صمدیان از جشن تصویر سال می‌گوید…
– جشن خوش آب و رنگ تصویر سال از دهم تا بیست و نهم آذر ۸۷ در خانه هنرمندان ایران برپا می‌شود و چون سال‌های گذشته، آثار برگزیده هنرمندان در رشته‌های عکاسی، گرافیک و کاریکاتور در کنار جشنواره فیلم تصویر هنرمند را به نمایش می‌گذارد.
سیف الله صمدیان همزمان با مسابقه فوتبالی حساس، در کنار تلوزیون دفتر کار خود نشست و به سوالات ما در باره جشن امسال پاسخ گفت و پیش از آنکه تیم مورد علاقه اش شکستی سنگین را تجربه کند، این گفت و گو به پایان رسید…
از جشن تصویر سال امسال چه خبر ؟
خبرهای خوش. روز به روز نزدیک تر می‌شود و ما باید شب و روزمان را وقف آن کنیم تا بتوانیم جشنی لذت بخش و خاطره انگیز داشته باشیم.
چقدر کار دریافت کرده‌اید؟
از فردای همان روزی که سایت عکاسی، به عنوان همکار این دوره ما، و دیگر رسانه‌ها فراخوان را منتشر کردند، آثار بسته بسته به دست ما می‌رسد و الان راهرو را هم را پر کرده است. اما فکر می‌کنم با تدبیری که امسال برای محدود کردن تعداد آثار به کار بستیم و همچنین راه اندازی بخشی ویژه به یاد زنده یاد محسن رسول اف، از اغتشاش فکری که همیشه دچارش می‌شدیم، نجات یابیم.
درباره چه چیز دچار اغتشاش فکری می‌شدید؟
در دورهای گذشته، شخصا درباره انتخاب عکس‌ها خیلی دخالت می‌کردم. دامنه ارسال آثار هم نامحدود بود مثلا در یک مورد، دوستی ششصد و بیست فریم از مراسم عاشورا در یک از شهرستان‌ها، فرستاده بود و من مجبور شدم هشتصد بار کلیک کنم تا بتوانم از بین آنها سه فریم به صورت یک مجموعه عکس انتخاب کنم.
این گونه کارها پنج سال، با کمال میل انجام شد تا دوستان متوجه بشوند چه نوع نگاهی در عکس‌های ورزشی، خلاقه یا خبری مورد توجه جشن تصویر سال قرار می‌گیرد.
ما در این پنج دوره، با دید و تجربه خودمان نمونه سازی کردیم. اما از این دوره، همه می‌توانند به آن مجموعه‌ها مراجعه کرده، آنها را ورق بزنند و خودشان عکس هایشان را انتخاب کنند.
امسال، به طور جدی اعلام کرده‌ایم که در هر شاخه بیش از ده عکس نباید فرستاده شود.
البته با توجه به اینکه شاید یک عکاس بخواهد در پنج، شش شاخه شرکت کند، این تعداد باز هم زیاد است اما به هر حال کار ما را در حوزه عکاسی منظم کرده و اصولی را برای آن پایه گذاری می‌کند.
بخش ویژه به چه منظور راه اندازی شد؟
در سال‌های گذشته، گاهی بعضی از دوستان گله می‌کردند نمایش دادن آثار جوان ترها و پیش کسوتان در کنار هم، خیلی حرفه‌ای نیست. این نکته البته به نظر خودم هم رسیده بود اما راهکاری برای آن نداشتیم.
عکاسی حیطه بسیار گسترده‌ای دارد و اصلا نمی‌توان بین حرفه‌ای و غیر حرفه‌ای و استاد و شاگرد تفکیک قائل شد. به ویژه در عکاسی خبری. همیشه گفته‌ام که خیلی وقت‌ها، در فاصله‌ای که استاد خواب تشریف دارند، شاگرد می‌رود، عکسی می‌گیرد که دنیا را تکان می‌دهد. مثل قضیه زلزله بم.
به همین دلیل هم اگر جلوه‌هایی از خلاقیت‌های جوانترها را در تصویر سال نمایش ندهیم دیگر حرکت زنده و پویایی نیستیم و از طرف دیگر اگر زیاده از حد روی آنها تمرکز کنیم ، فضای ارایه آثار افراد حرفه‌ای که کار و زندگی‌شان عکاسی است، محدود می‌شود.
امسال به این فکر افتادیم که به یاد محسن رسول اف بخش ویژه‌ای راه اندازی کرده و به هنرمندان زیر بیست و پنج سال در رشته‌های عکاسی، سینما، گرافیک و کاریکاتور، اختصاص دهیم.
آنچه که ما همواره بر آن تاکید داشته و داریم، حفظ ماهیت غیر رقابتی جشن تصویر است اما در مورد این بخش، استثنا قائل شده و برای برگزیدگان تماشاگران و هیات داوران، جوایزی و حمایت‌هایی در نظر گرفته‌ایم تا آنها را به ادامه کار تشویق کند.
چرا روی غیر رقابتی بودن تاکید دارید؟
به این دلیل که آدم ها معمولا در رقابت با همدیگر یک مقدار غیر عادی می‌شوند و حرکات غیر اصولی از آنها سر می‌زند. ما دوست داریم جشن تصویر از این گونه حاشیه‌ها دور باشد.
شیوه نمایش آثار مانند سال‌های گذشته است؟
یکی از چیزهایی که آرزو دارم امسال پیاده شود، بهبود فضای نمایشگاهی است.
بر اساس گفت‌وگویی که با آقای مجیدجوزانی، مدیر عامل خانه هنرمندان داشتم، قرار شد دو فضای خالی پشت خانه هنرمندان هم،که هر سال عکس‌های یادگاری‌مان را آنجا می‌گیریم، در اختیارمان قرار گیرد.
در حال حاضر دارند آنجا را به صورت سالن‌های بزرگ نمایشگاهی در می‌آورند .البته آن فضای کاملا ایده‌آل، به امسال نخواهد رسید ولی تلاش می‌کنیم شرایطی بهتر از سال‌های گذشته داشته باشیم.
همچنین قرار است روزهایی خاص با برنامه‌های ویژه داشته باشیم که به تدریج و با توجه به آثاری که به دستمان می‌رسد، برنامه ریزی خواهیم کرد. در مجموع تمام تلاشمان بر این است که تجربه‌های جدیدی در ارایه آثار داشته باشیم.
در حوزه‌های دیگر روند کار چگونه خواهد بود؟
روند کار در حوزه گرافیک و کاریکاتور در سال‌های گذشته به این شکل بود که تعدادی از پیشگامان این رشته‌ها انتخاب می‌شدند و آنها، خود، بهترین کارشان را برای نمایش عرضه می‌کردند.
پارسال برا ی اینکه جوانترها هم بتوانند آثارشان را به نمایش بگذارند، هیات داورانی، از انجمن طراحان گرافیک ایران یا خانه کاریکاتور و گروه‌های آزاد آثار آنها را بررسی کرده و چند اثر را برای نمایش انتخاب کردند. امسال هم روال کار، همین گونه خواهد بود.
در این چند دوره، بی نظمی‌هایی هم بود. شما و همکارانتان تا دقایق آخر کار می‌کردید با این وجود بعضی کارها به فردای افتتاحیه کشیده می‌شد.
بله – من حتی فرصت نمی‌کردم چند لحظه استراحت کرده و خودم را برای سخنرانی در مراسم افتتاحیه آماده کنم. این از جمله همان تجربه‌هایی است که به آن اشاره کردم و ما سختی‌هایش را به جان خریدیم تا این حرکت جا بیفتد و پا بگیرد.
اما از امسال خیلی جدی می‌خواهیم به آن نظم بدهیم. یعنی «آقای محسن راستانی، از الان می گویم اگر روز آخر کارهایت را بیاوری، به ۱۱۰ تلفن خواهم کرد.»
این را گفتم تا راستانی‌های دیگر بشنوند!
عکس: مهدی قاسمی