دوربینهای دیجیتال فیلم برداری تمام کنترلهای استاندارد نظیر زوم، فوکوس، تراز سفیدی، نور زمینه به اضافه توانایی های دیگری نظیر گرفتن عکس، فیلم برداری مادون قرمز برای شب، کنترلهای ویرایش فیلم و افکت های مختلف دیجیتالی را پشتیبانی می کنند که بسیاری از آنها قبلا در دوربین های آنالوگ قابل تصور نبود.
دوربین های فیلم برداری مدرن امروزی دارای توانایی فیلم برداری تله فوتو تا ماکرو قدرتمند هم به صورت اپتیکال – معمولا 10X یا بیشتر- و هم دیجیتال با استفاده از پردازش سیگنال ویدئو با زومی بالاتر از 200X ، می باشند. البته در زوم های دیجیتال بالا تصویر به صورت نقطه ای در آمده و ثابت کردن تصویر نیز مشکل می باشد. معمولادر این دوربین ها دو منظره یاب وجود دارد: یکی منظره یاب چشمی و یک منظره یاب متحرک LCD که حتی ممکن است حساس به لمس بوده و امکان زوم کردن بر روی یک شیئ با لمس کردن آن روی صفحه را فراهم نماید.
بسیاری از دوربینهای دیجیتال امروزی بصورت دستگاههای چند کاره عکاسی دیجیتال، فیلم برداری و حتی MP3 و Email فروخته می شوند. بعضی از آنها فقط می توانند عکسهایی با وضوح ویدئوی DV یعنی ۵۷۶*۷۲۰ بگیرند که برای حفظ نسبت ابعاد استاندارد به ۴۸۰*۶۴۰ تبدیل می شوند. بعضی دیگر وضوح بالاتری برای عکسهای دیجیتال دارند، ولی اغلب برای رسیدن به این وضوح از میان یابی نرم افزاری استفاده می کنند. جهت اطلاع، یک دوربین فیلم برداری ۱.۵ مگاپیکسلی امکان گرفتن عکسهایی میان یابی نشده (با کیفیت خوب) تا حداکثر وضوح ۱۰۲۰*۱۳۶۰ را می دهد.
بیشتر دوربین های فیلم برداری دیجیتال از یک تثبیت کننده تصویر Image-Stabilisation دیجیتال یا اپتیکال برای کاهش لرزش های تصویر که هنگام فیلم برداری روی دست غیر قابل اجتناب است استفاده می کنند. تثبیت کننده تصویر دیجیتال DIS بسیار موثر است اما عیب آن اینست که وضوح تصویر را کم می کند، زیرا برای ثبت تصویر از ناحیه کوچکتری از سنسور استفاده می کند و از بقیه آن برای تثبیت تصویر استفاده می کند. (مکانیزم آن به این صورت است که نقطه مرکزی تصویر شناسایی شده و تغییرات جزیی مکان آن روی سنسور ردگیری می شود و کادری که تصویر در آن ضبط می گردد همراه با این نقطه مرکزی جابجا می شود. به همین خاطر باید سنسوری بزرگتر از کادر مورد نیاز برای فیلمبرداری داشته باشیم.-م) در روش تثبیت نوری تصویر OIS از یک منشور که جهت نور را هنگام عبور از لنز تصحیح می کند استفاده می شود. هر دو روش تقریبا ثبات یکسانی را ایجاد می نمایند . (در دوربین های قدیمیتر که وضوح سنسور محدود تر بود روش OIS به علت اینکه وضوح را کم نمی کرد بهتر بود. ولی امروزه با وجود سنسورهای تصویری با وضوح بسیار بالاتر از آنچه که برای فیلمبرداری نیاز است به نظر می رسد روش DIS به علت مصرف برق کمتر و عدم امکان خرابی و تحت تاثیر محیط قرار گرفتن بهتر باشد. – م)
