دوست دارم با دوربین پولاروید عکاسی کنم. بچه که بودم. دو تا از آنها را داشتم. یکی با بدنه سفید،یکی سیاه، آن روزها ( سال های پس از جنگ ) فیلم های پولاروید را نمی توانستیم تهیه کنیم. دوربین سیاه اسباب بازی من بود و مثل بقیه ی اسباب بازی ها برای همیشه نابود شد. برادر کوچک ترم با دوربین سفید بازی می کرد. یکی از روزهای تابستان، وقتی از بالای درخت شاتوت به باغچه نگاه می کردم، تن پوش پولاروید را میان خاک و گل باغچه دیدم.
چندسال بعد یکی از دوستانم یک دوربین پولاروید به من هدیه داد. با آن که این روزها می شود فیلم هایش را از خیابان ناصر خسرو خرید، هنوز هم این کار را نکرده ام و با آن عکسی نگرفته ام، وقتی در خیالم با دوربین پولاروید عکس می گیرم، ذره ذره ظاهر شدن گلدان ها را روی آن می بینم، و آن قدر زیباست که می ترسم بیرون ازخیالم این کار را بکنم.
دوربین پولاروید همیشه روبرویم است. با بدنه عجیب و غریب خاکستری اش. پولاروید "چیز" عجیبی است. هم عکاسی است هم علیه آن. (غیر قابل تکثیر)، با رنگهای ناخواسته و سرکش. پولاروید خاص ترین ویژگی عکاسی را انکار می کند.
نمی دانم چه چیز باعث شد که "واکر اوانز"(Walker Evans) هم با دوربین پولاروید عکاسی کند. " در ابتدا آن را به عنوان اسباب بازی خریدم ."
این جمله را خود اوانز می گوید. شاید دلیل اش کهولت سن و بی حوصلگی از ابزار دست و پا گیر و تاریکخانه بوده، شاید شی وارگی پولاروید، روز مرگی ذاتی اش.
"پولارویدها" آخرین مجموعه عکس اوانز است. با همان ویژگی ها و دغدغه های پیشین او، تصاویری از خیابان، خانه، آدم، امور عادی، چیزهایی حقیقی و دور از هر نوع تصنع و آرایش. مثل همیشه. دوربین کوچک پولاروید همان قدر ایستا و ثابت است که دوربین بزرگ و چوپی او در سال های پیش. همان قدر تلخ. همان قدر صریح. همان قدر رودر رو. نشانه هایی عقیم با سمت و سویی افسرده، مثل رخوت، روز مرگی، آباژور صندلی راحتی، توالت، اسباب زندگی، این ها همان جزییات از زندگی هستند که کنجکاوی را تسکین می دهند.
یک رو میزی قلاب بافی روی میز سبز، که ظرفی پر از انگورهای رنگارنگ روی آن قرار گرفته. "انگورهای مصنوعی". این عکس برای من تجسم عریان روز مرگی است. نه فقط در مکان و زمانی که اوانز عکاسی می کرده. این تصویر آشنایی است از خانه پیرزن های تنهای خانواده و اسبابی که گویی جزیی از رخوت خانگی آنها شده اند. تناقضی از تلاش برای زیبا تر کردن یک فضای خالی و بی حوصلگی از بیرون کشیدن لبه های رو میزی.
برای مشاهده عکس ها بر روی آن کلیک کنید.
