عکاسی بی هوا

توضیحات

کتاب «عکاسی بی‌هوا» توسط فردی نیمه حرفه‌ای‌آماتور نوشته شده‌است. «لوتارد» ادعا می‌کند رویکرد او نسبت به عکاسی، رویکردی نامتعارف است. عکاسی بی‌هوا به شکل کلاسیک، معمولاً در طول تاریخ بر روی افراد سرشناس تمرکز کرده‌است تا به واسطه آن مخاطب بیشتری را مجذوب خود کند.

اما لوتارد با عکاسی از عامه مردم از این قید خارج شده‌است و تصاویر ثبت شده از رفتارهای روزمره را در اختیار مخاطبان خود، یعنی همان سوژه‌های عکس‌هایش، قرار می‌دهد. او برای عکاسی ارزش مادی قائل نیست و به عکس به عنوان یک اثر ستودنی نمی‌نگرد؛ بلکه بیشتر در جست‌و‌جوی راهی برای پایداری ارتباط انسان و حتی برقراری این ارتباط قطع شده، در سطح گسترده است. شاید به این منظور باشد که او علاوه بر عکس‌هایش تجربیات خود را نیز در اختیار مخاطب قرار می‌دهد، مخاطبی که با گسترش روزافزون عکاسی دیجیتال، قادر به ثبت هر چه دقیق‌تر اطراف خود می‌باشد و آنچه لوتارد از او می‌خواهد نیز همان به نمایش گذاشتن و بازگرداندن تصاویر ثبت شده به جامعه است.

احتمالا عکاسی خیابانی در ایران هم مانند سایر کشورها با نگرشی دوگانه روبروست؛ گروهی این گرایش از عکاسی را می پذیرند و مشغول به فعالیت می‌شوند، گروهی آن را رد کرده و ضدارزش می‌خوانند. اما اینکه در جامعه ما کدام یک از این دو رویکرد، جریان غالب شود، به همت جامعه عکاسان بستگی دارد و هنوز قابل پیش‌بینی نیست. مطمئناً با گشایش این مجرا در جریان عکاسی روز ایران، زمینه مطالعه و تحقیق درباره نمود این نوع عکاسی در فرهنگ و مناسبات اجتماعی و ژورنالیستی خواهد بود. بنابراین مشاهده اینکه عکاسی خیابانی و بطور ویژه عکاسی بی‌هوا در فرهنگ کشورمان پذیرفته شده یا به عنوان ضدفرهنگ شناخته خواهد شد، خالی از لطف نیست.

کتابی که در دست دارید به بهانه عکاسی خیابانی ولی با هدف نگاهی دوباره به زندگی و تدبر در آن ترجمه شده است و اینکه انسان‌ها با تمام تمایزاتی که برای همدیگر قائل شده‌اند، بیشتر از آنکه قابل تصور باشد به یکدیگر شباهت دارند. به زبان ساده عکاسی خیابانی روایتگر شباهت‌ها است.

توماس لوتارد در پاسخ به پرسش «چرا این کتاب را نوشتم» می‌نویسد: «دلایل متعددی برای نوشتن این کتاب وجود دارد. «عکاسی بی‌هوا» را برای خودنمایی و یا صرفاً برای نوشتن یک کتاب منتشر نساختم. ابتدا وبلاگ‌نویسی را شروع کردم و متوجه شدم مردم آن را می‌خوانند و مشتاقند که بیشتر بدانند. برخی حتی نوشتن یک کتاب را هم توصیه می‌کردند. این تلاش تنها شروعی کوچک بود که هرروز جدی‌تر می‌شد. کتابی که هم‌اکنون در دست دارید، مجموعه‌ای از برداشت‌ها و حاصل تجربیاتم در زمینه عکاسی خیابانی است که نشان می‌دهد چگونه به عنوان یک عکاس، حرفه‌ای تر عمل کنیم.»