مترجم: معین بهرامی
...[گادوین] روح مکان‌هایی را تسخیر می‌کند که فرسوده و هوازده شده‌اند، متروک و رها گشته‌اند، اما همچنان با ما سخن می‌گویند.
مارگارت درابِل
در این عکس گیرا، گادوین به جای اینکه کل محیط را نشان دهد، ترجیح داده تنها یکی از سنگ‌های این بنای نوسنگی را به تصویر بکشد. با این کار، او توانسته بر بافت و فرم متمرکز شود و جزئیاتی که ارائه می‌دهد نمادی از کل می‌شود. گادوین سنگ را به مرکزِ مطلق عکس تبدیل می‌کند و منظره‌ی اطرافش را کوچک جلوه می‌دهد. با این حال، او هیچ تلاشی برای بزرگ‌نمایی آن نمی‌کند: بلکه با کنجکاوی به آن نگریسته می‌شود، نه با هراس. نور تیز است و جزئیات سنگ را روشن می‌کند؛ سنگی که در پس‌زمینه‌ای از آسمان ابری قرار گرفته و حسی شوم به فضا می‌بخشد.
مجموعه عکس‌های فِی گادوین ( (Fay Godwinدرباره‌ی حومه‌ی بریتانیا بسیار مورد تحسین قرار گرفت و محرکی شد برای احیای علاقه‌ی مردم به عکاسی منظره‌ی بریتانیایی. «تک‌سنگ، حلقه‌ی برُگار، اُرکنی» نمونه‌ای از نگرش او به عکاسی است. او از نماهای خوش‌منظره‌ای که در دهه‌های ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰ بر عکاسی منظره‌ی بریتانیا چیره بودند دوری کرد و در عوض بریتانیای روستایی را به‌عنوان مکانی خشن و مالیخولیایی ارائه داد. در این عکس، سنگ به صورت یک غول ظاهر می‌شود و بر منظره‌ی عمدتاً کم‌ارتفاع و بدون درخت اُرکنی غلبه می‌کند. گادوین تکنسینی دقیق بود و سختی‌های جسمانی قابل‌توجهی را برای ساخت این مجموعه‌ی گسترده تحمل کرد.
منبع: What Makes Great Photography: 80 Masterpieces Explained by Val Williams