نمایشگاهی شامل عکس و ویدئوآرت از آثار اسفندیار پورمقدم با عنوان «اتاق یک نفره» از ۲۰ دیماه ۹۲ در گالری والی برپا میشود.
کیکاووس یاکیده در یادداشتی برای این نمایشگاه مینویسد: «ترسیدهایم، در ارض عریض این ترس، گاه اندیشیدهایم، هراس نوزاد از چه چیز تنهاییست؟ در ذهن او چه میگذرد؟ با درکی تاریخی خود را مرور میکند یا تجریدی، در چنگال زمانی مکانزده؟
نوزاد در مرور زیسته خود، چه زود به طپش دلانگیز دلبرخاسته میرسد، در همهمهای گنگ که تنها یکی آوا میان آن همه آشنای پر رنگ است، چه زود مرغ خیالش در عرش آشیانش، در آن جا، زهدان، آرام میگیرد.
به دانه گندم میاندیشیم، بیهراس. آن هم زهدان را شکافته، اما تننازی خورشید هم دلیلی کافی نیست تا اتاق مطلوب را رها کند. گرچه رفته رفته در تکرار دلایل ناکافی، تن به رنگ خورشید میدهد و باد آوازهای دروگران را از جای جای جهان به گوش او میرساند، تیزی داس را با آذرخشی در آسمان باز میگوید و میگوید: گندمهای طعم داس چشیده دیگر از خاک بیرون نمیآیند، تنها بیتجربهها – قهقههی دروگران- گرفتار اتاق یک نفره میشوند.
باد خنده زنان به اتاق نوزاد میرسد، از جای جای جهان نالههای تاریخ اتاقهای یک نفره یکباره به جان نوزاد میریزد. او هراسیده با دستانی کوچک که به جایی نمیرسد، پای کوبان در باد با باد به فریاد میآید. مادر سراسیمه خود را به گریه نوزاد میرساند، او را تنگ به آغوش میکشد، تا سینه اش در گوش نوزاد بنوازد. فریب میخورد، میپندارد به اتاق دلخواه، عرش آشیان بازگشته است. و در تکرار این فریب، سرگرم خورشید، بزرگ و بزرگتر، آوای دلنشین دور ودورتر میشود. در این دوریهاست که آموخته زبان ما، زبان باد را از یاد میبرد. و ما ناگزیر اخباری را که باد با او میگفت، با زبانی نفرین شده، نا فرمان، آمده از دانستههای همواره در تنگنای قید، برایش باز می گوییم.
افسانه آغاز شدهاست. تیر او دیگر به خدایان نمیرسد، برجی ساخته نخواهد شد، گرفتار دیگری خود، شبیه ما سازندهگان اتاقهای یک نفره شده است. تنها کافیست حقوق اشیا را بخواند و تکلیف خود را اگرچه با نام عام، انسان، بداند. به اتاق یک نفره خوش آمدید.»
نمایشگاه تا یکم بهمنماه هر روز از ساعت ۱۶ تا ۲۰ دایر است.
گالری روزهای جمعه غیرافتتاحیه تعطیل است.
گالری والی، میدان ونک، خیابان ونک، خیابان تک جنوبی، خیابان شهید خدامی (بیژن)، پلاک ۷۲