Axelle de Russé. آدلین به دخترش شارلی نگاه می‌کند. او حضانت کودکش را از دست نداده و آماده است که دوباره زندگی جدیدی را شروع کند. تروا، نوامبر ۲۰۱۹
عکاس فرانسوی آکسل دو روسه (Axelle de Russé) (متولد ۱۹۷۸) با مجموعه‌عکس «در آن بیرون» (On the Outside) برنده جایزه پی‌یر و اکساندرا بولا ۲۰۱۹ شده. این مجموعه هم‌اکنون در جشنواره بین‌المللی عکاسی خبری و مستند ویزا پور ایماژ ۲۰۲۰ در پرپینیان فرانسه در حال نمایش است. دو روسه در این مجموعه با چهار زن زندانی در فرانسه همراه شده و زندگی آنها را به تصویر کشیده. در ادامه نگاهی داریم به تعدادی از عکس‌های این مجموعه و بیانیه‌ی آن را می‌خوانیم.
زنان پس از زندانی شدن، خود را در حاشیه‌ی جامعه می‌یابند. بنا بر آمار رسمی فرانسه در اکتبر ۲۰۱۹، این کشور ۲۴۸۵ زن زندانی داشته که ۳.۵ درصد از کل جمعیت زندانیان را تشکیل می‌دهند. اگر چه شاید آنها بخش بسیار کوچکی از زندانیان باشند اما این بدان معنا نیست که وضعیت آنها در زندان بهتر از مردان است. آنها در نهایت همیشه منزوی می‌شوند، دور از خانواده، دوستان و شبکه‌ی اجتماعی خودشان.
در اکتبر سال ۲۰۱۷، دو هفته را در بخش زنان زندان ژولاویل گذراندم. در آنجا از پروسه‌ی فیلمبرداری فیلمی عکاسی می‌کردم که در آن یازده زندانی نقش‌آفرینی می‌کردند. به‌تدریج با آنها احساس نزدیکی کردم و یخ‌مان آب شد. مگالی، آدلین، رامونا، لارا و دیگران. تمامی آنها اواخر دوران حبس‌شان را سپری می‌کردند و در شرف آزادی بودند.
آنها سال‌ها بود که هیچ تماسی با خانواده‌شان نداشتند، و در حالی که به‌وضوح منتظر آزادی‌شان بودند، اما همچنین بسیار می‌ترسیدند. توافق کردیم که دوباره هم را در بیرون زندان ملاقات کنیم. برقراری تماس با آنها سخت بود، اما نامه و پیام‌های نوشتاری می‌فرستادیم. برخی از آنها وقتی از زندان بیرون آمدند خبرم کردند؛ برخی هم ماه‌ها بعد این کار را کردند.
چهار تای آنها موافقت کردند که با آنها در زندگی روزمره‌شان همراه شوم. معمولاً زمان زیادی با هم می‌گذراندیم. مگالی، آدلین، رامونا و لارا زنانی هستند که زندگی‌شان از هم پاشیده و نابود شده، اول با خشونت و سپس با سیستم زندان که اصلاً درخور آنها نبود.
فرانسه تنها پنج زندان دارد که زنان در آنها زندانی هستند، و چهار تای آنها در شمال کشور واقع‌اند، معمولاً با صدها کیلومتر فاصله از خانه‌هاشان. این زنان ملاقاتی بسیار کمی دارند و هم در داخل و هم در خارج [زندان] طرد و بدنام می‌شوند. کمابیش همه‌ی زنان زندانی در فرانسه قربانی خشونت هستند و ۱۳ درصد از آنها بی‌سوادند. در زندان، آنها در قالب پروسه‌ی درمانی، با مصرف بیش‌ازاندازه‌ی دارو کرخت و کم‌هوش می‌شوند. زمانی که وقت بیرون آمدن‌شان فرا می‌رسد، بسیاری از آنها به این داروها یا آرام‌بخش‌ها اعتیاد پیدا می‌کنند. از آنجایی که آنها موقع آزادی‌شان حمایتی ندارند یا این حمایت بسیار اندک است، ۶۵ درصد از این زنان در عرض پنج سال دوباره به زندان می‌افتند.
اینها زنانی فاقد اعتمادبه‌نفس هستند که طی تجربه‌ی زندان آسیب‌پذیرتر شده‌اند. مراحل بسیار دشوار و طاقت‌فرسای اداری از یک سو و بدنامی و تنهایی از سوی دیگر، توان‌بخشی و بازگشت آنها به جامعه را سخت می‌کند.
«وقتی به زندان می‌افتی، به خانه‌ی اول بر می‌گردی. مغزت را ریسِت می‌کنی، چون زندگی‌ات دیگر اصلاً مثل قبل نخواهد بود.»
«اولین بار بود که قاضی به حرف‌هایم گوش می‌داد و واقعاً به چیزی که می‌گفتم توجه می‌کرد.»
