رفت و برگشت داوری؛
نشست اعضای شورای سیاست‌گذاری و برگزیدگان بینال یازدهم، یکی از برنامه‌های جنبی این دوسالانه در یزد بود.
در این جلسه که به صورت پرسش و پاسخ برگزار شد، اسماعیل عباسی، دبیر، مسعود زنده روح کرمانی، مدیر اجرایی و محسن راستانی، ساعد نیک ذات، ابراهیم صافی، مهدی مقیم نژاد و کورش ادیم به عنوان بخشی از شورای سیاست‌گذاری شرکت کردند.
پرسش‌های مطرح شده در این جلسه پیرامون داوری، موضوع بینال، شکل برگزاری دوسالانه، حذف و قطع عکس‌ها بود.
با توجه به اینکه این پرسش‌ها برای بسیاری از خوانندگان این سایت و شرکت‌کنندگاه بینال مطرح بوده، گزارش جلسه را به تفکیک منتشر خواهیم کرد تا طولانی بودن آن را از حوصله خارج نکند و به راحتی پاسخ پرسش‌ها در دسترس باشد.
اولین پرسشی که مطرح شد این بود که: «آیا دو روز زمان برای داوری، برای بررسی بیش از دوازده هزار عکس کافی است؟
مسعود زنده روح دبیر اجرایی بینال در پاسخ گفت: «من در مقام دبیر اجرایی وظیفه داشتم امکانات مناسب را برای داورای فراهم کنم. از سوی دیگر با توجه به زمانی که در اختیار داشتیم این فرصت دو روزه را پیش بینی کرده بودیم اما اگر داوران می‌خواستند، می‌توانستند زمان را بیشتر کنند و ما علی رغم محدودیت زمانی و فشار کار باید آن را میسر می‌کردیم.اما خود داوران هم نیازی برای افزایش زمان احساس نکردند.»
او ادامه داد:«با توجه به تجربه خودم هم می‌توانم بگویم افرادی که تجربه داوری کسب کرده‌اند از یک جایی به بعد افراد می‌توانند با یک نگاه خوب را از بد تشخیص دهند.»
سوال دیگر اینگونه مطرح شد که:
«از آقای شهریار توکلی شنیده‌ایم که ایشان چند تا از عکس‌هایی کنار گذاشته شده را دوباره وارد مسیر بررسی و داوری کرده و نهایتا آنها به بینال راه یافته‌اند.»
و مسعود زنده روح در پاسخ گفت:«باور کنید این طبیعت داوری است.
خاطره ای برایتان تعریف می کنم.
چندی پیش نخستین جشنواره دانشگاه آزاد برگزار شد و من، آقایان صارمی، ستاری، میر هاشمی و خانم نوروزیان داور بودیم.
زمانی رسید که باید رای گیری کرده و نفرات اول تا سوم را انتخاب می‌کردیم.
سیستم رای گیری هم این طور است که هر کسی نشان رنگی خاص خودش را روی عکس‌های منتخب‌اش می‌گذارد. قاعدتا عکس اول باید پنج تا رای داشته باشد،عکس دوم چهار تا و به همین ترتیب. در این زمان جدل‌های زیادی رخ می‌دهد.
ساعت دو و نیم نصفه شب بود و عکسی با یک رای در کنارعکسی با چهار رای قرار گرفته بود و مقایسه می‌شد.
نهایتا عکسی که یک رای داشت و عملا از نفرات اول تا سوم به شمار نمی آمد، عکس دوم جشنواره انتخاب شد.
این رفتن و برگشتن، نگاه کردن و بحث کردن مقوله‌ای است که همیشه در داوری‌ها پیش می‌آید و ما به آن می‌گوییم موقع جدل.
داوران اول که کار را شروع می‌کنند، همه به هم لبخند می‌زنند، و لحن صحبت‌شان این گونه است که: «ببینید چه عکس جالبی!» اما موقع جدل، واقعا جنگی بین آنها رخ می‌دهد. جنگی که در آن قرار است شما به نتیجه برسید و از نظرتان درباره بالا بردن یا پایین آوردن یک عکس دفاع کنید.
همانطور که گفتم این موضوع طبیعی است و حرف آقای توکلی می تواند کاملا درست باشد.
مطمئن باشید اگر همان هفت داور آثار دوباره را بررسی کنند، ممکن است تعدادی از عکس‌های بینال را حذف کنند و تعداد دیگری از آثار را جایگزین آن کنند.»
در ادامه جلسه نوع نگاهی که در داوری اعمال شده، به چالش کشیده شد که آن را فردا می‌خوانید…
