قدرت عکاسی: نت فین، خداحافظی با قهرمان

نَت فِین. «بِیب کنار می‌کشد»، ۱۳ ژوئن ۱۹۴۸
‌
‌

من صرفاً یک عکاس علاقه‌مند به انسان‌ها هستم.

نت فین

‌
از آنجایی که متولد لندن بودم کمی درباره‌ی فوتبال و کریکت اطلاع داشتم اما چیز زیادی درباره‌ی بیسبال نمی‌دانستم. اما وقتی به آمریکا آمدم طولی نکشید که به اهمیت بیسبال پی بردم. بیسبال صرفاً یک رشته ورزشی نیست بلکه بخشی از خصلت و اسطوره‌شناسی آمریکاست. به‌ویژه بعد از مجموعه‌ی مستند «بیسبال» کِن برْنْز در شبکه‌ی PBS و کاربرد درخشان عکاسی در آن، علاقه‌ام به آن دوچندان شد. الآن جایگاه نمادین «بِیْب» و اهمیت این عکس را می‌دانم—اولین عکس ورزشی که موفق شده جایزه پولیتزر را از آن خود کند.

سیزدهم ژوئن سال ۱۹۴۸ روز مهمی در تاریخ بیسبال بود. ۲۵مین سالگرد استادیوم یانکی و روزی که بِیب راث و شماره ۳ معروفش بازنشسته می‌شدند. همچنین روزی خاص برای نَت فِین. او عکاس مورد احترامی در روزنامه‌ی نیویورک هرالد تریبیون بود. ادیتور به او می‌گوید که به آن استادیوم برو و یک چیز خوب برایمان بیاور.

بِیب حال و روز خوشی نداشت. چند ماهی بود که داشت با سرطان مبارزه می‌کرد. استادیوم پر از شور و هیجان بود. جمعیت احساس می‌کردند که این احتمالاً آخرین باری است که می‌توانند قهرمان‌شان را در فضای عمومی ملاقات کنند. همه‌ی عکاسان مطبوعاتی در مقابل او جمع شدند. استعداد و غریزه‌ی نت فین اما به او می‌گفت که باید کار متفاوتی انجام دهد… بنابراین او را از پشت عکاسی کرد و تاریخ را شکل داد.

بِیب دو ماه بعد درگذشت…

اکنون عاشق بیسبال هستم. روح این ورزش را دوست دارم. این ورزش حقیقتاً درباره‌ی زندگی است با همه‌ی زیبایی‌ها و رنج‌هایش. و به‌قول بِیب: «هیچ‌گاه اجازه نده نزدن یک توپ تو را از زدن توپ بعدی منصرف کند.»  
‌