ویمز در سال ۱۹۵۳ در اورگان آمریکا و در یک خانواده پر جمعیت متولد شد. وی بعد از اتمام دبیرستان به مطالعه هنر رقص نوین در سن فرانسیسکو پرداخت و در سن ۲۸ سالگی موفق به دریافت کارشناسی ارشد هنر از دانشگاه کالیفرنیا شد. در اوایل بیست سالگی به جمع حامیان جنبش‌های کارگری پیوست و اولین عکس‌های او در زمینه‌های سیاسی گرفته شد تا اینکه از طریق یک سالنامه عکاسی با کارهای چند عکاسان برجسته آمریکایی- آفریقایی آشنا شد. او در سال ۱۹۷۶ یک دوره عکاسی زیر نظر داود بی را گذراند.
چهره عکاس
اولین مجموعه عکس ویمز با عنوان "عکس‌ها و خاطرات خانوادگی" در سال ۱۹۸۳ تهیه شد و پنج سال بعد دو مجموعه عکس دیگر با موضوع نژادپرستی به معرض نمایش گذاشته شد. موضوع دیگر که توجه ویمز را به خود جلب کرد جنسیت و مشکلات زنان در اجتماع بود که منجر به تکمیل مجموعه عکسی مشهور به نام "میز آشپزخانه" شد.
در طی ۳۵ سال فعالیت، ویمز موفق به دریافت بسیار زیادی در سطح بین المللی شده است عکس‌هایش در بیش از ۵۰ نمایشگاه به نمایش درآمده‌اند. دانشگاه‌های هاروارد و ویلسلی با اعطای بورسیه‌ای تحصیلی و تقدیرنامه به استعداد وی در زمینه عکاسی صحه گذاشته‌اند.
عکس ها و خاطرات خانوادگی
ویمز در سال ۲۰۰۵ جایزه عکاس برتر را در مسابقه بین‌المللی "زنان در عکاسی" از آن خود کرد. برگزارکنندگان در ستایش آثار ویمز اعلام کردند که عکس‌های وی مشکلات مربوط به زنان و تبعیض نژادی را با نگاهی شخصی و منحصر به فرد به نمایش گذاشته شده‌اند و روایت این مشکلات در دیدگاه یک هنرمند آفریقایی- آمریکایی بسیار متمایز و برجسته است. او در مصاحبه‌ای به همین مناسبت گفته است: "رسالت من به عنوان یک هنرمند خلق آثار هنری زیبا و تاثیرگذار است؛ آثاری که از پشت درهای بسته و از بالاترین بلندی‌ها شجاعانه فریاد برآورد و مرهمی بر دردهای این دنیای آشفته باشد. آثاری که فاش کننده لحظات تاریخی زندگی‌مان باشد"
مصاحبه کری ویمز با مجله Bell Hooks
آیا این استدلال درست است که در بسیاری از کارهای شما به خصوص مجموعه "میز آشپزخانه" مساله تبعیض نژادی و جنسیتی مطرح می‌شود؟ویمز: بله. همیشه تلاش کرده‌ام تا با عکاسی از سیاه پوستان مساله تبعیض نژادی و جنسیتی را به صورت مساله‌ای جهانی مطرح کنم به شکلی که مخاطب آن را محدود به سیاه پوستان نداند.
وقتی من به مجموعه عکس‌های "میز آشپزخانه" نگاه می‌کنم مفاهیمی چون "قدرت و کامیابی" و "خوشی و خطر" همزمان به ذهنم متبادر می‌شود. شاید سوژه‌ها سیاه پوست باشند اما موضوع مطرح شده "قدرت" و " جنسیت" به طور عام است.
ویمز: بله ، درست است. اما تقریبا غیر ممکن است که منتقدان و مخاطبان سفید و یا سیاه پوست به این عکس‌ها نگاه کنند بدون آنکه رنگ پوست سوژه اثری بر قضاوت نهایی آنها نگذارد. همین اثر باعث می‌شوند که مخاطبان این عکس‌ها بنا به رنگ پوستشان از دو دریچه متفاوت به این مجموعه نگاه کنند. ولی در واقع این عکس‌ها موضوعی کاملا جهانی را عنوان می‌کند. در حالیکه اکثر مردم به خاطر سمبلیک شدن سیاهان در هنرهای بصری عکس‌های من را به قربانی شدن و مشکلات سیاهان محدود می‌کنند.
چند عکس از مجموعه میز آشپزخانه
آیا عکس‌های اولیه شما دقیقا به این مفهوم تبعیض سیاهان نپرداخته است؟
ویمز: (با خنده پاسخ می‌دهد) خیر به هیچ وجه
نظر شما در باره عکاسی مستند چیست؟ آیا این ژانر عکاسی به شما جسارت کادربندی‌های ساده را می‌دهد؟ گاهی این نوع عکس‌ها با انتقاد‌های زیادی روبه رو می‌شود و منتقدین آنها را مصنوعی و سطحی می‌خوانند.
ویمز: من به عکاسی مستند علاقه‌مندم چرا که مفاهیمی در این ژانر وجود دارد که برایم بسیار جذاب هستند. علاقه من به عکاسی مستند با نگاه کردن و مطالعه عکس‌های کارتیه برسون آغاز شد. اولین تمرین‌های من نیز با همین الگو آغاز شد چرا که عکس‌های مستند را تنها شیوه درست عکاسی می‌پنداشتم. تلاش کردم تا پیچیدگی‌های انسان و شرایطش را به ساده‌ترین و موثرترین روش نمایش دهم.
چیزی که باعث می‌شود مخاطب به کارهای شما جدی‌تر نگاه و تامل کند کلام قوی و موثرتان است که اکثرا با نظریه پردازی‌هایتان همراه است. این توانایی که در کمتر در هنرمندان یافت می‌شود از شما یک منتقد فرهنگی و اجتماعی ساخته است.
ویمز: و این چیزی ست که برای من بسیار با ارزش است.
نمایشگاه مجموعه عکس میز آشپزخانه
در پی انتشار معرفی «کَری م ویمز» یادداشت زیر از سوی حمید سوری برای سایت ارسال شد:
ترجمه خوب خانم نفیسه مطلق را درباره ویمز در سایت عکاسی دیدم. از حسن انتخاب برای معرفی این هنرمند بسیار خرسند شدم. یک نکته ریز اما مهم آنکه عنوان، ویمز را عکاس مستند معرفی می‌کند و این درحالی است که اگر چه کار مستند در کارنامه ویمز وجود دارد اما وی بیشتر به عکس‌های دیگرش و استفاده از عکس‌های مستند در پروژه‌هایش شهرت دارد. مثلا همان مجموعه میز آشپزخانه که چند عکس آن در سایت آمده عکس‌های صحنه پردازی شده‌اند و سوژه‌ها موضوعی را بازی می‌کنند و اتفاقا زن در عکس خود خانم ویمز می‌باشد. مجموعه‌های متعدد عکس‌های صحنه‌پردازی شده، استفاده از عکس‌های آرشیوی، ترکیب فحش‌ها و ناسزاها به سیاهان و عکس‌ها، و چیدمان‌هایش او را عکاس هنری می‌کند تا مستند. (گرچه عکاس مستند به این مفهوم نیست که عکاس هنری نباشد.)