سیدو کیتا. بدون عنوان، ۱۹۵۴ – ۱۹۶۰
سیدو کیتا (Seydou Keïta) (1920-2001) متولد باماکو در مالی است. عکس‌های او دوران گذار جامعه باماکو از استعمار فرانسه و تبدیل شدن به یک پایتخت مستقل را به‌روشنی به تصویر می‌کشند.
او در کودکی از پدرش آموزش نجاری دیده بود تا در آن حرفه مشغول به کار شود، اما در سال ۱۹۳۵ یعنی زمانی که عمویش یک دوربین کداک براونی فلش، که در سفری به سنگال آن را خریداری کرده بود، به او هدیه داد؛ حرفه عکاسی او آغاز شد.
کیتا در دوران نوجوانی به چالش‌های فنی عکاسی و چاپ تسلط کافی داشت. او بعدها یک دوربین قطع بزرگ خریداری کرد. این دوربین نه‌تنها وضوح بسیار بالایی داشت، بلکه امکان چاپ با کیفیتی بسیار عالی را هم برای او فراهم می‌کرد. در سال ۱۹۴۸ او استودیوی خود را در باماکو افتتاح کرد و به‌سرعت در این حرفه به موفقیت رسید.
کیتا از افراد در موقعیت‌های مختلف از جمله به‌صورت فردی، خانوادگی و همچنین انجمن‌های حرفه‌ای عکاسی می‌کرد. او در برابر سوژه‌هایش حس خشک رسمی و تشریفاتی را با میزان قابل توجهی صمیمیت به‌صورتی کاملاً متعادل و متوازن به کار می‌گرفت. سیدو کیتا نیز مانند بسیاری از عکاسان حرفه‌ای، استودیوی خود را به اسباب و لوازم صحنه، پس‌زمینه‌ها، لباس‌ها، موتورها و ماشین‌های لوکس مجهز کرده بود. او هر چند سال یک بار این تجهیزات را جدید و به‌روز می‌کرد.
بعدها برای کار او تاریخ‌نگاری و دوره‌های زمانی در نظر گرفته شده است. کیتا در رابطه با فعالیت‌های استودیویی‌اش می‌گوید: «گرفتن عکس آسان است، اما چیزی که واقعاً تفاوت ایجاد کرد این بود که همیشه می‌دانستم چگونه موقعیت درست را پیدا کنم و هرگز اشتباه نکردم. چرخش کم سر آنها، چهره جدی، موقعیت دست‌ها، من قادر بودم هر فرد را به‌خوبی نشان دهم.»
کیتا تلاش بسیاری داشت تا زیبایی سوژه‌هایش را به نمایش بگذارد و الگوی درخشانی برای پس‌زمینه‌های خود داشت که آن یک فویل تأثیرگذار بود. او به‌صورت شهودی کار می‌کرد و از طریق تحقیق دقیق و فوق‌العاده‌ای، عکاسی پرتره را به‌گونه‌ای دوباره اختراع کرد.
در سال ۱۹۶۲ دولت سوسیالیستی تازه تأسیس شده، سیدو کیتا را به‌عنوان عکاس رسمی خود انتخاب کرد. او کمی بعد استودیوی خود را تعطیل کرده و البته تا زمان بازنشستگی‌اش در سال ۱۹۷۷ همچنان فعال باقی ماند. آرشیو او با بیش از ده هزار نگاتیو، در اوایل دهه ۱۹۹۰ به‌خوبی دیده شد. کیتا از آن زمان به بعد، به‌صورت بین‌المللی به رسمیت شناخته شده است. او مبتکر و بسیار مدرن بود؛ تأکید او بر اجزای ضروری عکاسی پرتره مانند نور، موضوع، قالب، ثبات او را در میان استادان قرن بیستم این ژانر تثبیت می‌کند.
