اختصاصی «سایت عکاسی» – زویی استراس عکاس مهمیست و این تنها به این دلیل نیست که او بسیار خوب عکس می‌گیرد و یا آثارش ادامه مناسبی هستند بر عکاسی آمریکایی. زندگی او یکی از آن نمونه‌های معمول رویای آمریکاییست، فردی معمولی که به لطف استعدادش تبدیل به یک بُت می‌شود و آثارش سر از گالری‌ها و نمایشگاه‌های مهمی (مثل مروری که بر عکس‌های او در مرکز بین‌المللی عکاسی در نیویورک در سال گذشته برگزار شد) سر در میآورند، اما جالب اینجاست که خود او دقیقا روی دیگر آمریکا یعنی واقعیت‌های اقتصادی و اجتماعی‌اش را به ما نشان می‌دهند. قهرمانان عکس‌های استراس افرادی از حاشیه اجتماع هستند، کسانی که شاید در صحنه زندگی آمریکایی سیاهی لشگری بیش نباشند. اما استراس به آنها اهمیت می‌دهد، او خود را یکی از آنها می‌داند. یکی از نکات جالب کار او همین ارتباط صمیمی وهمیشگی با مدل‌هایش است: استراس پس از عکاسی، عکس‌هایش را بر روی صفحه دوربینش به مدل‌ها نشان می‌دهد و اگر دوستش نداشته باشند، آنها را بلافاصله پاک می‌کند. و همین احترام به سوژه‌ها یکی از ویژگی‌های پرتره‌های اوست.
توضیح: نمایشگاه زویی استراس در زیر بزرگراه آی-۹۵، فیلادلفیا
می‌خواهید باور بکنید یا نه، استراس عکاسی را در سی سالگی شروع کرده است. بدون حضور در هر نوع مدرسه هنری. او با پولی که از همسر وخانواده‌اش برای تولد سی سالگی هدیه می‌گیرد، یک دوربین عکاسی می‌خرد. و چند ماه بعد اولین نمایشگاهش را برگزار می‌کند، البته نه در یک گالری و نه در یک مرکز فرهنگی. بلکه در زیر بزرگراه آی-۹۵ در فیلادلفیا. او عکس‌هایش را در قلب خیابان به نمایش می‌گذارد، جایی که مردمان عادی برای خرید از فروشگاه ارزان فروش تارگت باید از آن می‌گذشتند. استراس از سال ۲۰۰۰ تا ۲۰۱۰، برای یک دهه تمام، سالی یکبار اینکار را تکرار می‌کند. یک نمایشگاه سه ساعته که بعد از آن مردم عکس‌ها را به رایگان و به انتخاب خودشان می‌توانند با خود به خانه ببرند.
و اینجاست که این داستان، حاوی درس‌هایی حتی فراتر از کیفیت عکس‌های عکاسشان برای آموختن می‌شود. به خصوص برای ما که گالری‌ها و گفتمان رسمی عکاسی‌مان اصولا بسیار کمتر به آثاری تازه، با لهجه‌ای متفاوت و با دغدغه‌هایی شخصی روی خوش نشان می‌دهد. فضای رسانه‌ها روز به روز دمکراتیک‌تر می‌شوند و فرصت‌های تازه‌ای برای هنرمندان خارج از مرکز به وجود میآورند. استراس خیابان را تبدیل به گالری‌اش می‌کند و سالهای سال بر روی ایده‌اش پافشاری می‌کند. سالها بعد، وقتی موزه هنر فیلادلفیا به سراغش می‌آید از بیلبوردهای شهر برای ارائه آثار خود بهره می‌جوید و شهر را پر می‌کند از تکه‌هایی از زندگی مردمان واقعی‌اش. عاقبت استراس عاقبت خوشیست. آثارش در نهایت سر از گالری‌های مهم و جریان اصلی هنر جهان درمی‌آورند و او حالا عکاس آژانس بااعتباری همچون مگنوم نیز هست.
عکس‌هایی از او را در سایت گالری بروس سیلورستین و یا آژانس عکس مگنوم ببینید.
خیلی خوب بود . ممنون