برای ثبت خاطرات آن‌ها، اعتباری ویژه به عکاسی و عکاس‌ها بخشیده بود و دوربین «پولاروید» -که جعبه جادویی اسرارآمیزی بود- سال‌ها سپری شده است.

زمانی که مردم هراسان از به تصویر کشده نشدن و گریزان از دوربین بودند و از روزگاری که برخی عکاس‌ها معتقد بودند که «عکس برداشتن از مردم به معنای تجاوز کردن به حریم شخصی آنهاست» (سانتاگ ۹۸: ۱۳۷۷)، زمان زیادی سپرده شده است. اما امروزه مردم از هر فرصتی برای ثبت و ارائه عکس‌های خود، نقش عکاسان غیرحرفه‌ای را به خوبی ایفا می‌کنند. به این ترتیب هر روز هزاران «عکس آنی» در سراسر جهان متولد می‌شود.

واژه «عکس و تصویر» دیر زمانی است که در فرهنگ و ملل مختلف بازتاب‌های متفاوتی پیدا کرده است. عکس‌ها، بازتاب «ذهنیت‌ها»، «افکار»، «روحیه‌ها» و «خاطره‌های» اقوام، جوامع، کشور‌ها و افرادی است که اکنون غباری از آن در کنج دل‌ها و موزه‌ها ته نشین شده است، از این رو تنها کلمه‌ای که به آن اعتبار و ارزش بخشی می‌دهد، حس نوستالژی است.

آنچه در این عرصه حائز اهمیت است، همزمان بودن با روند دنیای معاصر است که به هر اثر هنری و عکاسی اعتباری ویژه می‌دهد. در ‌‌نهایت نیز با روند جهانی سازی و همسو شدن با آن، هنوز ردپای سنت نیز به عنوان یک راهبر و راهگشا مهم به نظر می‌رسد.

مجموعه پیش رو در قالب عکس‌ها و تصاویر و به آثار هنرمندانی ارجاع داده شده است که با دنیایی سرشار از ذوق و حس هنرمندانه به تسخیر زمان و مکان در قالب شیوه‌های متنوع به خلق اثر پرداخته‌اند.

فهرست کتاب:

بخش اول: کارکردهای عکس
بخش دوم: ارائه عکس در گذر زمان
بخش سوم: مستند و مستند اجتماعی
بخش چهارم: نوستالژی
بخش پنجم: عکاس، راوی تصویر
بخش ششم:  آثاری از اساتید، مدرسان هنر، عکاسان آزاد و دانشجویان