شامگاه ۱۳ فروردین‌ماه ۱۳۸۲ و در میان انبوه خبرهای مربوط به تهاجم آمریکا و متحدانش به عراق برای سرنگونی رژیم صدام حسین خبر کوتاهی منتشر شد که موجبات بهت و اندوه فراوان اعضای جامعه‌ی رسانه‌ای ایران به خصوص عکاسان خبری و مستند را فراهم آورد.
کاوه گلستان، عکاس و فیلمبردار شناخته‌شده‌ی ایرانی، بعدازظهر ۱۳ فروردین‌ماه ۸۲ هنگام تصویربرداری برای شبکه خبری بی‌بی‌سی در منطقه‌ای اطراف شهر کفری، در ۱۳۰ کیلومتری کرکوک، واقع در شمال عراق که در آن زمان تحت کنترل اتحادیه‌ی میهنی کردستان بود، بر اثر انفجار مین کشته شد.
اکنون دقیقا ده سال از آن روز می‌گذرد و از پس گذشت این یک دهه نام و یاد کاوه گلستان هنوز در فضای عکاسی ایران حضوری پررنگ دارد؛ چه به عنوان عکاسی جسور که با مستندهای تکان‌دهنده و گزنده‌ای چون مجموعه‌ی کارگران، شهرنو یا مرکز نگهداری کودکان و تصاویر ماندگاری از انقلاب ایران، جنگ هشت ساله با عراق و چه به عنوان کسی که حداقل در مقطعی خاص نقش مهمی در آموزش و پرورش نسل جدیدی در عکاسی خبری و مستند ایران داشته است.
کسی که روزی گفته بود: «می‌خواهم صحنه‌هایی را به تو نشان دهم که مثل سیلی به صورتت بخورد و امنیت تو را خدشه‌دار کند و به خطر بیاندازد. می‌توانی نگاه نکنی، می‌توانی خاموش کنی، می‌توانی هویت خود را پنهان کنی، مثل قاتل‌ها، اما نمی‌توانی جلوی حقیقت را بگیری، هیچ کس نمی‌تواند.» سرانجام تا آنجا پیش رفت که روی سنگ مزارش نوشتند: «در راه ثبت حقیقت کشته شد». روانش شاد و یادش گرامی.
نگاه و آثار مرحوم کاوه گلستان تاثیر بسزایی در عکاسی خبری ایران زمین گذاشت . خدای بزرگ رحمتش کند. یادش جاودان.