پرتره سالی مَن در کنار دوربین اش
سالی مَن در سال ۱۹۵۱ در ایالت ویرجینیای آمریکا به دنیا آمد. وی ترجیح داده است در شهر مادری خود زندگی کند و درهمان جا به فعالیت‌های هنری خویش بپردازد. سالی فارغ تحصیل کالج Hollins در مقطع کارشناسی ارشد نویسندگی ست.
سالی بعد از فارغ تحصیلی مدتی در دانشگاه محل زادگاهش به عنوان عکاس استخدام شد و در ۱۹۷۷ نمایشگاهی از عکس‌های سورئال و رمزآلودی از عمارت دانشکده حقوق دانشگاه «واشتگتن و لی» در گالری هنر Corcoran واشنگتن برگزار کرد.
این عکاس با به نمایش درآمدن دومین مجموعه خود بحث و جدل‌های زیادی را برانگیخت. این مجموعه که «ساعت ۱۲؛ چهره‌هایی از زنان جوان» نام دارد عکس‌هایی از کودکان معصوم و دختران بسیار جوانی را نشان می‌دهد که در بازار تن فروشی یک پا در دنیای کودکی و یک پا در دنیا بزرگترها دارند.
آثار بعدی سالی عکس‌هایی ست از همسر و سه فرزند وی که در مجموعه‌ای با نام «خانواده ی آنی» در سال ۱۹۹۲ ارائه شد. در این مجموعه عکس‌های برهنه‌ای از فرزندان عکاس وجود دارد که به مذاق بعضی منتقدین خوش نیامد اما عکس‌های «خانواده ی آنی» در بسیاری از گالری‌های معتبر به نمایش درآمد و چندی نیز توسط موزه داران خریداری شد.
«آنچه می‌ماند» در سال ۲۰۰۵ به صورت کتاب ارائه شد. در این کتاب تصاویری مخوف اما خیال‌انگیز از مردگان و زوال موجودات زنده بعد از مرگ به نمایش در آمده است. این عکس‌ها با یک دوربین قدیمی و در صفحات شیشه‌ای ثبت شده اند. کتاب بعدی سالی به نام «جبهه Antietam» نیز با همین روش انجام شد. در این کتاب عکس‌هایی از چشم اندازهای میدان نبرد Antietam -اصلی‌ترین منطقه جنگ‌های داخلی شمال و جنوب آمریکا در سال ۱۸۶۲ – ارائه شده است. این کتاب با عکس‌هایی از کودکان سالی مَن به اتمام می‌رسد. بعضی از منتقدان معتقدند عکس‌های این مجموعه بیش از حد دستکاری شده است هر چند سالی خش دار کردن شیشه‌ها را لازمه عکس‌هایش می‌داند و معتقد است این این تغییرات به رسایی مفهموم عکس‌های من کمک می‌کند.
** مصاحبه تلوبزیونی سالی مَن به مناسبت کتاب «آنچه می‌ماند»
آخرین کارهای سالی مجموعه تصاویری ست از ایالت های آلاباما، می سی سی پی، ویرجینیا و جورجیا. سالی در باب این عکس‌های می‌گوید: «می‌خواستم به اعماق تاریک جنوب نقب بزنم». او در ثبت این تصاویر نیز از همان روش سابق استفاده کرده است. سالی میزان نوردهی در این دوربین قدیمی را با گذاشتن و برداشتن دستانش در جلوی لنز کنترل کرده و برجستگی این عکس‌ها به خاطر نوع ظهور و خش دار بودن تصاویر و وضوح و ظهور خاصی ست که با شیوه ی قرن ۱۹ و در قطع ۸×۱۰ انجام شده است.
**یک فیلم کوتاه از نحوه ی عکاسی سالی مَن با دوربین قدیمی و لنز شکسته‌اش
سالی مَن تا به حال جوایز معتبری را از آن خود کرده است. آثار وی توسط موزه های معروف و شناخته شده ای چون موزه ی هنرهای مدرن، موزه ی هنر ویتنی نیویورک و همچنین موزه ی هنر واشنگتنن خریداری شده است.
مجله تایم سالی را به عنوان «عکاس سال ۲۰۰۲» معرفی کرد و عکس های وی دوبار در صفحه اول مجله ی نیویورک تایمز در سال ۱۹۹۲ و سال ۲۰۰۱ به چاپ رسیده است. در سال ۲۰۰۶ مستندی از زندگی وی و پروژه ی «آنچه می ماند» ساخته شد که به جنبه های زیبایی شناسی و هنری کارهای سالی پرداخته است. این مستند در جشنواره ی فیلم سیاتل و سندنس آمریکا به نمایش درآمد.
**شرح کامل جوایز، کتاب‌ها و نمایشگاه های سالی مَن را اینجا بخوانید