این مقاله توسط سایت نوت‌فکت به طور اختصاصی برای «سایت عکاسی» ترجمه شده است – «غذای واقعی» نام آخرین کتاب از عکس‌های مارتین پار -که اخیرا توسط انتشارات فیدون به چاپ رسیده- مانیفستی را تداعی می‌کند که انگار یک قدیس درباره تغذیه سالم، کاهش وزن و بهبود شرایط روحی انسان‌ها نوشته است.
بفرمایید غذای واقعی، بدون سانسور
با این حال، عکس‌های حاضر در این مجموعه به عکس‌های ایده‌آل و ساده‌ای که امروزه باب شده‌اند، کوچک‌ترین شباهتی ندارند. جای آن دسته از عکس‌ها را دسری ژله‌ای گرفته که لایه‌هایش به سنگ‌های سیاره‌ای سمی و کشف نشده شباهت دارند؛ یا پاهای یک بوقلمون با حضور مصرف کننده‌‌اش دیده می‌شود که بدون تشریفات پاره پاره و به رشته‌های صورتی رنگ تبدیل شده‌اند.
در عکس دیگری، تعدادی موز می‌بینیم که در ردیف‌های مرتب و تمیز در یونولیت کنار هم چیده شده‌اند؛ و لکه‌های قهوه‌ای رنگشان را که از زیر پلاستیک پیچیده شده در حال رشد‌اند. این غذاها نه به دلیل خلوص یا پاک‌بودنشان، بلکه از آن‌جهت که در جهان وجود دارند و مردم آنها را می‌خورند، «واقعی» اند.
پار در نشان دادن مسائل پوچ دنیوی شیوه‌ی خاص خودش را دارد. چه از مسافران آفتاب سوخته‌ای عکس بگیرد که در مقابل مراکز توریستی اروپا ژست گرفته‌اند، چه ژاپنی‌هایی که در مترو چرت می‌زنند و یا میهمانی دستکش‌سفیدانی که در زادگاهش انگلستان در باغ‌ها گرفته شده است، لنز دوربینش لحظات را همانند داستانی که در پس چشم ماست و همانگونه که در جهان نمایان است، ثبت می کند. عکس‌های حاضر در «غذای واقعی» طی حدود ۲۰ سال از ده‌ها کشور گرفته شده‌اند، اما هرکدام پختگی خاصی دارند. بسته‌بندی‌های بازاری نام برندها را فریاد می‌زنند.
برچسب‌های قیمت نشان می‌دهد که کالری ورودی به بدنتان پس از مصرف آن محصول، از پولی که پرداخت می کنید تنها کمی بیشتر است. شبیه دونات‌های شکری صورتی‌رنگ مکزیکو‌سیتی در بانکوک هم یافت می‌شود. طعم دهنده‌ها سرتاسر جهان را فرا گرفته‌اند. سوسیس‌های استرالیا و لوکزامبورگ، قیافه‌ای دقیقا شبیه به سوسیس فرانسوی یا آمریکایی دارند. شاید این تشابه نشانه‌ای از فرهنگ رام‌نشدنی نظام سرمایه داریست یا نمایانگر علاقه وافر ما به رنگ، هیجان، تعدد و سلامتی. یا شاید مخلوطی از هر دو.
چگونه یک لوبیای بلند سبز می‌تواند در دسته «دیگر سبزیجات» مثل یک سرباز تنها روی بشقابی کاغذی بنشیند و خود را برتر از بقیه بنمایاند؟ آیا باید فکر کنیم عیسی مسیح شخصا آن کنسرو گوشت را برایمان فرستاده؟ چیزی معماگونه، عجیب و تاحدی جالب در هر یک از عکس‌ها دیده می‌شود که اشتها را کور می‌کند.
در غالب فریم‌ها مواد غذایی به رنگ و شکل و ساختارشان تقلیل یافته‌اند؛ غذاها ظاهری زننده دارند اما در عین‌حال نمی‌توان از آنها روی گرداند. بشقاب پر از گوشت لغزنده‌ای که در حال پرت شدن است بیشتر به استفراغ شباهت دارد اما می‌شود آن‌را خورد. و انگار می‌دانیم که چنگالی که در عکسی دیگر در وسط بشقاب فرو رفته، وقتی بالا آورده شود خوب سیرمان می‌کند.
مارتین پار ۲۳ می ۱۹۵۲ در حومه لندن به دنیا آمد و در دوران جوانی توسط استاد هنر خود «فیل رید» در مدرسه عالی به دنیای عکاسی نوین معرفی شد. تحصیل در مدرسه پلی‌تکنیک منچستر از سال‌های مهم زندگی پار به شمار می‌آید. پار، استاد عکس گرفتن از رویاهای مردم است، مردمی که در میان آنها زندگی را عکاسی می‌کند. او به خاطر از دست رفتن آداب و رسوم عامیانه مردم تاسف می‌خورد و اختلاف طبقاتی همواره مسئله‌ای‌ست محوری، که در غالب عکس‌های مارتین پار به چشم می‌آید.
«مارتین پار» همچنین از پیشروان عکاسی رنگی در دهه ۸۰ انگلستان و اروپا، عضو آژانس عکس خبری مگنوم و دارنده یکی از بزرگترین مجموعه‌های کتاب عکس است. از وی تاکنون ۴۰ کتاب عکس منتشر شده است. منتخبی از عکس‌های «مارتین پار»، آذرماه ۹۴ در گالری Ag به نمایش گذاشته شده بود.