نمایشگاهی از تازه‌ترین عکس‌های اسفندیار پورمقدم از جمعه ۱۶ آبان‌ماه ۹۳ در گالری والی برپا می‌شود.
کیکاووس یاکیده در یادداشتی برای این نمایشگاه می‌نویسد: «دو چشم سبز زیبا به کرانه خیره است و اسب بارداری پوزه در درخششِ خورشیدِ در حال طلوع، از رود می‌نوشد. بی آنکه مادیان دردی ژرف و جان فرسا را بخواهد، زایمان آغاز شده است. خواست پنهان دو چشم زیبا درزیر تلألو خورشید، هیئت تمساحیِ خود را عریان می‌کند. مادیان می‌گریزد و نخستین نقشِ نقش بسته در چشم کره اسبی که هنوز نیمی‌از خود را در زهدان مادر دارد، برق دندان‌های زیبای دو چشم سبز تمساح و موج‌ها و قطره‌های سیمینِ آب بی رنگ است.
خورشید هرگز طلوع نکرده است و نخواهد کرد؛ زمین، محزون این تعریفِ انسانی است. همانگونه که هیچ مادیانی نزائیده و نخواهد زائید، حتی هرگز اسبی ندویده و نخواهد دوید. همواره ارزش‌ها در چمبر تعریف، در تنگنا زیست می‌کنند و سست و نامطمئن، دقیق نخواهند شد. تساوی چیست؟ آیا برابری ممکن است؟ پیش از تدقیقِ تعریف تمام آنچه در دو سوی این ترازوی تراژدی قرار می‌گیرد؟
با گام‌های مردد، مسخِ نقشِ متغیرِ آنچه از خود در آینده می‌سازیم، به سوی نامعلومی‌ترسناک، به سوی شکل تقدیس شدهٔ خود پیش‌می‌رویم. و تعریفی دیگر؛ حرکت، از دست دادن خودخواستهٔ تعادل و بازیابی دوبارهٔ آن است. آیا نامتعادل در خود می‌تواند به تعادلی با خارج از خود دست یابد؟
این دیگرانِ خارج از من، مترجمانِ هستِ من، در ازای انعکاس آنچه می‌خواهم باشم چه می‌خواهند؟ آیا خواست آن‌ها را پایانی هست؟
آیا از تصویر من به تعریفی دقیق در ذهن خود می‌رسند؟ آیا برای رسیدن به خواست خود تصویری فریب کار و دگرگون از من پیش روی من نمی‌آورند؟ هیچ تمساحی با آن پیشانی و دستان کوتاه نتوانسته است اسبی را رام کند. اما می‌تواند آن را بگریزاند، ترسی بزرگ به ترس‌هایش بیافزاید. زخمی‌عمیق و درمان ناپذیر بر چهره اش‌بگذارد. یا آنکه آن را ببلعد.
انسان چه می‌کند؟ ما برای آنکه اسب به خواست ما رفتار کندبا شناسایی نقاط آسیب پذیر حیوان، مهمیز و دهانه می‌سازیم، و شکل دهانه به میزان پذیرش خواست ما در ذهن اسب تغییر می‌کند. دهانه‌های قطور و میخ دار تا نازک وصیغلی، دامنهٔ تشخیصِ میزان رام بودن اسب و تمدن انسان را نمایش می‌دهد.
برای آنکه دیگرانِ خارج ما به خواست ما رفتار کنند چه می‌کنیم؟ آن‌ها چه می‌کنند؟ از شیوهٔ تمساحیان که بگذریم، انتخاب دهانهٔ مناسب با ذهن بسیار مهم است. گرچه شاهین‌های بازیگوشِ ترازوی انسان، بی توجه به سنگینیِ سُربی که گلوله می‌شود یا سبکیِ سربی که حرفی از حروف، برای رسیدن، آگاه و نا آگاه، بالا و پایین رانده می‌شوند. و تنها لحظه‌ای کوتاه می‌توانند مبهوت شاهینی شکسته بمانند که پشت زخمی‌بزرگ، گم شده است.»
اسفندیار پورمقدم متولد ۱۳۶۲ در تهران و دانش‌آموختهٔ مقطع کارشناسی ارشد مدیریت هنری از دانشگاه سوره است. او دبیری چهار دوره مسابقه عکس شوکا، حضور در چند نمایشگاه گروهی و برپایی چندین نمایشگاه انفرادی از سال ۸۰ تاکنون را در کارنامهٔ هنری خود دارد. تازه‌ترین نمایشگاه او با عنوان «اتاق تک نفره» دی‌ماه ۹۲ در همین گالری برپا شده بود.
گشایش: جمعه ۱۶ آبان‌ماه ۹۳ – ساعت ۱۶ تا ۲۰
نمایشگاه تا ۲۷ آبان‌ماه هر روز از ساعت ۱۶ تا ۲۰ دایر است.
گالری روزهای شنبه تعطیل است.
تهران، میدان ونک، خیابان شهید خدامی، بعد از پل کردستان، پلاک ۷۲، گالری والی
کاش آقاى یاکیده هم بیان…