پاسخ عکاسان معروف تاد هایدو، استفن شور و مارتا کوپر به پرسش‌های سایت عکاسی
اختصاصی سایت عکاسی – از زمانی که فعالیت اینستاگرام به عنوان رسانهای متکی بر عکس آغاز شد، پرسش‌های مختلفی درباره‌ی ماهیت عکاسی در اینستاگرام و تأثیرگذاری این روش ارتباطی بر کلیت عکاسی مطرح شد. به ویژه پس از آن‌که عکاسانی معروف و حرفه‌ای نیز با کارکرد‌هایی متفاوت در آن شروع به فعالیت کردند. در این راستا، پرسش‌هایی را برای تعدادی از عکاسان معروف و شناخته‌شده که در اینستاگرام نیز حساب کاربری دارند، ارسال کردیم تا دیدگاه این عکاسان را درباره‌ی اینستاگرام و تاثیرات آن بر عکاسی جویا شویم. در ادامه، ابتدا پرسش‌هایی را مشاهده می‌کنید که به صورت مشترک برای این عکاسان فرستاده شده و پس از آن، پاسخ‌های عکاسان را در این بخش و بخش‌های آتی، بدون ترتیب خاصی در درج اسامی، می‌توانید بخوانید. لازم به ذکر است پرسش‌ها اواخر خردادماه ۱۳۹۷ برای عکاسان فرستاده شده و تصاویر و اطلاعات حاضر مربوط به بازه‌ی زمانی فوق است.
پرسش‌ها:
۱. ممکن است نظر شما را درباره‌ی اینستاگرام به عنوان رسانهای برای به اشتراک‌گذاری عکس بدانیم؟
۲. از دیدگاه شما اینستاگرام در عکاسی معاصر چه نقشی ایفا می‌کند؟
۳. شما برای چه مقاصدی در اینستاگرام، عکس به اشتراک می‌گذارید؟
۴. درباره‌ی کسانی که شهرت و همچنین راه خود در عکاسی را از طریق به اشتراک گذاشتن تصاویر در اینستاگرام پیدا می‌کنند چه نظری دارید؟
تاد هایدو
حساب کاربری: Toddhido
تعداد دنبال‌کننده در اینستاگرام: ۶۸.۷ هزار نفر
میانگین حدودی تعداد لایک در هر پست: ۳۰۰۰ لایک
پاسخ‌ها:
۱. ابتدا، اینستاگرام را دوست نداشتم، چون فکر می‌کردم که این رسانه در واقع ماهیت اصلی عکاسی را از بین می‌برد. از آن زمان، احساس من نسبت به اینستاگرام کمی تغییر کرده است. از موقعی که فعالیتم را در اینستاگرام با ایجاد حساب کاربری‌ام و به اشتراک گذاشتن تصاویر اینستامتیکی [۱] که می‌ساختم، شروع کردم، که این کار تقریبا مانند تغذیه کردن چیزی با دی اِن اِی خودش است، چیزی جالب شکل گرفت. پس از مدتی ارزش واقعی این رسانه را که ایجاد ارتباط بالقوه با افراد زیادی از سراسر جهان بود را درک کردم.
۲. تا آن‌جایی که اطلاع دارم، در درجه‌ی اول به عنوان ابزاری تبلیغی از اینستاگرام استفاده می‌کنم. همچنین اینستاگرام را راهی برای دیدن آثار افرادی می‌بینم که در نبود اینستاگرام شانسی برای دیدن‌شان نداشتم.
۳. فهمیده‌ام که می‌توانم با اینستاگرام، چیز‌هایی را که به آن‌ها علاقه‌مندم و همچنین تصاویر پشت‌صحنه‌ی بیشتری از فرایند کاری‌ام را با مخاطبانم به اشتراک بگذارم. من تنها درباره‌ی رابطه‌ی خودم با این رسانه صحبت می‌کنم، اما معتقدم که افرادی نیز هستند که از آن استفاده‌ای جهت ثبت خاطرات دارند که به نظرم به شرطی که در آن زیاده‌روی نشود (مانند وقتی که این کار از خودشیفتگی ناشی شود)، جالب است. هر چه باشد، اینستاگرام احتمالاً چیزی است که «سلفی‌ها» را به پدیده‌ای رایج تبدیل کرد و جایگاهش را تا حدی بالا برده است که امروزه به عنوان واژه‌ای در فرهنگ‌های لغت جدید وجود دارد. همچنین اینستاگرام این قدرت را دارد که جهانی را که ما می‌شناسیم در جهتی بهتر یا بدتر تغییر دهد.
۴. همیشه به دانشجویانم می‌گویم که برای هر کسی مخاطبی وجود دارد، چه آثارش بر دیوار موزه، در رسانهای دیجیتال و یا نمایشگاهی هنری باشد. برای نمایش آثار اکثر مردم، مکانی وجود دارد. وظیفه‌ی هر کسی است که مخاطبش را پیدا کند و من آن را پیدا می‌کنم. باور دارم که بسیاری از مردم آن مخاطب را از طریق اینستاگرام پیدا کرده‌اند و آثار بسیار جالبی را خلق کرده‌اند که اگر به خاطر این اپلیکیشن نبود، چیزی از آن آثار نمی‌شنیدیم.
استفن شور
حساب کاربری: stephen.shore
تعداد دنبال‌کننده در اینستاگرام: ۱۵۳ هزار نفر
میانگین حدودی تعداد لایک در هر پست: ۳۰۰۰ لایک
پاسخ (بدون شماره‌گذاری و به صورت کلی):
در حالی که گستره‌ی وسیعی از کاربرد‌های صحیح برای اینستاگرام وجود دارد، من به ویژه به افرادی علاقه‌مندم که از اینستاگرام به عنوان رسانهای برای بیان خلاق استفاده می‌کنند. اغلب افرادی که در اینستاگرام آن‌ها را دنبال می‌کنم، تصاویری را به اشتراک می‌گذارند که با موبایل‌شان و با در نظر داشتن اینستاگرام گرفته‌اند. بنابراین آن‌ها اندازهی تصویر، روشنایی نمایشگری که منبع نورِ آن در پشت تصویر است و انتشارِ جهانیِ تصویر را در نظر دارند. همراه با این مسائل، جنبه‌ی دیگری از اینستاگرام که به نظرم مهم و مؤثر است، کمک برای ایجاد گروه‌هایی با افراد هم نظر است؛ زیرا بعضی مواقع احساس می‌شود ارتباطاتِ تصویریِ نزدیکی بین افراد وجود دارد. من از طریق اینستاگرام دوستانی صمیمی پیدا کرد‌ه‌ام. گفتن این که هنر یک زبان جهانی است شاید کلیشه‌ای باشد، اما واقعا چنین است.
نوع عکاسی‌ای که اینستاگرام به آن گرایش دارد، دارای خصلتی یادداشت‌گونه است. این خصلت یادآور آثار تولید‌شده با دوربین پولاروید اس-ایکس ۷۰ [۲] در دهه‌های ۷۰ و ۸۰ میلادی است. عکس‌های این دوربین مربع بودند و اندازه‌ای مشابه تصاویر در گوشی‌های همراه (آیفون‌های بزرگ) داشتند. با آن دوربین، مردم لحظات گذرای رویداد‌ها را عکاسی می‌کردند. واکر اوانز از آن برای عکاسی از علائم موجود در جاده استفاده می‌کرد. او هیچ‌وقت چنین تصاویری را با دوربین قطع بزرگ ۸ در ۱۰ اینچ خود نمی‌گرفت. از اوایل دهه‌ی هفتاد میلادی شیفته‌ی این نوع عکاسی بودم؛ یعنی زمانی که مشغول عکاسی برای مجموعه‌ی «میک-اُ-متیک» و «ظواهرآمریکایی» بودم.
معتقدم که اینستاگرام تأثیر جالبی گذاشت بر کسانی که عکاس نبودند. دوستانی دارم که شاهد بودم ارتباط تصویریِ به مراتب بیشتری با جهان برقرار می‌کنند؛ زیرا در حالی که روز خود را می‌گذارنند به این فکر می‌کنند که چه تصویری را در اینستاگرام به اشتراک گذارند. من شاهد استفاده‌ی رو به رشد از تصاویر خودآگاه بودم. منظورم تصاویری است که آگاهی از تصویر بودنِ خود را انتقال می‌دهند، در واقع اینکه عکس هستند و نه بازنمودی از جهان. برای مثال منظورم عکس‌هایی هستند که در آن مردم اجسامی را به قصد عکاسی‌شدن نگه داشته‌اند یا عکسی از زمین که در آن پای عکاس نیز پیداست.
همچنین به خوبی از این مسئله آگاهم که برای برخی، اینستاگرام تنها راه برای رساندن صدایشان به جهان است. آن‌ها فرصت‌های خوبی که من برای چاپ کتاب‌های زیاد یا برگزاری نمایشگاه‌های فراوان داشته‌ام را ندارند. اساساً، در نگاه من اینستاگرام رسانهای برای به نمایش گذاشتن و ارائه‌ی بخش اصلی آثارم نیست. برای من و بسیاری از کسانی که آن‌ها را در اینستاگرام دنبال می‌کنم، اینستاگرام رسانهای برای تصاویر یادداشت‌گونه، بازی‌های تصویری و خاطرات تصویری ما است. در میان اشخاصی که در اینستاگرام دنبال می‌کنم، عکاسانی نیز هستند که از طریق اشتراک‌گذاری عکس در اینستاگرام توانستند روش مخصوص به خود را در عکاسی پیدا کنند. اما همانطور که گفتم، می‌دانم که برای خیلی از عکاسان، اینستاگرام مهم‌ترین رسانهای است که با آن می‌توانند آثارشان را منتشر کنند و این راهی برای من فراهم کرد تا بسیاری از آثاری که در کشور شما (ایران) در حال تولید هستند را بتوانم ببینم؛ تصاویری که در غیر این صورت هیچ وقت شانسی برای دیدن‌شان نداشتم.
مارتا کوپر
حساب کاربری: Marthacoopergram
تعداد دنبال‌کننده در اینستاگرام: ۱۹۹ هزار نفر
میانگین حدودی تعداد لایک در هر پست: ۲۰۰ لایک
پاسخ‌ها:
۱. اینستاگرام خیلی سرگرم‌کننده است. من گرفتن عکس و بلافاصله به اشتراک گذاشتن آن را دوست دارم. به سادگی می‌توان از این نرم‌افزار استفاده کرد و ابزار‌های ویرایش عکس خوبی دارد. من خواندن نظرات درباره‌ی عکس‌ها و دیدن لایک‌ها را دوست دارم.
۲. امروزه که محل‌های ارائه‌ی اندکی برای عکس‌های چاپ شده وجود دارد، اینستاگرام راهی برای همه، چه حرفه‌ای و چه آماتور، برای نشان دادن آثارشان به جهانیان است. این رسانه به ما امکان می‌دهد که ویرایش‌کننده و منتشر‌کننده‌ی عکس‌های خودمان باشیم. نمی‌دانم که برای دیگر عکاسان نیز این‌چنین است یا نه، اما امکان به اشتراک گذاشتن عکس‌ها در اینستاگرام، انگیزه‌ای برای عکاسی بیشتر و تلاش سخت‌تر را در من ایجاد می‌کند. بدون وجود فضای مجازی، عکس‌های من باید در آرشیو مدفون میشدند.
۳. از آن‌جایی که بسیار سفر می‌کنم، از اینستاگرام برای اینکه به مردم اطلاع دهم که کجا هستم و چه می‌کنم، استفاده می‌کنم. چون عکاسی از گرافیتی، هنر خیابانی و هیپ هاپ موضوعات تخصصی‌ای هستند که من را با آن‌ها می‌شناسند و همینطور چون دنبال‌کنندگانم به این موضوعات علاقه‌مند هستند، تصاویری در این باره به اشتراک می‌گذارم. گهگاه نیز عکسی کاملاً متفاوت مثلاً تصویری از گربه‌ام، ملیا، را به اشتراک می‌گذارم. من وب‌سایتی برای عکس‌هایم ندارم، بنابراین از اینستاگرام به عنوان نوعی پرتفولیو استفاده می‌کنم. به همین دلیل فقط عکس‌های خودم را به اشتراک می‌گذارم و نه به طور مثال اطلاعیه‌های دیگران را، مگر اطلاعیه‌ای که همراه با یکی از عکس‌های من باشد.
۴. امیدوارم که آن‌ها قدرت بیشتری بیابند! عکاسی یک حرفه‌ی رقابتی و بی‌‌قانون است. با هر چیزی که در این حرفه به خوبی جواب دهد، مشکلی نخواهم داشت.
پینوشت:
[۱] دوربین پولاروید تک لنزی‌ای که تاشونده بود. این دوربین که نسبتا گران قیمت نیز بود، به دلیل امکان بیشتر تنظیمات دستی، از دوربین‌های محبوب دهه‌ی ۷۰ میلادی محسوب می‌شد.
[۲] تصاویری که با دوربین‌های اینستامتیکِ کداک که دوربین‌هایی ارزان قیمت بودند گرفته میشدند. فیلم در این دوربین‌ها به راحتی لود می‌شود و برای دو قطع فیلم ۱۲۶ و ۱۱۰ ساخته میشدند.
