آثاری از چند عکاس ایرانی در نمایشگاهی با عنوان «فیل در تاریکی» در ایالت هاریانای هند به نمایش درآمده است.
این نمایشگاه بزرگ با هنرگردانی امیرعلی قاسمی برگزار شده و شامل آثار متنوعی از ۵۲ هنرمند شناخته شده یا جوان ایرانی است. نمایشگاه از ۵ بهمن ماه در محل بنیاد هنری Devi برپا شده و تا ۱۰ خرداد ۱۳۹۱ هم در همین مکان به کارش ادامه خواهد داد. در بخش عکاسی این نمایشگاه آثاری از شادی قدیریان، پیمان هوشمندزاده، رضا آرامش، صادق تیرافکن، سمیرا علیخان‌زاده، غزاله هدایت، گوهر دشتی، محسن راستانی، عباس کوثری و نیوشا توکلیان برای بازدید مخاطبان به نمایش گذاشته شده‌اند.
امیرعلی قاسمی آثار هنری به نمایش درآمده در قالب این نمایشگاه بزرگ را از میان آثار ایرانی مجموعه‌ی «Lekha and Anupam Poddar» برگزیده که یکی از مهمترین مجموعه‌های هنر معاصر در هند است و علاوه بر عکاسی آثاری از سایر رشته‌ها همچون نقاشی، ویدئو، چیدمان و مجسمه‌سازی از کشورهای جنوب آسیا هم در آن به چشم می‌خورند.
در این نمایشگاه هر کدام از هنرمندان با الهام از شعر معروف مولانا با عنوان «فیل در تاریکی»، آثارشان را که به نوعی به بیان تحولات اجتماعی و هنری در ایران طی یک دهه‌ی گذشته می‌پردازد در معرض نمایش قرار داده‌اند و هر هنرمند با بررسی یک رویداد، وضعیت یک شی را با دیدن آن از زاویه خاص و نه به عنوان یک کل اثری آفریده است.
در داستان منظوم مولانا روزی در شهری که مردمش تا آن زمان فیل ندیده بودند حاکم شهر فیلی را در اتاقی تاریک قرار می‌دهد و از نمایندگان مردم می‌خواهد یک به یک به اتاق تاریک بروند و در فرصتی کوتاه، به درکی از ماهیت فیل برسند تا بعدا برداشت خود را برای سایر مردم تعریف کنند. این افراد در تاریکی اتاق برای درک و کشف چگونگی هیکل فیل دست بر آن می‌کشند تا با دریافت از راه قوه‌ی لامسه تصویری از هیکل فیل در ذهنشان بسازند. ولی از قضا هر کدام دستشان را بر عضوی کشیدند که دیگری از آن غافل بود؛ یکی بر گوش و دیگری بر پشت و یکی بر خرطوم و آن یکی بر پا و یکی دیگر بر دم فیل و در نتیجه هر یک خیال و تصویری از فیل در ذهن خود ترسیم کرد. چون از اتاق بیرون رفتند بقیه مردم جمع گشتند تا وصف فیل را از زبان آنها بشنوند ولی در کمال تعجب دیدند که هر یک از آنها فیل را به نوعی توصیف می‌کند که با بقیه متفاوت است.
این داستان با ظاهری ساده و طنزگونه، اساس دید شهودی را تشریح می‌کند تا بگوید مشاهده مستقیم نمی‌تواند حقیقت امور را روشن کند و از اشیای خارجی تنها تصویری کاذب فراهم می‌آورد. به تعبیری منظور شاعر از آن اتاق تاریک، فضای دید ماست و از آن فرصت کوتاه لمس کردن، عمر ما و از آن عضو گوش و پا و خرطوم تعبیر ناقص و نادرست ما از حقیقت جهان.
