نمایشگاه علی احدی با عنوان «گُه بله آکادمی»، اولین نمایشگاه انفرادی او در تهران پس از مهاجرت به کانادا در سال ۱۳۸۸، در گالری ای جی برگزار می‌شود.
عنوان این نمایشگاه از ساختمان یک آکادمی باله در ونکوور کانادا می‌آید (Goh Ballet Academy)؛ نامی که در فرایند برگردانده شدنی حرف-به-حرف (transliteration) به زبان مادری هنرمند (فارسی) به آزاد شدن دال‌های هم صدا-هم معنی انجامیده و «گُه بله آکادمی» (Shit Yes Academy) را ممکن می‌سازد.
در این نمایشگاه کارهای اخیر احدی که شامل مجموعه‌ای از ابژه‌های رسانه-تلفیقی عکس بنیاد و متن محور؛ مجموعه‌ای از چیدمان‌های مجسمه‌ای؛ و لایت باکس هستند، به نمایش در می‌آیند. تمامی کارهای این نمایشگاه در کنشی به ویژگی‌های خاص معمارانه، و البته جغرافیایی شهری مکان گالری تولید شده‌اند.
در سراسر نمایشگاه، بیننده با مانعی نفوذ پذیر (ساخته شده از شبکه تور سیاه) مواجه است که با فاصله‌ای اندک به روی تصاویر عکس-بنیاد و متن-محور کشیده شده است. از همین رو بیننده این نمایشگاه به درگیر شدن با مجموعه‌ای از سیاهی‌هایی مسطح و با نقوش یکسان فراخوانده می‌شود؛ سطوحی که در پشت هر یک از آن‌ها تصویر و یا نوشته‌ای متفاوت با دیگری جای گرفته است؛ تصاویری که برای دیده شدن، مستلزم نگاه‌های سمج بیننده خود است- نگاه‌هایی شاید همانند به نگاه‌های یک چشم چران که تنها با دیدن است که می‌تواند میل خود را اطفا کند.
این تصاویر و نوشته‌های پوشیده شده شرایط بصری بیننده را در محدوده دوگانه‌ی دیرین «مدفوع آدمی و طلا» (و البته کنش متقابل بین این دو) تعریف می‌کنند. دوگانه‌ای که در هنر (و البته ورای آن) رئوس یک نظام ارزشی دو-قطبی را نشانه دار می‌کند. این نمایشگاه تلاش می‌کند تا با ساخت یک استعاره معنایی به وضعیتی از معضل نشانه شناختی امروز اشاره کند، که از طریق آن رژیم‌های معاصر مولّد تصویر، شرایط رابطه سوژه‌های فردی و گروهی را با «امر ایدئولوژیک» تنظیم می‌کنند. متعاقباً، «گُه بله آکادمی» مساله خود را معطوف به روابط تصادفی (contingent) میان ابژه هنر و امکان پذیری » معنی» می‌کند؛ به این امید که بتواند «معنی» و «شیئیت» را در صحنه‌ای از درون دچار تناقض قرار دهد – تناقضی که اینجا به میانجی نقوش همگن کننده تور انگیخته شده، و خود را به شکل تمایز میان «طلا» و «گُه» نشان می‌دهد.
با اوج گیری جریانات عوام گرایانه دست راستی و همچنان با بازگشت مهیب «ملی گرایی» در سراسر جهان، بر ذمّه هنر معاصر است که به بررسی دقیق مکانیسم‌هایی بپردازد که شرایط «بینایی» آدم امروز را تعیین می‌کنند. در کانون «گُه بله آکادمی» این سؤال به چشم می‌خورد که چگونه هنر معاصر می‌تواند به راه‌هایی اشاره کند که از طریق آن ساز و برگ‌های بصری-سیاسی، «گُهِ» آن چه را که نشان داده می‌شود به «طلای» آن چه که دیده می‌شود بدل می‌کنند.
علی احدی هنرمند و نویسنده ساکن ونکوور است. حوزه‌ى کارهای بینارشته‌ای او گستره‌اى از چیدمان‌های موقت و معطوف به مکانِ مشخص تا مجسمه، عکس، و کارهایى بر پایه‌ی ویدئو را شامل می‌شود. آثار او شامل تصاویر بازنمایانه، اشیاء ترکیبی و کارهاى مبتنى بر متن است، که راه‌های مشخصی را برای تولید و نزدیک شدن به دوگانگى‌های مفهومی ویژه پیشنهاد می‌کنند. کارهای احدی با اشاره به مسائلى همچون ارائه (نمایاندن) و بازنمایی؛ مهیب سازى (monsteration) و نشان دادن؛ و در آخر، رابطه‌ی میان زیبایی شناسی و فرمهای تصادفى انتزاعی، در وضعیت‌هایى از سیاست بارور شده، ساخته مى‌شوند که الزاماً تقلیل‌پذیر به تعین‌هاى متداول هنرى نیستند.
در کارهای احدی، امر هنرى تنها محتمل است که رخ دهد؛ این رخ دادن نه به واسطه‌ی حضورِ زیباشناسانه شده، بلکه از طریق خلق موقعیت‌های ویژه‌ای، که در آن کثرت دوگانه‌هاى نامتجانس با یکدیگر منجر به تحول «نا-فرمها» به «فرم‌هاى» نو می‌شود، خود را محقق مى‌کند.
از نمایشگاه‌های اخیر احدی میتوان FWAR، واشینگتن، امریکا؛ اَکسِس گالری؛ سَتِلایت گالری؛ ای‌ام اِس گالری؛ موریس و هلن بِلکین گالری؛ و گِرانت گالری، ونکوور کانادا را نام برد.
همچنین جمعه، ۳۰ آذر ۱۳۹۷، جلسه نقد و بررسی نمایشگاه با حضور نوید نادری، همایون سیریزی و خود هنرمند برگزار خواهد شد.
گشایش: جمعه ۲۳ آذر ۱۳۹۷، ساعت ۱۷ تا ۲۱
بازدید: ۲۴ آذر تا ۲۸ دی‌ماه ۱۳۹۷
گالری AG: خیابان کریمخان زند، خیابان عضدی جنوبی، شماره ۴۳