Charlie Cole. یک معترض در مقابل تانک‌های «سپاه آزادسازی خلق»، خیابان چانگ‌آن، پکن، ۵ ژوئن ۱۹۸۹
نسخه برش‌خورده عکس چارلی کل برنده جایزه ورلدپرس فتو ۱۹۹۰ شد.
مصمم در مقابل تانک‌ها ایستاده. بهشان اجازه عبور نمی‌دهد. یکی پس از دیگری می‌ایستند. نباید صف رژه را به هم زد. راننده تانک نمی‌داند چه کند. هیچ وقت انتظار چنین چیزی را نداشته. سعی می‌کند مرد معترض را دور بزند، همان‌طور که فلش روی آسفالت راهنمایی کرده. اما مرد معترض نمی‌گذارد. نیروهای عظیمی به سمتش روان‌اند، تانک‌ها و حتی خطوط روی خیابان—او سدی نیرومند در مقابل همه آنها ساخته.
داستان به یک روز بعد از سرکوب و کشتار میدان تیانان‌من برمی‌گردد، واقعه‌ای که به یکی از سه «ت» ممنوعه‌ی حزب کمونیست چین بدل شد. بنا بر گزارش رسانه‌ها، رسانه‌هایی که حضورشان خیلی زود این واقعه را جهانی کرد، در ادامه تنش‌های اعتراضات دموکراسی‌خواهان که در میدان تیانان‌من در پایتخت بست نشسته بودند، نیروهای نظامی حکومت کمونیست چین به تظاهرات حمله و اعتراضات را سرکوب کردند. این تظاهرات که از ۲۶ فروردین شروع شد، در پنجاهمین روز خود در ۱۴ خرداد با برخورد شدید حکومت قلع‌وقمع شد.
جف وایدنر عکاس اسوشیتدپرس این عکس را از بالکن طبقه ششم هتل پکن گرفت. همزمان چند عکاس و فیلمبردار دیگر نیز این صحنه را ثبت کردند، اما اسوشیتدپرس عکس وایدنر را انتخاب کرد و عکس او روی صفحه اول نشریات دنیا ظاهر شد. با این حال، به نظر می‌رسد که مرد معترض در این عکس آن حالت مصمم عکس چارلی کُل را ندارد.
اما تصویری که این واقعه را برای همیشه ماندگار کرد، در روز بعد واقعه اتفاق افتاد. صبح روز دوشنبه ۱۵ خرداد ۱۳۶۸ (پنجم ژوئن ۱۹۸۹) در فضای سرد و سنگین شهر پکن و در بحبوحه رژه‌ی نمایش قدرت ده‌ها تانک و نفربر نیروهای موسوم به «سپاه آزادسازی خلق» در خیابان‌های پیرامون میدان تیانان‌من پس از سرکوب روز گذشته، حضور یک شهروند عادی همه چیز را تغییر می‌دهد.
مردی با پیراهن سفید و شلوار سیاه، با کیسه‌های خرید در دستش طوری که انگار داشته از خرید به خانه برمی‌گشته، ناگهان به میان خیابان می‌آید و در مقابل تانک‌ها می‌ایستد. تانک پیشاهنگ روبه‌روی او توقف می‌کند، سعی می‌کند او را دور بزند، اما مرد دستانش را تکان می‌دهد و جابه‌جا می‌شود و اجازه عبور نمی‌دهد. حتی روی تانک می‌رود و چیزهایی به سرنشینانش می‌گوید. و پایین می‌آید و دوباره مقابل تانک می‌ایستد.
تانک‌ها یکی پس از دیگری ایستاده‌اند و منتظر—و حین تشویق افراد، صحنه‌ی توقف صف طویل ماشین‌های جنگ در مقابل یک انسان رقم می‌خورد.
آن مرد در مقابل دوربین رسانه‌های بین‌المللی کشته نمی‌شود. او را سریع دور می‌کنند. و اکنون، پس از گذشت ده‌ها سال از این اتفاق و تبدیل شدن «مرد تانکی» به یک اسطوره، هویت این معترض همچنان نامعلوم است. این گمنامی به تصویر مرد تانکی ابعادی جهانی بخشید و آن را به نمادی از مقاومت در برابر رژیم‌های خودرأی تبدیل کرد؛ نمایشی از قدرت اراده انسان در برابر ماشین سرکوب.
