کتاب «عکاسی بی‌هوا» نوشته‌ی توماس لوتارد و ترجمه‌ی پوریا پرهامی و روزبه ملکی که پیش تر از سوی نشر دفتر پژوهش های فرهنگی منتشر شده بود، از سوی انتشارات «کتاب پرگار» تجدید چاپ شد.
علاقه‌مندان می‌توانند این کتاب را که با تیراژ ۱۰۰۰ نسخه در ۱۱۶ صفحه به قیمت ۲۰ هزار تومان به چاپ رسیده‌است، هم‌اکنون از «فروشگاه آنلاین کتاب عکاسی» خریداری کرده و در سراسر کشور تحویل بگیرند.
کتاب «عکاسی بی‌هوا» توسط فردی نیمه حرفه‌ای‌آماتور نوشته شده‌است. توماس لوتارد ادعا می‌کند رویکرد او نسبت به عکاسی، رویکردی نامتعارف است. عکاسی بی‌هوا به شکل کلاسیک، معمولاً در طول تاریخ بر روی افراد سرشناس تمرکز کرده‌است تا به واسطه آن مخاطب بیشتری را مجذوب خود کند.
اما لوتارد با عکاسی از عامه مردم از این قید خارج شده‌است و تصاویر ثبت شده از رفتارهای روزمره را در اختیار مخاطبان خود، یعنی همان سوژه‌های عکس‌هایش، قرار می‌دهد. او برای عکاسی ارزش مادی قائل نیست و به عکس به عنوان یک اثر ستودنی نمی‌نگرد؛ بلکه بیشتر در جست‌و‌جوی راهی برای پایداری ارتباط انسان و حتی برقراری این ارتباط قطع شده، در سطح گسترده است. شاید به این منظور باشد که او علاوه بر عکس‌هایش تجربیات خود را نیز در اختیار مخاطب قرار می‌دهد، مخاطبی که با گسترش روزافزون عکاسی دیجیتال، قادر به ثبت هر چه دقیق‌تر اطراف خود می‌باشد و آنچه لوتارد از او می‌خواهد نیز همان به نمایش گذاشتن و بازگرداندن تصاویر ثبت شده به جامعه است.
این کتاب به بهانه عکاسی خیابانی ولی با هدف نگاهی دوباره به زندگی و تدبر در آن ترجمه شده است و اینکه انسان‌ها با تمام تمایزاتی که برای همدیگر قائل شده‌اند، بیشتر از آنکه قابل تصور باشد به یکدیگر شباهت دارند. به زبان ساده عکاسی خیابانی روایتگر شباهت‌ها است.
توماس لوتارد در پیش‌گفتار این کتاب می‌نویسد: «بیان مفهوم عکاسی خیابانی چندان ساده نیست. بی‌تردید می‌توان پاسخی سطحی در ویکی‌پدیا یافت. از نظر من این گرایش از عکاسی، مستندسازی زندگی عمومی به روشی ساده اما تا حدودی مخفیانه می‌باشد که در آن هیچ‌گونه برنامه‌ای از پیش تعیین نمی‌شود، درخواستی از یک شخص به عنوان مدل صورت نمی‌گیرد و البته اینکه سوژه تکرارنشدنی است. این شیوه از عکاسی همانند نگه داشتن آینه‌ای در برابر چشمان جامعه است. عکاسی خیابانی، ثبت یک لحظه قطعی از زندگی انسان‌ها است.
بروس گیلدن می‌گوید: «اگر بتوانید با نگاه کردن به یک عکس، خیابان ثبت شده در آن را احساس کنید، آن عکس یک عکس خیابانی است.» گفته‌ای هوشمندانه و دقیق به نظر می‌رسد. تنها با نشانه رفتن دوربین خود به سمت خیابان نمی‌توانید یک عکس خیابانی بگیرید. موضوع به این سادگی نیست. باید با آن مواجه شوید تا منظورم را درک کنید. برخی باور دارند ۹۹ درصد از عکس‌هایی که از آن‌ها به عکس خیابانی یاد می‌شود، اصلاً در این گروه جای نمی‌گیرند.
عکاسی خیابانی بسیار گسترده است. اکثر افراد معمولاً تنها موضوعات عجیب و غریب را می‌بینند. مانند سوژه‌هایی در پیش‌زمینه که از نظر رنگ، طرح و غیره با پس‌زمینه مطابقت دارند. برخی دیگر به حس و حال موضوعات روزمره علاقه دارند. برخی عکس می‌گیرند تا شما را به فکر وادارند یا داستانی را روایت کنند… قانون یا روش مشخصی وحود ندارند. فقط آنچه را دوست دارید، کشف کنید و به راهتان ادامه دهید تا به نتیجه دلخواه دست یابید.»
معرفی کتاب «عکاسی بی‌هوا»
