نن گلدین. سلف‌پرتره در قطار، آلمان، ۱۹۹۲
نن گلدین (Nan Goldin) (متولد ۱۹۵۳) از شناخته‌شده‌ترین عکاسان معاصر است که بیشتر او را با عکس‌هایی که از خود و حلقه‌ی دوستان و خانواده‌اش گرفته می‌شناسند. مشهورترین اثر گلدین مجموعه‌ی پیشگامانه‌ی او با عنوان «چکامه وابستگی جنسی» (Ballad of Sexual Dependency) است، یک اسلاید شو با نمایش ۷۰۰ تا ۸۰۰ عکس رنگی در موزه هنر آمریکایی ویتنی (۱۹۸۵) که یک سال بعد تبدیل به کتاب شد. این مجموعه که می‌توان آن را نوعی خاطره‌ی تصویری نیز تلقی کرد، راه را بر جدی گرفته شدن عکاسی سردستی و خودمانی به‌عنوان یک ژانر هنری، تمرکز بر زندگی شخصی به‌عنوان موضوع اصلی کار و عمومی‌سازی امور خصوصی هموار کرد، پدیده‌ای که اکنون با ظهور شبکه‌های اجتماعی به امری فراگیر تبدیل شده.
گلدین با عکس‌های صریحش مخاطب خود را با تصاویری روبه‌رو می‌کند که معمولاً می‌خواهد نادیده‌اش بگیرد. با این حال، هدف او به‌گفته‌ی خودش تصویر کردن «زیبایی و قدرتی» است که در سوژه‌هایش می‌بیند و نه بدجنسی. او عقیده دارد «این چیزهای غلط هستند که خصوصی و محرمانه باقی می‌مانند.»
دوربین بخشی از زندگی روزمره گلدین است، «مثل راه رفتن یا غذا خوردن»، و وسیله‌ای است برای ثبت زندگی‌اش. در واقع، وجه شاخص هنر گلدین نقشی است که او در محو کردن شکاف میان عکس‌های هنری و عکس‌های خودمانی داشته، و نیز کنش‌گری او در قامت یک عکاس. او به هیچ وجه یک عکاس مستند خنثی و بی‌طرف نیست. گلدین با این رویکرد، موضوعاتی را در جریان اصلی گفتمان هنری و اجتماعی جامعه مطرح کرده که پیش‌تر در حاشیه و خفا قرار داشتند؛ مسائلی که غالباً حول جنسیت و وابستگی می‌چرخند.
تعدادی از عکس‌های نن گلدین:
