آندره کرتس. در مندریان، پاریس، ۱۹۲۶
نمایشگاه عکس‌های آندره کرتس با عنوان «یک عمر در عکس‌ها» ۲۲ فوریه ۲۰۲۰ (۳ اسفند ۱۳۹۸) در Stephen Bulger Gallery در ترانتو کانادا گشایش می‌یابد.
این نمایشگاه مروری است بر بیش از ۷۰ سال فعالیت عکاسی یکی از شناخته‌شده‌ترین و تأثیرگذارترین عکاسان قرن بیستم آندره کرتس.
اگر چه خانواده‌ی کرتس او را برای تبدیل شدن به یک تاجر آماده کرده بودند، او راه خلاقیت را برگزید. کرتس نخستین دوربینش را در سال ۱۹۱۲ و در ۱۸ سالگی به دست گرفت و از آن زمان به‌شکلی تفریح‌وار با برادرش جنو عکاسی می‌کرد. برادر کوچکترش، که غالباً سوژه‌ی عکس‌هایش بود، با او همکاری می‌کرد.
در سال ۱۹۱۴، کرتس به خدمت ارتش اتریش-مجارستان درآمد. او در آنجا زخمی و دچار تب تیفوس شد. کرتس در زمان حضورش در جبهه‌ی نبرد لهستان و نقاط دیگر عکاسی می‌کرد. پس از بهبودی، او عکاسی را ادامه داد و عکس‌هایش را به روزنامه‌ها و مسابقات فرستاد. کرتس تا منحل شدن ارتش مجارستان در سال ۱۹۱۸، به خدمتش در آنجا ادامه داد و تجارب تأثیرگذاری از زندگی در جنگ اندوخت.
پس از جنگ، کرتس به خانه و کارش در یک بانک برگشت و در این دوران عکاسی همچنان سرگرمی او بود. او از دوستان و خانواده، در ژانرهای مختلف و از رخدادهای حول انقلاب مجارستان عکاسی می‌کرد. او در این دوران شالامُن اِرْژِبِت (Salamon Erzsébet) (بعداً: الیزابت کرتس (Elizabeth Kertész)) را ملاقات کرد که گرایش‌های هنری او را تشویق و او را به جامعه‌ی هنرمندان معرفی کرد. الیزابت پیش از ازدواج‌شان در سال ۱۹۳۳، او را واداشت که بوداپست را ترک کند تا توانایی‌اش به‌عنوان عکاس را بپرورد.
کرتس در ۸ اکتبر ۱۹۲۵ به پاریس رفت و در ۱۸ ماه آتی به یک عکاس مستقل محبوب تبدیل شد که عکس‌های هنری‌اش در گالری مشهور Sacre du Printemps به نمایش در می‌آمدند. او در سال ۱۹۲۸ نخستین دوربین لایکایش را خرید و با این دوربین عکاسی را به سطح دیگری برد. انتشار و نمایش بین‌المللی آثار کرتس او را به یکی از تأثیرگذارترین عکاسان آن دوران تبدیل کرد.
در سال ۱۹۳۶، کرتس به نیویورک مهاجرت کرد. علی‌رغم برخی موفقیت‌های اولیه، دوران کاری او در آمریکا به مشکل برخورد. او می‌خواست به اروپا برگردد اما موفقیت الیزابت در کارش در آمریکا، بیماری‌اش و نیز وقوع جنگ جهانی دوم در اروپا سبب شد که در آمریکا بماند.
در اواخر دهه‌ی ۱۹۴۰، کرتس همکاری‌اش با شرکت انتشاراتی کنْده‌نَسْت را آغاز کرد، کاری که به‌زعم خودش کاری پست و نوکرمآبانه بود. اگر چه کرتس به خلق آثار شخصی که تصویرگر نومیدی‌اش در این دوران بودند، ادامه داد و در چند نمایشگاه آثارش را به نمایش گذاشت، اما او احساس شکست می‌کرد.
با پایان آن سال، او حرفه‌ی هنری‌اش را از نو آغاز کرد و باقی آن دهه را با احیاء کارش با انتشار آثارش در نشریات، برگزاری نمایشگاه‌هایی در موزه‌های باپرستیژ و قراردادهای پرشمار کتاب ادامه داد. با رونق بازار عکس در دهه‌ی ۱۹۷۰، جوایز و ستایش‌ها از او بیشتر شدند. اما به هر حال، هم او و هم همسرش الیزابت در سال ۱۹۷۶ بیمار بودند و الیزابت به‌شکل غیرمنتظره‌ای در سال ۱۹۷۷ درگذشت.
عکس‌های کرتس به طرز گسترده‌ای دیده شدند و او در سال ۱۹۷۹ عکاسی با دوربین پلارُید اس‌اکس-۷۰ را آغاز کرد که او را از سوگ عمیقش برای الیزابت دور می‌کرد. تهیه‌ی عکس‌های کوچک بدون نیاز به چاپ‌گر، به این پیرمرد ۸۵ ساله انرژی دوباره‌ای داد تا وقت بیشتری برای عکاسی بگذارد (برای مطالعه‌ی تأثیر دوربین پلارید اس‌اکس-۷۰ بر هنرمندان عکاس آن دوران به مقاله‌ی «عکاسان معاصر جهان: لوکاس ساماراس، یک عمر کاوش در خویشتن» مراجعه بفرمایید). او تا زمان مرگش در ۲۸ سپتامبر ۱۹۸۵ در عکاسی باقی ماند.
نمایشگاه «آندره کرتس: یک عمر در عکس‌ها» در Stephen Bulger Gallery در ترانتو کانادا تا ۲۱ مارس ۲۰۲۰ (۲ فروردین ۱۳۹۹) ادامه دارد.