در این نمایشگاه ۱۸ عکس سیاه و سفید در اندازه‌های ۵۰×۷۰ و ۱۰۰×۷۰ ارایه شده که به نوعی ادامه دهندهٔ دیدگاه‌های قبلی قربان‌زاده درباره موضوعاتی چون انسان، مرگ، گناه و … در زندگی معاصر است.
رومین محتشم درباره این آثار می‌نویسد:
«غم انگیز‌ترین ترانه‌های آدمی زمانی رخ خواهند داد که آویزان از طناب زمان، بین زمین و هوا، دیروز و امروز، با لبخندی سرد در صورت و با ذهنی پریشان به اتفاق‌های گذشته بنگری و هراسناک در انتظار اتفاق‌هایی باشی که در آینده رخ خواهند داد. آیا» صمد قربان‌زاده «دچار خوابگردی است یا پرسه‌های نیم روز او برای رها شدن از خوابهای آشفته‌ای است که هیچ ر‌هایش نمی‌کنند.
آثارش نمایانگر درون اوست که مارا به ذهنی پر رمزو راز و هزار توی می‌کشاند و با دلهره‌هایمان تن‌هایمان می‌گذارد. تک شخصیت محوری اغلب عکس‌ها نوجوانی است که کوچک شده حتی از قد و قوارهٔ خود که انگار زمان برایش متوقف و در ملغمه‌ای از آرزو‌ها – خیالات – احساس‌ها و بی‌رحمی‌ها در گیر شده و به بلوغ نرسیده است.» صمد قربان‌زاده «در مواجه با جهان با قرار دادن مدلش درمکان‌هایی نا‌شناس ُ اضمحلال دنیای از دست رفته‌ای را نشانمان می‌دهد که به برهوتی بی‌شبیه نیست.
هندسه ساده عکس‌ها با عناصر اندک و مرکزی کردن آن‌ها در عکس‌ها بدون هیچ پیچاندن و توسل به بازی‌های بصری مخاطب را وادار می‌کند که ذهن پر رمز و راز او را به سادگی دریافت نماید. عکس‌ها نه محصول گذشته‌اند و نه به آینده تعلق دارند اما در عین حال بعضآ به بقایای خاطرات متلاشی شده انسانی می‌مانند که مصرانه می‌خواهد گذشته‌ای را به رخ بکشاند و زوال ارزش‌های انسانی را تحمیل کند و بعضآ در یک فرازمانی و فرا مکانی به تله هراسی می‌اندازد که مثل عقوبتی بزرگ از انجام گناهی نا‌خواسته ترس افتادن در چاله‌های سیاه زمان را در تو ایجاد کرده باشد. اجرای ماهرانه آثار آنقدر مخاطب را به واقعیت نزدیک می‌کند که علیرغم یقین از تصویرسازانه بودن آن‌ها باعث می‌شود مخاطب به یک واقعیت ذهنی و ملموسی نزدیک شود و مثله پاندول ساعتی بین خیآل و واقعیت در نوسان باشد»
افتتاحیه: یکشنبه ۴ تیر ماه ۱۳۹۱ ساعت ۱۷
ادامه نمایشگاه: ۵ تیر الی ۱۳ تیر ماه ۱۳۹۱ همه روزه از ساعت ۱۴ الی ۲۱
خانه هنرمندان ایران، خیابان طالقانی، خیابان موسوی شمالی، باغ هنر