در نیمه اول دهه ۱۹۹۰ یکی از رویاهای استفاده کنندگان از دوربین های فیلم برداری این بود که این دروبین ها به یکی از وسایل جانبی کامپیوترها تبدیل شده و ویرایش فیلم به راحتی با استفاده از کامپیوتر های شخصی قابل انجام باشد. همه چیز با معرفی فرمت DV توسط شرکت Sony در سال ۱۹۹۵ و در پی آن پذیرش جهانی واسط اتصالی IEEE1394 عوض شد و اتصال دوربین فیلمبرداری دیجیتال به کامپیوتر به راحتی اتصال موس به کامپیوتر گردید. ناگهان مشتاقان به تکنولوژی جالبی دست یافتند که با استفاده از آن می توانستند منابع مورد نیاز خود را در فرمت دیجیتال با کیفیتی بسیار بالاتر از فرمتهای آنالوگ موجود درآن زمان- نظیر HI-8 و S-VHS تولید نموده و آن را با استفاده از نرم افزارهای کامپیوتر شخصی اشان به فیلم هایی با ظاهر حرفه ای تبدیل نمایند.
با ضبط و نگهداری فیلم به صورت دیجیتال احتمال خرابی و ایجاد مشکل در فیلم برطرف شده و همانند موزیکی که بر روی CD ضبط می گردد با بهترین کیفیت قایل نگهداری و انتقال می باشد. کاست های DV روی ویدئو های معمولی قابل پخش نیستند، ولی تمام دوربینهای فیلم برداری دیجیتال خروجی AV دارند که امکان انتقال فیلم روی ویدئو و یا تماشای آن روی تلویزیون را امکان پذیر می سازد. خروجی IEEE1394 نیز روی تمام دوربینهای فیلم برداری موجود است و انتقال بین دوربینها، به ویدئو های دیجیتال و به کامپیوتر ها را ممکن می سازد. امروزه دوربین های دیجیتال آرزوی دیرینه مشتاقان را برآورده ساخته و به طور فزاینده ای به ورودی های فیلم و صدای آنالوگ مجهز می شوند که امکان انتقال فیلمهای آنالوگ VHS یا 8mm قدیمی به فرمت DV را فراهم می آورد و علاوه بر آرشیوی صدمه ناپذیر امکان دسترسی به ویرایش قدرتمند DV ها را ایجاد می نماید.
CCD یک دوربین دیجیتال فیلم برداری که معمولا اندازه ای در حدود یک چهارم اینچ دارد – همانند دوربین های عکاسی دیجیتال که قبلا به طور کامل شرح داده شد – نور دریافتی از لنز دوربین را جمع آوری و پردازش نموده و به سیگنالهای الکتریکی تبدیل می نماید. در حالی که بیشتر دوربینهای معمولی به یک CCD مجهز شده اند، مدلهای مدرنتر دارای سه سنسور می باشند. دراین حالت یک منشور که در سر راه لنز قرار دارد نور را به سه رنگ تشکیل دهنده آن تجزیه نموده و هر جزء را روی یک CCD می اندازد. نتیجه این کار بسیار عالی است – البته قیمت عالی هم دارد- و فیلم به دست آمده دارای کیفیت رنگی و تصویری بسیار بهتر از دوربین های دارای یک CCD است.
تعداد پیکسل های CCD این دوربین ها از مدلی به مدل دیگر فرق می کند، ولی حداقل از نظر فیلم اگر نگاه کنیم بالاتر بودن تعداد پیکسلها لزوما به معنی بالاتر بودن کیفیت فیلم به دست آمده نمی باشد. مثلا CCDهای دوربین های فیلم برداری Canon معمولا تعداد پیکسل پایینتری نسبت به دوربینهای JVC و یا Panasonic دارند، ولی بااین وجود دارای کیفیت تصویر عالی می
باشند.
…ادامه دارد
