جمعه ۲۲ اردیبهشت ۱۳۹۱ نمایشگاه گروهی با عنوان «بینابینیت» با گرد آوری حمید سوری در گالری ماه مهر افتتاح می‌شود.
در این نمایشگاه آثار مهرداد افسری، ژینوس تقی‌زاده، سعید روانبخش، جاوید رمضانی، رزیتا شرف جهان، وحید شریفیان، حامد صحیحی، بهرنگ صمدزادگان، سمیرا علیخانزاده، فرهاد فزونی، امیرعلی قاسمی، بهنام کامرانی، نصرت الله مسلمیان، مهدی مقیم‌نژاد، مهران مهاجر و حسین والا منش به نمایش در می‌آید.
حمید سوری گردآورنده نمایشگاه درباره «بینابینیت» نوشته است:
بینابینیت: فرا‌تر از رسانه، سبک و موضوع خاص
Inbetweenness: Beyond the Specific Medium، Style and Content
مطلق‌ها شکسته شده‌اند. زمین زیر پای ما دیگر محکم نیست. مرزهای جدا کننده محو و کمرنگ شده‌اند. معلوم نیست اثر نقاشی است؟ عکس است؟ مجسمه است؟ سبک آن نیز مشخص نیست، انتزاعی است فیگوراتیو است؟ بیانگر و تند است؟ سرد و خنثی است؟ رویکردش جهتی ندارد، بومی گراست؟ جهان وطنی است؟ تلفیقی از بیان‌های متفاوت و حتی متضاد است؟ موضعش در برابر موضوع هم مبهم است له؟ علیه؟ بی‌تفاوت؟ جمع ضدین؟ درهیچ عرصه‌ای (رسانه، تکنیک، سبک، ژانر و موضوع) تکلیف مشخص نیست. این ابهام‌ها، تضاد‌ها، تناقض‌ها و موارد مشابه آن در هنر معاصر ایران، همچون جهان، بیش از هر زمان دیگری مشهود است. بخشی از این عدم تعین، عدم قطعیت و بینابینی بودن به هنر معاصر در جهان باز می‌گردد که خود واکنشی است به قعطیت‌ها و ناب گرایی‌های افراطی مدرنیسم. این امر همچنین باز می‌گردد به از بین بردن سلسله مراتبی که به ویژه در دو قرن گذشته موجب مرزی مصنوعی میان هنر والا و هنر نازل، هنر و صناعت، هنر و کارهای زنانه شده بود.
در ایران آیا می‌توان همین علت‌ها را بر شمرد؟ به نظر می‌رسد علاوه بر این‌ها باید دلایل دیگری نیز وجود داشته باشد: وضعیت برزخی جامعه، بلا تکلیفی هنرمند، آزمایشگری مدام، واکنش به باورهای جزمی و قطعیت‌های یقینی، فرار از محدودیت‌ها و چهارچوب‌ها، دوری از خودی و غیر خودی کردن‌های مدام، فرارفتن از یا این یا آن کردن‌های بیش از حد و… گروهی معتقدند این بینابینی بودن، تشتت است، فرصت طلبی است، نداشتن پیام و بی‌معیاری است. اگر چه آثار متعددی دیده می‌شود که کمترین درنگی به چرایی انتخاب رسانه و بیان نشده و این ویژگی‌ها را در بر داشته باشند، اما هنرمندانی که آثارشان در این نمایشگاه گردآوری شده، علی رغم اختلاف سلیقه‌شان، آگاهانه بینابینیت رسانه و بیان خود را انتخاب کرده‌اند تا فرا‌تر از منافع صنفی، دوران خود را منعکس کنند، بر محدودیت‌ها فائق آیند و می‌پرسند چرا رسانه و سبک باید اصالتی پیدا کند که هدف رسانه و سبک فراموش شود؟ آیا از ترس تشتت باید به نظم پادگانی و صف بندی‌های موجود تن در داد؟
افتتاحیه از ساعت ۱۶ تا ۲۰
جلسه نشست نقد و بررسی: شنبه ۲۰ خرداد از ساعت ۱۷ تا ۲۰
نمایشگاه تا ۲۴ خرداد از ۱۶ تا ۲۰ ادامه دارد.
گالری ماه مهر: بلوار آفریقا، کوچه نیلوفر، پلاک ۷