شصت و چهارمین شماره از نشریه «حرفه هنرمند» ویژه تابستان ۹۶ در ۱۹۰ صفحه توسط نشریه حرفه: هنرمند به چاپ رسید.
علاقه‌مندان می‌توانند این شماره را که با قیمت ۲۵ هزار تومان به چاپ رسیده است، هم اکنون از «فروشگاه آنلاین کتاب عکاسی» خریداری کرده و در سراسر کشور تحویل بگیرند.
در نخستین بخش از این نشریه با عنوان «حرفه: عکاس» به بررسی آثار فاضل شیخ و نیوشا توکلیان پرداخته شده است. عکس‌های این دو عکاس شاید به لحاظ صوری و مضمونی از هم بسیار فاصله داشته باشند اما رسالتی مشترک آن‌ها را به هم وصل می‌کند؛ هر دو خشونت و فقر و بی‌عدالتی جنسیتی را دیده‌اند اما خود را بر این موضوعات سوار نکرده‌اند. فاضل شیخ به کمک نور و نگاه (یا عدم نگاه) و زاویه‌ی دید به آدم‌ها غرور وشان بخشیده است و نیوشا توکلیان با همین سه عنصر فضایی معلق ساخته است تا به جای آنکه قضاوت کنیم در این تعلیق همراه باشیم.
صیاد نبوی در این بخش پیرامون «عکاسی مستند و هنری در تاریخ عکاسی» نوشته و مهران مهاجر نیز با مقاله‌ای تحت عنوان «قصه‌ی شاهد ایرانی» نیم‌نگاهی به برخی مسائل عکاسی مستند ایران دارد.
علی گلستانه موضوع بخش «حرفه: نقاش» این شماره از نشریه است. هرچند که ۱۴ سال پیش نیز هم پرونده‌ای درباره این هنرمند منتشر شده بود اما این نخستین بار است که به یک هنرمند دوبار پرداخته شده است. چرا که تصور می‌شود این پرداخت مجدد بعد از این سال‌ها و در این سال‌ها معنی دار است. در این چهارده سال میدان هنرهای تجسمی ایران شاهد اتفاقات زیادی بود. خیلی‌ها آمدند و رفتند، جریان‌ها و سبک‌های هنری‌ای هم مد شدند و از مد افتادند. اما سنگ‌های سنگین، سخت و آرام جابجا می‌شوند. علی گلستانه نیز آن دست هنرمندانی است که آهسته و پیوسته درون نظام‌های ریشه‌دار تصویری تعمق و تمرکز کردند، به تصاویر اصیل دست یافتند و توانستند خود را اثبات کنند. منا زهتابچی، وحید حکیم، ثمیلا ابراهیمی و آیدین آغداشلو از همکاران این شماره از بخش «حرفه: نقاش» هستند.
بخش «حرفه: هنرمند» با طرح سوال امکان پذیر بودن یا نبودن «نقاشی تاریخی» در شرایطی که معنا و کارکرد تاریخ خود سراپا دگرگون شده و قالب‌بندی‌های از پیش تعریف شده تاریخ قدسی و زمینی از آن نوع که پشتوانه نقاشی تاریخی بوده تخریب شده یا دست کم مورد تردید جدی قرار گرفته‌اند، آغاز می‌شود.
مقاله‌ی نخست دقیقا با همین پرسش‌ها روبرو می‌شود و پس از تحلیل تحولات معنایی و کارکردی نقاشی تاریخی و دگرگونی خود معنای تاریخ در آغاز سده نوزدهم، پرسش از امکان هنر، پرسش از امکان هنر تاریخی را بر زمینه هنر معاصر و با اشاره به کار هنرمندانی چون تیم ایتل و جف وال به بحث می‌گذارد.
سه مقاله بعدی همگی حول مجموعه مهم گرهارت ریشتر، ۱۸ اکتبر ۱۹۷۷، شکل گرفته‌اند؛ زیرا این مجموعه با موضوع خود و با شیوه برخورد جدی و سنگین خود با آن، بسیاری از پرسش‌های مربوط به امکان و حدود و ثغور نقاشی تاریخی در دوره‌ی معاصر را بار دیگر در کانون توجه قرار دارد.
در سومین بخش از این نشریه با عنوان «نقد فصل» که تا چند شماره پیش به صورت آزمایشی به انتشار نقد نمایشگاه‌های مختلف می‌پرداخت، از این شماره بنا بر آن گذاشته شده است که مجموعه‌ای از متونی به انتشار دربیایند که از نقاط عزیمت و حوزه‌های تخصصی مختلفی اغاز می‌کنند، اما آن‌چه آن‌ها را با دیگر متن‌ها پیوند می‌دهد نقد است، یعنی درگیری زنده و فعال با مسائل، ارزش‌ها، معانی و تجارب جمعی روز به میانجی فرم‌ها و رسانه‌های بیانی مختلف.
در آغاز بخش «شهر» _پایانی‌ترین بخش نشریه حرفه: هنرمند_ متنی به قلم خیزران اسماعیل‌زاده را می‌خوانیم که از چند زاویه به سمپوزیوم نگاه می‌کند و در مقیاسی به این رویداد نقد دارد که شاخص کیفیت در برنامه‌ریزی کلی شهری در اولویت باشد. متن دوم گزارش زنده و کوتاهی است از بیژن غنچه‌پور که به عنوان هنرمند در این رویداد حضور داشت.
در پایان هم گفت‌و‌گویی است با سیدمجتبی موسوی، دبیر هنری سمپوزیوم و معاون فرهنگی و هنرهای شهری سازمان زیباسازی شهر تهران که پس از شرح عملکردها و برنامه‌ریزی‌ها و اهداف کلی سمپوزیوم تهران، به مسئله «کیفیت» و ضرورت حضورش در برنامه‌ریزی‌های خرد و کلان‌شهری پرداخته می‌شود.
شصت و چهارمین شماره‌ی فصلنامه «حرفه: هنرمند»
