روزنامه ایران شنبه ۲۴ آبان ۱۳۸۲ نوشته‌ای از آقای زم رئیس اسبق حوزه هنری و سابق سازمان فرهنگی هنری شهرداری تهران به چاپ رسانده تحت عنوان من و تناولی.
در این نوشته، وی به شرح برنامه خود درخصوص راه اندازی ۱۲۰ موزه در تهران می‌پردازد که بنا داشته محل زندگی و یا کار هنرمندان بنام ایرانی را تبدیل به موزه کند. و در زمان ریاست سازمان فرهنگی هنری شهرداری هم چند تایی از آن‌ها راه اندازی شده است.
که ظاهرا «مسئولین فعلی شهرداری چندان با ادامه حیات این موزه‌ها موافق نیستند و مشکلاتی به وجود آمده است.
ایشان در ادامه، راه اندازی ۱۵ موزه در سال ۸۲ را از برنامه‌های خود بر می‌شمارد که اولین آن موزه کاوه گلستان بود. حرکتی ارزشمند که مجال انجامش را نیافت. آن خانه خاطرات بسیار با خود دارد چه از آن زمان که فروغ فرخزاد در آن می‌زیست و چه روزهایی را که کاوه گلستان بارویی گشاده میزبان دانشجویان و عکاسان بود.
نمی‌دانم تا به کی این اجل تحولات سیاسی دامنگیر فرهنگ و هنر ایران خواهد بود. ولی این سوال همیشه باقی است که چرا آنهایی که می‌توانند کاری برای فرهنگ این مملکت انجام دهند، خانه نشینند.
نمی‌دانم آقای زم چه در سر دارد، ولی در پایان مصاحبه چنین گفته: در حال حاضر نمی‌دانم چه بر سر این طرح برنامه‌ها آمده است اما قصد دارم اگر خدا بخواهد اجازه ندهم این طرح‌ها خاک بخورند و فراموش شوند و تا پیش از آنکه خاک مرا بخورد وفراموش شوم به منصه ظهور برسانمشان.
حالا این سوال مطرح است که آقای زم در چه سمتی و با چه بودجه‌ای؟!