میهو کاجیئوکا. ۲۰۱۷
شادی، اندوه، زیبایی و تراژدی، این‌ها تنها در ذهن‌مان هستند. همه چیز این گونه است.
میهو کاجیئوکا
در این دوران پرهیاهو رفته‌رفته دارم بیشتر جذب فرهنگ و سنت ژاپنی می‌شوم. تسکینی در آنجا می‌یابم که کمکم می‌کند امور غیرقابل‌درک و احساسات غیرمتقنی که به‌راستی همگی‌مان تجربه‌شان می‌کنیم را بفهمم. در دورانی که در آن انگار همه چیز وجهه‌ای ظریف و آسیب‌پذیر دارد در جست‌وجوی چیزی آسمانی و آرامش‌بخش‌ام.
در عکس‌های عمیقاً زیبا و مینیمالیستی میهو کاجیئوکا تسکین و زیبایی را یافتم، به‌ویژه در این یکی. چهار عکس کوچک از لب وقتی در کنار هم می‌آویزند چه قدرتی می‌یابند. میهو از مراسم چای ژاپنی می‌گوید و این که چه اهمیتی در کار عکاسی‌اش داشته. آن طور که در کتاب چای کاکوزو اوکاکورا آمده، «این مراسم اساساً از برای پرستش امور ناقص است، تلاشی ظریف برای تکمیل چیزی ممکن در این امر محالی که با عنوان زندگی می‌شناسیم.»
آن طور که میهو گفته: «فلسفه‌ی جشن چای مثال دروازه‌ای است که آدم‌ها داخلش می‌شوند و سپس از منظرهای نو نگاهی متفاوت به دنیا می‌یابند.»
این همان چیزی است که اکنون ما همگی در پی‌اش هستیم.
