کپی برداری از شهر

آیدین رحیمی پورآزاد


از آنجا که دیوارنگاری‌های قدیمی که اکثراً به نوعی نگاه آرمانی و مفهومی معطوف‌اند موضوعی است که بسیاری از عکاسان آن را به کرات ثبت و تکرار کرده‌اند، این بار بر خلاف آن اسلوب همیشگی، ترجیح دادم که بدون هیچ نوع داوری، به صورت مستقیم و یک به یک، به عکاسی (کپی برداری) بخش دیگری از این نقاشی‌ها که چند سالی است وارد فضای شهری شده‌اند بپردازم.
نقاشی‌های دیواری به عنوان بخشی از فضاسازی‌های شهری، که قاعدتاً کمترین هدفشان ایجاد یک حس متفاوت (احتمالاً خوب) در سطح شهر است؛ تقریباً هرکجا را که چشم می‌اندازیم، تبدیل به نقوشی نابه جا شده‌اند که بدون هیچ رابطه‌ای با فضای اطرافشان در شهر، بر روی دیوارها نشسته‌اند و بخشی از فضای شهری را اشغال کرده‌اند.
اما تصاویرشان (برخلاف سیمایی که در شهر با آنها مواجهیم)، در نگاه اول شاید به دلیل قاب بندیشان یا وجود این همه رنگ، حالتی اغواگرایانه پیدا کرده‌اند و مجبورمان می‌کنند که در مقابلشان بایستیم؛ اما با کمی تأمل و نگاهی دوباره حالت اغواگرایانه‌اشان را از دست می‌دهند. این مجموعه به تحلیل و نمایش این تکه فضاهای شهری می‌پردازد. سندی از شهری که هر چند در نگاه اول خالی و بدون حضور مردمانش شده است اما کماکان نشانه‌هایی از حضور آدمها به چشم می‌خورد.
به هر روی، این تصاویر در حالتی شناور، در مرز عکاسی مستند (آنگونه که به عمق می‌رود و کنجکاوانه و با ممارست درون موضوع را می‌کاود) و عکاسی مستند (به معنای نگاهی آرشیوی، با قالب های تصویری صریح و به مثابه‌ی سندی تصویری از یک مکان) قرار گرفته‌اند و شاهدانی حقیقی از فضای درون شهری هستند.