روایت شناسی

توضیحات

ساختار گرایی یکی از رایج ترین، و احتمالا دیرپاترین، مکتب های روایت شناسی است و این دیدگاه که به پیروی از ساختارگرایی در زبان شناسی پا گرفت، در پی تدوین قواعدی همچون دستور زبان برای بیش تر، اگر نگوییم همه ی، پدیده هاست؛ از زبان نوشتاری یا گفتاری گرفته تا بررسی متون ( روایتی و غیر روایتی). نگرش جرالد پرینس در کتاب حاضر نیز آشکارا ساختارگرایانه است.
این نکته به ویژه در فصل سوم این کتاب نمود شایان توجهی دارد. در این فصل، پرینس کوشیده است برای روایت، دستور زبانی وضع کند که بتواند ساختار روایت های پایه را توضیح دهد. پرینس از یکی از پیچیده ترین مفاهیم روایت شناسی، یعنی مسئله ی راوی، آغاز می کند و با طرد برخی از تقسیم بندی های رایج، الگوی ساده تری برای انواع راوی در متن روایتی ارائه می دهد. تمایز میان روایت، روایت شده، روایت کردن، و روایت گری، که در فصل های بعدی این کتاب به تفضیل بررسی شده اند، از امتیازهای دیدگاه پرینس است که گستره ی واژگانی و مفهومی روایت شناسی را توسعه می دهد. یکی از تمایزهای دیدگاه پرینس و ساختارگرایی اولیه، توجه او به خوانش (تفسیر) متن است.از این نظر، شاید بتوان گفت دیدگاه پرینس در میانه ی ساختارگرایی اولیه و پساساختارگرایی قرار می گیرد.
در فصل پنجم که به خوانش روایت می پردازد، هم خواندن متن مد نظر است و هم تفسیر آن با توجه به رمزگان های موجود و توانش خواننده.از این روی، در این فصل، به تناسب از ” خواندن” و ” خوانش” استفاده کرده ایم. امید است ترجمه ی این اثر، که از منایع مهم و پایه در روایت شناسی ساختارگرا به شمار می آید، برای همه ی علاقمندان روایت شناسی مفید افتد.
فهرست:‌
یادداشت مترجم
مقدمه
فصل اول / روایت کردن
راوی
روایت شنو
روایت گری
ارائه ی رویدادهای روایت شده
فصل دوم / روایت شده
رویدادها
سازمان دهی
فصل سوم / دستور زبان روایت
عنصر ساختاری
عنصر منطقی
عنصر روایت کردن
عنصر بیان
فصل چهارم / خوانش روایت
رمزگان روایت مکتوب
خوانش حداکثری، خوانش حداقلی، و پرسش های مربوط روایتی
محدودیت های متنی
نشانه های فراروایتی
خواننده
خوانایی
فصل پنجم / روایت مندی
توصیف رویداد
تمامیت
جهت روایت
نکته ی روایت
نتیجه گیری
پیوست ها