ترجمه : مهتاب محمدی نامقی
از اواسط دهه۷۰ هنرمندان شروع به استفاده ا ز عکاسی به عنوان یک رسانه برای کشف فضاهای جدید در دنیای هنرییشان کردند که این خود موجب رشد عکاسی هنری گردید.
در این میان برخی از هنرمندان به آثار دیگران روی آوردند و با استفاده و یا الهام از آنها به نقد، مبارزه با الگوهای تثبیت شده و بیان مفاهیم از دست رفته پرداختند. یکی ا ز شناخته شده ترین این هنرمندان یاسوماسا موریمورا ست.
یاسوماسا موریمورا در ۱۹۵۱دراوزاکای (Osaka) ژاپن متولد شد. او در سال ۱۹۷۸از دانشگاه هنرکیوتو فارغ التحصیل شد. موریمورا شناخته شده ترین هنرمند معاصر ژاپنی درعرصه بین المللی است. وی در نمایشگاه های انفرادی، گروهی و بین المللی از جمله موزه هنرهای معاصر شیکاگو (۱۹۹۲) ،فرانسه(۱۹۹۳)، موزه هنر هارای ژاپن (۱۹۹۴) و موزه هنریوکوهاما (۱۹۹۶) حضور داشته است.
موریمورا هنرمندی است که از عکاسی برای بیان اندیشه های خود بهره برده است. تصاویر او خودنگاره هایی(self-portrait) است تلفیق شده از نقاشی و عکاسی که در این پرتره های رنگی، تکنیک های عکاسی، استادانه استفاده شده است. با این حال، وی از اینکه او را در زمره عکاسان معرفی کنند متنفر است. خودنگاره های(self-portrait) موریمورا که تصاویر پردازش شده کامپیوتری هستند، یک نوع ابهام و ایهام بین نقاشی و عکاسی، نمایش و عکاسی، گذشته و حال، اصل و کپی و تلفیق زن و مرد ایجاد می کنند. او علاوه بر اینکه مخاطب را شگفت زده و مبهوت می کند، پرسش های معینی را از مفاهیم ذهنی و واقعی برای آنها ایجاد کرده و به خوبی محدوده این مفاهیم را در عکاسی معاصر تعریف می کند .
برجسته ترین آثار موریمورا مجموعه های” تاریخ هنر(art history)” و “هنرپیشه زن(Actress)” است که از تولیدات روشنفکرانه هنرمندان مشهور اروپایی و تصاویر مردمی ونوستالژیک ستارگان زن هالیودی، برای انتقاد و اعتراض به شهوت موجود دراین تصاویر و سلطه قوانین مرسوم زیبایی شناسی غربی حاکم بر تاریخ هنر اقتباس شده است.
موریمورا همواره با مجموعه مفاهیم فلسفی همانند مفاهیم سیاسی که بر اشاعه تصاویر غربی مسلط می باشد، بازی کرده است. شالوده آثارا و، درک واضحی از قدرت تصاویر معروف می باشد.
این اعتراض در مجموعه ” تاریخ هنر” به یک وفاق چشمگیر از نقاشی وعکاسی تبدیل می شود که هر دو رسانه در عین لزوم، هویت ذاتی خودشان را ازدست نداده اند.
شخصیت عکاسی این خودنگاره ها صداقت و صراحت موریمورا را برجسته تر میکند که این در واقع بدلیل خاصیت مستند بودن رسانه عکاسی است.
