یائل مارتینِس. خودنگاره به‌همراه دخترم ایتسل. گرّرو، مکزیک، ۲۰۱۳
صندوق یوجین اسمیت[۱] به یاد و گرامی‌داشت میراث عکاس شناخته‌شده ویلیام یوجین اسمیت، از سال ۱۹۷۹ با هدف کشف و تشویق عکاسان مستند مستقل پا به عرصه گذشت. این صندوق در سی سال اولیه‌ی فعالیتش، ۳۰۳ عکاس منتخب را که در پی کمک برای به سرانجام رساندن پروژه‌های بزرگ‌شان بوده‌اند، کمک کرده است. در میان آنها، ۳۲ برنده از چهارده کشور مختلف بوده‌اند.
رویکرد شرکت‌کنندگان در این رقابت بایستی مطابق استانداردهای کاری اسمیت باشد: «من یک بدبین مهربانم. اما باور دارم که از امیدوارترین عکاسان نیز هستم. تلاش کرده‌ام که روی حقیقت تعصب داشته باشم. برای رسیدن به این آرزو، عرق‌های زیادی ریخته‌ام. اما به تلاشش می‌ارزید.»
اخیراً برندگان جایزه صندوق یوجین اسمیت ۲۰۱۹ اعلام شدند. در ادامه نگاهی داریم به آثار برندگان این جایزه.
بر اساس گزارش کمیسیون ملی حقوق بشر مکزیک، از سال ۲۰۰۷ بیش از ۱۳۰۰ قبر مخفی کشف شده است. گروهی از خبرنگاران مدعی هستند که تعداد رسمی اعلام شده از سوی دولت بسیار کمتر از میزان واقعی است. گروه جست‌وجوگران اِل‌فُرته در پی تقاضا برای آزادی اطلاعات، گفته‌اند که بین سال‌های ۲۰۰۶ تا ۲۰۱۶ حداقل ۱۹۷۸ قبر مخفی کشف شده است.
یائل مارتینس، برندهی جایزه‌ی صندوق یوجین اسمیت ۲۰۱۹
یائل مارتینس[۲] در مجموعه‌ی خانه‌ای که خونریزی می‌کند[۳] نگاهی دارد به معضل همه‌گیرِ مفقودشدن هزاران شهروند مکزیکی به‌علت جرایم سازمان‌یافته و تجارت مواد مخدر. این افراد گم‌شده غالباً مرده تلقی می‌شوند.
صندوق یوجین اسمیت در چهلمین سالگرد تأسیسش، به مارتینز کمک می‌کند تا فصل آخر پروژه‌ی طولانی‌مدتش را به سرانجام برساند. او در این پروژه از آن دسته از همسران و مادرانی عکاسی می‌کند که برای یافتن سرنوشت عزیزان‌شان تمامی جنبه‌های اجتماعی، فرهنگی و ساختارهای سیاسی مکزیک را زیر سؤال می‌برند. هدف نهایی او، تهیه‌ی یک کار منسجم و کامل است که مسیری تاریخی و واقعی برای مواجهه با خشونتی پیش نهد که جوامع را هم از نظر فیزیکی و هم عاطفی می‌شکند.
مارتینس گفته است: «دریافت این جایزه‌ی مهم دستاورد بزرگی برای من است، اما همچنین مسئولیت بالایی به همراه دارد. با این کمک‌هزینه می‌توانم صدای همه‌ی آن مادران و خانواده‌هایی باشم که جست‌وجو برای یافتن عزیزان‌شان را ادامه می‌دهند.»
شان
دِیوی، برندهی کمک‌هزینه‌ی صندوق یوجین اسمیت ۲۰۱۹
شان دِیوی[۴] برندهی ۵۰۰۰ دلار از صندوق کمک‌هزینه‌ی یوجین اسمیت برای پروژه‌ی ادامه‌دارش شده است. تمرکز پروژه‌ی بلندمدت فقر ذهن[۵] روی هزینه‌های مالی ناشی از وضع بد اقتصادی دولت است که زندگی زنان و کودکان در پهنای بریتانیا را با خطر مواجه کرده.
سازمان
نیویورک‌سیتی سالت، برندهی جایزه‌ی هاوارد چَپنیک ۲۰۱۹
جایزه‌ی ۵۰۰۰ دلاری امسال هاوارد چَپنیک به الیسیا هَنسن[۶]، مؤسس نیویورک‌سیتی سالت[۷] تعلق گرفت. نیویورک‌سیتی سالت سازمانی است که فرصت‌هایی در حوزه‌ی هنرهای تصویری و امکان ورود به دانشگاه برای جوانان محروم نیویروکی فراهم می‌کند. این جایزه از سال ۱۹۹۶، به کسانی تعلق می‌گیرد که در زمینه‌های کمک‌رسانی به عکاسی خبری فعالیت دارند، از جمله ویرایش تصویر، پژوهش، آموزش و مدیریت. نیویورک‌سیتی سالت برای بیش از یک دهه است که از طریق تلفیق آموزش عکاسی حرفه‌ای، تدریس فردبه‌فرد، کارگاه‌های آماده‌سازی برای کالج و مشاوره‌ی شغلی، دانش‌آموزان را آماده می‌کند.
فاواز
اُیِدِجی، برندهی جایزه‌ی دانشجویی صندوق یوجین اسمیت ۲۰۱۹
فاواز اُیِدِجی[۸] نیجریایی، که اخیراً از کالج تکنولوژی یابا فارغ‌التحصیل شده و در حال حاضر دوره‌ی B.A.E در رشته‌ی آموزش تاریخ را در دانشگاه لاگُس می‌گذراند، موفق به دریافت جایزه‌ی دانشجویی ۴۰۰۰ دلاری صندوق یوجین اسمیت برای پروژه‌اش با عنوان Yours in Arms شده است. این پروژه بررسی می‌کند که چطور تغییر زمان، شرایط ناپایدار زندگی و تصمیمات حکومتی، به‌مرور بر زندگی و آینده‌ی دانشجویان دانشکده‌ی افسری در نیجریه تأثیر می‌گذارد.
مت آیک، فینالیست لیونی‌ین ۲۰۱۹
پروژه‌ی پیوند پنهان[۹] مت آیک[۱۰] مقاله‌عکس‌هایی در چهاربخش هستند که یک بازه‌ی زمانی حدوداً ۱۵ ساله را طی می‌کنند. در این پروژه، آیک در پی «زنجیره‌ی ایجاد پیوند میان آمریکایی‌ها در دوران افزایش قطبی‌سازی‌ها» است.
این جایزه‌ی ۲۵۰۰ دلاری با حمایت بنیاد فیلیپ و ایدیت لیونی‌ین به آن دسته از فینالیست‌های جایزه‌ی یوجین اسمیت تعلق می‌گیرد که کارهاشان از سوی داوران «استثنایی و شایسته‌ی تقدیر» تلقی شده‌اند.
بچه‌های خانواده‌ی هَم، قوم‌وخویش‌شان را در یکی از پناهگاه‌های کمپ اِل تمپُرال منونیت ملاقات می‌کنند. خانواده‌های منونیتی می‌توانند بین هشت تا پانزده فرزند داشته باشند و معمولاً با هم رابطه‌ای صمیمی دارند.
خانواده‌ی هَم یک خوک ۲۵۰ کیلویی را در خانه سلاخی می‌کنند. آنها این کار را تنها یک یا دو بار در سال انجام می‌دهند. بخشی از گوشت را می‌فروشند، بخشی را برای خانواده کنار می‌گذارند، و باقی را منجمد می‌کنند که برای حداقل سه ماه باقی می‌ماند. منونیت‌ها باور دارند که وقتی خوک‌ها در ماه کوچک[۱۱] سلاخی شوند، گوشت خشک‌تر و لذا برای قصابی راحت‌تر است.
نادیا شیرا کوئن، فینالیست لیونی‌ین ۲۰۱۹
نادیا شیرا کوئن[۱۲] در مجموعه‌ی عسل خدا[۱۳] مهاجرت گسترده‌ی فرقه‌ی مسیحی منونیت[۱۴] به آمریکای لاتین را مستند و تأثیرات محیطی، بهداشت و مسائل عدالت اجتماعی را پیگیری کرده است.
برای دیدن عکس‌های بیشتر برندگان به وبسایت smithfund.org رجوع کنید.
پی‌نوشت‌ها:
[۱] W. Eugene Smith Fund
[۲] Yael Martínez. وبسایت این عکاس: yaelmartinez.com
[۳] The House That Bleeds
[۴] Siân Davey. وبسایت این عکاس: siandavey.com
[۵] A Poverty State of Mind
[۶] Alicia Hansen. وبسایت: aliciahansen.com
[۷] NYC SALT
[۸] Fawaz Oyedeji. وبسایت این عکاس: fawazoyedeji.com
[۹] The Invisible Yoke
[۱۰] Matt Eich. وبسایت این عکاس: matteichphoto.com
[۱۱] small moon
[۱۲] Nadia Shira Cohen. وبسایت این عکاس: nadiashiracohen.com
[۱۳] God’s Honey
[۱۴] این گروه مذهبی پروتستان مخالف تعمید هستند، زندگی ساده‌ای دارند و در شغل‌های دولتی و نظامی کار نمی‌کنند. م.
