نمایشگاه جدید امیرعلی قاسمی با عنوان “دیسکِ سخت” جمعه ۱۸ آبان از ساعت چهار تا هشت شب، در گالری طراحان آزاد افتتاح می‌شود و تا ۲۳ آبان بر پا خواهد بود.
گالری طراحان آزاد.میدان فاطمی.ابتدای بزرگراه شهید گمنام.خیابان پیروزه.میدان سلماس.پلاک ۴۱
وقایع‌نگاری یک گرافیستِ دوربین‌به‌دست
نگاهی به نمایشگاه “دیسکِ سخت امیرعلی قاسمی”
شروین افشار
نمایشگاه “دیسکِ سخت امیرعلی قاسمی” که در آن عکس‌های انتخاب‌شده از میان ۴۰۰٬۰۰۰ عکس گرفته‌شده در بازه‌ی زمانی اسفند ۱۳۸۰ تا آبان ۱۳۸۶ و به همراه برخی ازکارهای گرافیک وی، اعم از پوستر، تایپوگرافی و گرافیک متحرک نمایش داده می‌شود، در اصل نوعی چیدمان وسیع در فضای گالری است.
این رویداد، صرفا نمایشگاهی از آثار عکاسی قاسمی نیست، همانطور که نمی‌توان آن را نمایشگاهی معمول از آثار گرافیک وی محسوب کرد. اما طبق گفته‌ی خود او، این رویداد “نمایشگاهی است از عکس‌های یک طراح گرافیک” در نگاه اول دغدغه‌ی اصلی هنرمند را می‌توان برخاسته از شیوه‌ی کار او در حوزه‌ی عکاسی و گرافیک و ارتباط میان این دو دانست. از نظر قاسمی هر عکس می‌تواند ماده‌ی خامی برای یک طرح گرافیکی باشد و با این دیدگاه، ارزش عکس به‌عنوان یک قالب مستقل هنری به شکلی کارکردگرایانه به چالش کشیده می‌شود و ماهیّت عکس به‌عنوان یک موجودیّت بصری اهمیّت می‌یابد. این عکس‌ها علاوه بر این که بعضاً ارتباط مستقیمی با یکی از پوسترها دارند، به شکل یک مجموعه‌ی واحد، خطوطی واضح را برای رسم تصویری از خود هنرمند و اطرافیان او در دنیای شخصی و حرفه‌اش، به دست می‌دهند. با این دیدگاه، نمایشگاه “دیسکِ سخت امیرعلی قاسمی”با طرح چیستی هنرمند و چگونگی ارتباط وی با ایده‌ها، مواد خام، و ابزارها، می‌تواند نمایشگاهی باشد بیشتر “درباره‌ی هنرمند” تا ارائه‌ای صرف از حاصل کار او.
قالب همه‌ی تصاویر انتخاب‌شده و چاپ‌شده برای این نمایشگاه، دیجیتال بوده است و نام نمایشگاه هم به نوعی به این مسئله اشاره دارد. “دیسک سخت امیرعلی قاسمی” محل نگهداری داده‌هایی است که عکس‌ها و تصاویر را تشکیل می‌دهند. این قطعه‌ی سخت‌افزاری، تنها بخشِ رایانه‌های امروزی است که به دلیل ذخیره‌ی اطلاعاتی که به نوعی انعکاس‌های ثبت‌شده‌ی موجودیّت‌های فیزیکی هستند، هویّتی یگانه دارد. در نتیجه، سخت دیسک به‌عنوان انباره‌ای از تمام “یادداشت‌های تصویری”هنرمند، می‌تواند نمودی از سیر خلاقانه‌ی او محسوب شود. از سویی، سهولت و ارزانیِ جمع‌آوری و ذخیره‌سازی داده‌های دیجیتال، باعث شده است که امروزه رایانه به انباری تقریباً نامتناهی از محتویات گوناگون تبدیل شود که معمولاً افزون بر نیاز و مصرف نیز هستند. با افزایشِ حجم چنین اطلاعاتی، اندک‌اندک ارتباط میان شخص ذخیره‌کننده و بایگانی عظیمی که جمع‌آوری کرده است، در ذهن او از دست می‌رود و این سوال مطرح می‌شود که آیا این محتویاتی که جمع‌آوری و ذخیره شده‌اند هرگز به کار خواهند آمد؟ بنابراین، می‌توان کاویدن در میان هزاران تصویر دیجیتال و انتخاب تعدادی برای این نمایشگاه را نوعی شوریدن بر رویه‌ای دانست که انباشتن تصاویر را بر کاربرد و دلیلِ وجودی آن‌ها مقدم می‌داند. هنرمند در چنین فرآیندی، در پی بازسازی ارتباط ذهنی از دست رفته با مجموعه تصاویرش و در مقیاسی بزرگ تر، به دنبال ُپل زدن به گذشته‌ای است که هویّت خلاق امروز او را تشکیل می‌دهد.