پاتریک وک، استان سین‌کیانگ، چین
پاتریک وک با وام گرفتن از مفاهیم رمانتیکی که حول سرحدات آمریکا می‌چرخند—آرمان‌های کاوش‌گری و توسعه—داستان تصویریِ غربی‌ترین منطقه در چین را به تصویر کشیده: استان سین‌کیانگ. در حالی که مفهوم «غرب آمریکا» تصویر کابوی‌ها و پیشاهنگان، سرنوشت مقدر و آزادی‌های فردی را به ذهن متبادر می‌کند، غرب چین هنوز چندان شناخته‌شده نیست.
اینجا مکان تکثر است—چشم‌اندازهای نفس‌گیر و وسیع، کوه‌های بکر و دریاچه‌های خوش‌رنگ، سازه‌های جدید و میدان‌های نفتی، ساختمان‌های متروک و شهرهای روبه‌اضمحلال، دین‌داران و بانگ اذان، سکوت و اقلیت‌های متهم، فرصت‌ها و آینده‌ای نامعلوم. اینجا سرزمینِ تغییر هویت است. در اصل، سین‌کیانگ سرحدی جدید است برای تسخیر و تعمق.
سین‌کیانگ که ترجمه‌ی تحت‌اللفظی‌اش در زبان چینی «سرحد جدید» معنا می‌دهد، سرزمینی دورافتاده است، و برای قرن‌ها همین گونه بوده. استان سین‌کیانگ چین با وسعت بیش از دو برابر فرانسه و جمعیت کمتر از شهر شانگهای، زمانی به‌عنوان اولین بخش از راه ابریشم، چین را به آسیای مرکزی و اروپا متصل می‌کرد. با این حال، از لحاظ فیزیکی، فرهنگی و سیاسی منزوی مانده، یک «دیگری» درون چین مدرن. بی‌کرانگی فضا را می‌توان در آنجا حس کرد؛ متون موزون عربی، چشم‌اندازهای شهری پر-از-مسجد؛ نامگذاری‌اش به‌عنوان منطقه‌ای خودمختار؛ و آتشی زیر خاکستر به‌سبب رابطه‌ی ناجورش با شرقِ دست‌یاخته، تحمیل‌گر و بپّا.
برای اکثریتِ نژاد هان در چین، سین‌کیانگ دوباره به سرحد جدیدی تبدیل شده، برای راه ابریشم جدیدِ پکن—سرنوشت مقدرِ چین—با وعده‌ی آبادانی در میدان‌های سرشار نفتی‌اش. برای پاتریک وک، سرحد غرب همان قدری داستان این منطقه است که داستان خودش، همان اندازه مستندسازی یک مکانِ معاصر و تاریخی است که سفری احساسی برای یافتن معنای تقلا و چرایی‌اش.نوعی گیرایی ذاتی در این منطقه وجود دارد—هم کلید است و هم مانعی بر سر راه چین جدید—و آواز دلبرانه‌ی بیکرانگی‌اش که ناخواسته برانگیزاننده‌ی خود-نگری و خواستن است. سرحد غرب با نمایش رمانتیسیسم این سرحدات، سین‌کیانگ را از دریچه‌ی امروزش می‌بیند، از رهگذر مدیوم عکاسی که از آسودگی—و تشویشِ—سورئالِ امرِ ناشناخته می‌گوید.
سرحد غرب تجربه‌ای از سین‌کیانگ را پیش چشم می‌گذارد که بیگانگی‌اش را با مفاهیمِ معاصری که از چین جدید شکل گرفته برجسته ساخته و جریان‌های زیرپوستیِ تنش و راز و رمزی که پرورده—چه در ذهن آنها یا ذهن ما—را مورد تأکید قرار می‌دهد. و در هسته‌ی سرحد غرب پرسشی نهفته: غرب چیست جز شرق برای دیگری؟
این جاده از میان کوه‌های پامیر، غرب چین را به پاکستان متصل می‌کند. جاده‌ی جدید برای افزایش تجارت بین این دو کشور ساخته می‌شود.
ئایدىڭکۆل یک دریاچه‌ی کاملاً خشک‌شده در منطقه تۇرپان است. این ناحیه که در ۱۵۴ متری زیر سطح دریا قرار دارد، پست‌ترین ناحیه در چین محسوب می‌شود. این مرد نگهبان این منطقه است و در تمام طول سال در همین جا زندگی می‌کند، غالباً با دو شتر و یک الاغش، و هفتگی آذوقه‌اش را تأمین می‌کند.
پنبه از بزرگترین صنایع کشاورزی این استان است و بسیاری از محلی‌های اویغور به‌عنوان کارگر ارزان فصلی طی فصل برداشت استخدام می‌شوند.
مقامات چینی برای ساختن نسخه‌ی جدیدی از این شهر باستانی راه ابریشم، بخش عمده‌ای از این شهر باستانی را تخریب کردند. پس از تخریب کابل طی جنگ داخلی، شهر باستانی قەشقەر تنها شهر باستانی بازمانده از راه ابریشم بود.
در سال ۲۰۱۸ با ظهور سیستم حبس اجباری حکومت چین، وک برای تولید مجموعه‌ی دومش از این منطقه دوباره تصمیم به رفتن به آنجا گرفت و در سال ۲۰۱۹ دو بار موفق به رفتن به آنجا شد. مجموعه‌ی دوم این عکاس از این منطقه را در اینجا ببینید. شایان ذکر است که عکس‌های این دو مجموعه به‌تازگی در قالب کتابی تحت عنوان غبار منتشر شده است.
