بعضی از دوربین های پیشرفته از درایوهای دیسک سخت کارتی PCMCIA برای نگهداری عکسهای گرفته شده استفاده می کنند. هر چند آنها بعد از ضبط اطلاعات توانی مصرف نمی کنند و حافظه بالاتری از حافظه های فلش دارند ( یک درایو 170MB میتواند تا ۳۲۰ عکس با وضوح استاندارد ۴۸۰*۶۴۰ را ذخیره نماید)، ولی معایبی نیز دارند. یک دیسک سخت کارتی، هنگامی که در حالت بیکار (Idle) می چرخد، در حدود ۲.5W توان مصرف می کند و وقتی در حال خواندن و نوشتن اطلاعات است بیشتر و حتی در زمان شروع به چرخش بیشتر از این! بنابر این به چرخش در آوردن درایو و گرفتن تعدادی عکس و دوباره خاموش کردن درایو غیر عملی است. پس باید ابتدا عکسها گرفته شوند و سپس تمام عکسها به یکباره روی درایو ضبط شوند تا فقط یکبار درایو روشن و خاموش شود، تازه با این کار باز هم حال و روز باتری بعد از ضبط اطلاعات تعریفی نخواهد داشت! ظرافت و قابلیت اطمینان در مورد درایوها نگران کننده است. بخشهای متحرک موجود در این درایوها که با تلرانسهای مکانیکی بسیار ظریفی ساخته شده اند، به طور ذاتی قابلیت اطمینان این وسایل را از حافظه های حالت جامد پایین تر می آورد.
با افزایش چشمگیر وضوح دوربینهای عکاسی دیجیتال و ظهور دوربین های دیجیتال فیلمبرداری، نیاز به داشتن وسیله ای برای ذخیره اطلاعات با ظرفیت بالا شدت گرفته بود. در سال ۱۹۹۹ شرکت Iomega وسیله نگهداری اطلاعات قابل تعویض برای استفاده در دوربین های دیجیتال و نوت بوک ها عرضه نمود که اختراعی نبوغ آمیز به حساب می آمد. کلیک درایو که با باتری کار می کند قابل استفاده در شکاف سخت دیسک کارتی بود و با وزن ۱۰ گرمی اش حدود ۴۰ مگابایت ظرفیت و ابعادی در حدود ۵۰*50mm داشت. این وسیله دارای اداپتوری است که انتقال اطلاعات از حافظه های CF و SM را ممکن می سازد. در سال بعد شرکت اگفا اولین شرکتی بود که از این وسیله به عنوان حافظه اصلی در دوربین CL30 Click خود استفاده نمود.
در اواسط سال ۱۹۹۹ شرکت IBM وارد کارزار شد و با عرضه کوچکترین سخت دیسک دنیا بنام میکرودرایو انقلابی در این عرصه ایجاد نمود. میکرودرایو از دیسکی با قطر یک اینچ استفاده می کند که تنها ۱۶ گرم وزن داشته و با سرعت ۴۵۰۰ rpm (دور بر دقیقه) میچرخد و از شکاف نوع II کامپکت فلاش برای اتصال استفاده میکند. این وسیله همانند یک دیسک سخت معمولی کامپیوتر ولی با ابعادی بسیار کوچک می باشد و محور دیسک آن بر روی بالشتکی از هوای فشرده با اصطکاکی بسیار کم می چرخد. این درایو در ابتدا با ظرفیت ۱۷۰ MB و 340MB عرضه شد. این در حالی بود که تا اواخر سال ۱۹۹۸ بزرگترین حافظه موجود از نوع CF تنها 64MB حافظه داشت و دوربین ها با کارت حافظه 8MB ارائه می شدند. در سال ۲۰۰۰ IBM میکرودرایوهای 512MB و 1GB خود را ارائه نمود. همزمان با افزایش ظرفیت این درایوها، کار زیادی بر روی کاهش توان مصرفی آنها و سرعت ضبط اطلاعات انجام شد و پیشرفتهای قابل ملاحظه ای حاصل گردید. هم اکنون شرکت هیتاچی قصد ارائه میکرودرایوی با ظرفیت 4GB را دارد که پر ظرفیت ترین حافظه موجود برای دوربینهای دیجیتال تا کنون می باشد.
یکی از مزایای عمده دوربین های دیجیتال عدم وجود بخشهای مکانیکی در آنها است. چون همه چیز دیجیتال است، قطعات متحرک در آن وجود ندارد و بنابر این احتمال خطا و خرابی در آن کمتر است. با این وجود، شرکت سونی از ارائه مدلهای دوربین دیجیتال سری Mavica که از فلاپی دیسکت های ۳.۵ اینچی برای ذخیره اطلاعات استفاده می کند، منصرف نشد. اضافه شدن درایو فلاپی به دوربین باعث بزرگی و سنگینی دوربین شده است. ولی در دسترس بودن و ارزانی دیسکت و قابلیت تعویض آن و همراه داشتن تعداد زیادی از آنها برای بعضی از کاربران جالب می باشد. این دوربین ها برای بالا بردن قابلیت اطمینان امکان تهیه چند کپی از یک دیسک را فراهم نموده اند. بهر حال با بالا رفتن حجم عکس دوربین ها تولید این دوربین ها کمتر شده و خریداران کمتری دارد.
در اواخر سال ۲۰۰۰ سونی ابتکار دیگری بخرج داد و دوربینهایی ارائه نمود که از سی دی های یکبار نوشتنی 8mm با ظرفیت 185MB استفاده می کردند. در اوایل سال ۲۰۰۱ این مدلها قابلیت استفاده از سی دی های قابل نوشتن مجدد را پیدا نمودند. هر چند زمان نوشتن اطلاعات بر روی این وسایل یکی از مشکلات آنهاست، ولی ارزان بودن سی دی در مقایسه با انواع دیگر حافظه و قابلیت نوشتن مجدد و پاک کردن هر تصویر و یا تمام تصاویر با استفاده از دستور Format از مزایای این دوربین ها است. این دوربین ها بخاطر سخت افزار پیچیده تری که دارند از انواع دیگر گرانتر می باشند