روایتگرِ سُوِیدا

توضیحات

نازنین خسروانی درباره چگونگی شکل‎گیری این گفت‌وگو با شادی قدیریان می‎گوید:

وقتی از من خواست برای اولین کتابی که در کشورش، درباره‌اش منتشر می‌شود، با او گفت‌وگو کنم، وحشت زده شدم. گفت که یک مصاحبه چالشی و انتقادی می‌خواهد، نه یک گپ و گفت تکراری. تاکید داشت که می‌خواهد یک بار برای همیشه هرچه را که باید، بگوید! گفت‌وگو با «شادی قدیریان» از دو جنبه بسیار سخت بود: برای من به عنوان روزنامه نگاری که فقط در حوزه‌ی سیاسی فعالیت داشته، ورود به حوزه‌ی هنر و چالش با یک هنرمندِ به نام، به اندازه‌ی کافی سخت بود؛ یک دهه رفاقت و شناخت حساسیت‎های این آدم را نیز چاشنی این دشواری کنید. دلم می‌خواست گفت وگوی انتقادی خوبی باشد، درعین حال که تصور می‌کردم او روحیه‌ی انتقادپذیری ندارد. بالاخره بعد از چهار ماه بهانه تراشی‎های ناموفقِ من، وقتی برای گفت‌وگو مقابل هم نشستیم، او را وحشت‎زده‎تر از خودم یافتم! فهمیدم چقدر از واژه‌ها گریزان است؛ چقدر از کلمه می‌ترسد. بار مسئولیت کلمه برایش بیش از حد سنگین است. با این همه، عزمش را جزم کرده بود تا به قول خودش یک بار برای همیشه هرچه را که باید، بگوید. بی‌رحمانه، اما حقیقت است. اگر بگویم وحشتِ شادی، مایه‌ی قوت قلب من شد!

سُوِیدا در لغت و در فرهنگ فارسی عمید به معنی خال سیاه یا نقطه‌ای در دل است که محل احساسات است. در عرفان، سویدا به مفهوم قسمت پنهان قلب انسان است که محل احساسات و مرکزی‌ترین نقطه‌ی هستی اوست.

اطلاعات بیشتر