نویسندگان: سمیه امیری

آدم‌های کم‌حرف و تودار را بیشتر از باقی آدم‌ها دوست ‌دارم. آن‌ها که مایه‌ی دلخوشی ذهن‌های خیال‌پرداز و بازیگوش‌اند. ویوین مایر به چشم من از همان‌هاست.

«ویسلر»، شاهدِ ساکت زندگی دیگران که شنیدن را خوب بلد است، طاقتش را دارد وسط حرف شما نپرد و کم‌تر عشقی به کلمه از خود نشان می‌دهد.

میلی بیمارگونه مرا می‌برد به هال بزرگی با پنجره‌های سراسری رو به حیاط و کاج های پر پرنده و کهنه‌ی آن

از پرونده‌ی مصرف‌گرایی در بخش “عکس نگاشت” ماهنامه‌ی “فرهنگ امروز”